Soms betrap je jezelf op enigszins foute gedachten. Laatst,
op een late avond, zat ik te luisteren naar een ijle ballade van Miles Davis en
welde er een fantasie in me op over de muziek bij mijn uitvaart (die pas ver in
deze eeuw staat gepland, maar toch).
Miles mocht daar zeker van de partij zijn, bedacht ik. Zo
liet ik nog een aantal muzikanten door mijn hoofd gaan, en ik stelde me voor
hoe ik goedkeurend in mijn kist zou liggen luisteren en even over de rand zou
loeren om te inspecteren of mijn nabestaanden geroerd zouden worden door de
tonen en klanken die ik als mijn echo had gekozen. Intussen was Miles Davis aan
een nummer in uptempo begonnen en waaide de funeraire fantasieën weer weg.
Niet lang daarna hoorde ik dat een ernstig zieke kennis
zijn visite had getrakteerd op de muziek die hij alvast voor zijn crematie had
uitgezocht. Dat waren behoorlijk macabere minuten geweest, liet de bezoekster
in kwestie me weten, ze had zich niet goed raad geweten met haar houding.
Waarop ik me weer afvroeg hoe zij de muziek zou ervaren als die tezijnertijd
daadwerkelijk zou klinken tijdens de rouwdienst voor de kennis. Toch een beetje
tweedehands, leek me.
Al googelend op dit onderwerp verzeilde ik op een gitaristenforum
waar mensen reageerden op de vraag: welke song is een
must op je eigen uitvaart? Wake up dead
man van U2, reageerde iemand gevat. “Ik heb al jaren geleden aan mijn naasten gemeld: Comfortably Numb - Pink Floyd en dan de
live Pulse uitvoering,” schreef een ander. Uiteraard werd ook Led Zeppelin’s Stairway to Heaven genoemd. Waarop
iemand waarschuwde voor de lengte van die nummers: “Zou maar even overleggen of
je naasten dat wel kunnen waarderen.”
De behoefte over ons graf
heen te regeren is kennelijk niet zeldzaam. Een preview van de eigen uitvaart
biedt nu al de troost dat er om ons gegeven wordt en dat we niet goed te missen
zijn, de existentiële bevestiging dat we ertoe doen.
En nou weer die nieuwe
campagne van DELA: Lieve…, In onder
andere grote dagbladadvertenties worden we opgeroepen vandaag nog onze mooie en
oprechte woorden te delen met wie die verdienen. Waarom wachten we altijd met
vertellen wat de ander voor ons betekent tot die persoon is overleden? Schrijf
het op, stuur het naar DELA en binnenkort hang je in een vitrine op een
NS-station!
Lieve DELA, sympathiek
hoor, maar waar gaat dat heen? Straks zijn alle laatste songs al gedraaid en
alle laatste groeten al gesproken lang voordat een overledene in onbekende
richting verdwijnt. In het crematorium klinkt geen muziek meer en geen spreker,
alleen de stilte van de eeuwen der eeuwen. We leveren de kist van onze dierbare
af, knikken nog een keer en gaan naar huis. Houdoe en bedankt.
