vrijdag 19 augustus 2016

Ertussenuit


Ben er even tussenuit om een eindje verderop de zinnen te verzetten: andere stad, andere streek, andere mensen. De kust in plaats van de Kempen. Even geen blogs en geen agenda. Lezen, niet bloggen. Rust, ruimte, tijd. In september meld ik me weer.

donderdag 11 augustus 2016

Huisje Godverdegodver (5 en slot)


Trouwe lezers van dit weblog informeren wel eens hoe het toch is met de Verschrikkelijke Buurman, kortweg de VB, klusser in het kwadraat, grootleverancier van pokkenherrie. Wel: hopeloos. De horrorsoap die half maart begon met gehamer,gedril, geschuur en geboor, is nog steeds niet voorbij.

Het verschil met de eerste maanden is dat het lawaai toen doorgaans van negen tot zes en van maandag tot en met zaterdag aanhield, en dat het nu wel eens een paar uur, en soms zelfs een hele dag, stil is. Maar die stilte is zwanger van de volgende herrie, die inderdaad nooit lang uitblijft, zodat in de rust van nu de onrust van dadelijk al doorklinkt. Je hebt je zegeningen nog niet geteld of daar gaan de helse klopboren en zaagmachines weer aan en ranselen de hamers en beitels voor de zoveelste keer de muren. Het wordt niet minder, het gaat maar door.

Overal in de buurt wordt wel eens geklust. Ook hier in huis. Maar ergens duurt zo’n karwei maanden en maanden, zoals bij VB. En nergens levert dat zoveel geluidsoverlast op. Jaren geleden timmerde hij eens een zomer lang aan een opbouw op zijn schuur, zodat er nog meer werkbanken en elektrische gereedschappen in konden. Maar sinds het geval – zes meter hoog – klaar is, sjouwt VB zijn materieel de schuur uit, de betegelde achterplaats op, om zijn decibellen in de open lucht te lozen. De cementmolen die hij onlangs nodig had, stond weken op de stoep aan de voorzijde geparkeerd, net als een aanhanger die zich steeds weer vulde met bouwpuin. Met alle geluiden vandien. Toen waren we helemaal omsingeld door lawaai.

Het is ongerijmd. Bedrijven en fabrieken die overlast produceren, worden verbannen naar goed geïsoleerde hallen op afgelegen industrieterreinen, maar doehetzelfmaniakken met een aberratie voor kabaal kunnen hun lusten vrijelijk botvieren in hun woonwijk. Zo kon VB ook ooit de afvoer van de afzuigkap laten uitkomen op de brandgang, en wel zodanig laag dat iedere buurtbewoner die zich daar rond etenstijd langs waagt vette dampen door de haren geblazen krijgt. Wij noemen het ding de kotelettenföhn.


Er staat (slot) boven dit stukje. Dat staat er niet omdat ik een einde aan de overlast voorzie, want VB’s blijven VB’s tot ze rijp zijn voor de kist (die ze zelf op de valreep nog hebben gemaakt). Nee, ik heb nu wel genoeg gegodverdegodverd. Volgende keer eens een áárdig stukje proberen.

dinsdag 9 augustus 2016

Joyce meets Dings

De kop boven het krantenartikel trof me: ‘Het laatste kunstje van Paul de Nooijer.’ Die kunstenaar kende ik, want ik had hem eens uitgebreid geïnterviewd. Dat laatste kunstje sloeg op een productie waaraan Paul toen werkte, misschien wel zijn slotwerk, want hij had niet te genezen prostaatkanker.

De kop klonk cynisch. Bij een kunstje denk je aan iets wat iemand wordt geflikt, een vuile streek dus, óf aan een niet al te moeilijk trucje, maar niet aan een serieus kunstwerk over leven en dood: het project Half the Horizon van Paul en zoon Menno de Nooijer. Een theatervoorstelling met muziek en projecties, waarbij ik als tekstleverancier betrokken raakte. Inmiddels zijn we vijf jaar verder, is het stuk al vaak opgevoerd en hebben Paul en Menno ook nieuw werk gemaakt.

En nu komt er een documentaire over hen aan, die ook alweer Het laatste kunstje heet. De docu (van Jacomien Kodde) gaat 11 september a.s. in première op het Vlissingse Festival by the Sea. Paul kan desgevraagd wel grinniken om die titel: “Ik ben net Heintje Davids. Na mijn laatste keer komen er allerlei allerlaatste keren.”

Nóg iets om over te grinniken. Een van mijn tekstbijdragers voor de voorstelling betrof een bewerking van een gezongen gedicht van James Joyce over lust en libido. Vrij naar Joyce noteerde ik hoe de driften het moeilijk krijgen als er kanker in het spel komt, weemoedige woorden die Paul de Nooijer zingzeggend declameerde, zoals ook in de documentaire te zien is. Omdat de docu een Engelse ondertiteling kreeg, moest de externe vertaler mijn interpretatie van Joyce weer naar het Engels terugbrengen. Het resultaat van Joyce meets Dings meets translation lijkt uit de vulpen van een onbekend gebleven oude Britse poëet gevloeid. – Of ik heb Joyce een kunstje geflikt, zo kun je het ook zien.

Hier de drie teksten:

Joyce:
Lean out your window, golden hair
I heard you singing in the midnight air
My book is closed, I read no more
Watching the fire dance, on the floor
I ‘ve left my book
I’ve left my room
For I heard you singing through the gloom
Singing and singing, a merry air
Lean out the window, golden hair

Joyce meets Dings:
Zing maar, Sirene, in mijn oor
Altijd gaf ik jou gehoor
Ik wil nog wel, maar kan niet meer
Het vuur is uit, de vlam gedoofd,
De drift verdreven, de lust geroofd
Maar ik voel ze nog zo goed
Die nachten vol genot en gloed
Zing maar, Sirene, in mijn oor

Joyce meets Dings meets translation:
oh, siren, sing
sing into my ear

I've always lent it
to you, my dear

the fire is out
I lust no more

the urge was robbed
by the thief at my door

but oh how I still feel them
those nights filed with bliss…

oh, siren, sing
sing into my ear

woensdag 3 augustus 2016

Een friskijker die alles weet

O ja, LinkedIn. Ik ben er wel lid van, maar klik het niet dagelijks aan. Het is een sociaal netwerk voor mensen die het van netwerken moeten hebben, en daar gaat voor mij niet zo op. Van tijd tot tijd neus ik er even rond om te lezen waar men het over heeft.

Sommige connecties ken ik van vroeger, andere via-via of via-via-via. Er komen mensen langs die zich presenteren als ‘artist, coach, designer, speaker, teacher, visionair’, wat nog een hele mond vol is. Zo passeert er de nodige, en ook onnodige, egoreclame. Daarnaast worden er tips gevraagd en gegeven. Vandaag blijkt communicatieadviseur Natalie op zoek naar ‘ een spreker die op een humorvolle manier iets kan vertellen over het onderwerp innovatie/vernieuwing/een stap verder gaan dan de status quo. Bijvoorbeeld over de creatieve kanten daarvan. Over hoe je jezelf in deze modus kunt brengen (of uit de ik-doe-gewoon-wat-we-altijd-deden-modus). Ik denk aan een cabaret-achtige insteek. Middelgrote bijeenkomst, najaar Tips, tips, tips -> zeer welkom!’


Het levert Natalie een lange reeks tips op. Kennelijk zijn er nogal wat sprekers die iets kunnen vertellen over van alles, op een humorvolle manier, bijvoorbeeld over de creatieve kanten daarvan, plus of zonder modus. Er vallen allerlei namen van geweldige sprekers van wie ik nog nooit gehoord heb. De intrigerendste tip komt van Ruud Veltenaar: Hallo Natalie, stop met zoeken naar een inspirerende spreker. Met ruim 350 lezingen en colleges per jaar behoor ik tot de meest gevraagde sprekers in de markt. Check @www. ruudveltenaar.nl. '

Wie die link volgt, maakt kennis met een man die zichzelf afficheert als ‘topspreker & filosoof, trendwatcher & friskijker’. Hij weet alles. echt álles. De toekomst van zorg, onderwijs, welzijn, landbouw, industrie, de werkelijkheid van het jaar 2030, de werkelijkheid van het jaar 2050, ‘het einde van de wereld die wij kennen en de fascinerende toekomst van samenleving en maatschappij’: u vraagt, Ruud Veltenaar draait. Ruim 350 colleges per jaar. Veltenaar geweldenaar.

Ik zucht en denk terug aan 1984. Weekblad De Tijd bestond tien jaar en wilde de toekomst in beeld brengen. Of ik een uitvoerige schets van het jaar 1994 wilde produceren. Ik las een kleine boekenkast over futurologie bij elkaar, interviewde tientallen denkers en onderzoekers, sloot me twee weken in een soort kloostercel op en kwam terug met 42 pagina’s over de wereld van 1994. De collega’s vonden het heel geslaagd.

Tien jaar later haalde ik de special nog eens uit de kast. Een aantal vooruitzichten bleek inderdaad bewaarheid. Maar de stormachtige val van het communisme en de al even stormachtige doorbraak van de informatietechnologie, ofwel de ingrijpendste ontwikkelingen eind jaren tachtig, begin jaren negentig, die had geen trendwatcher in 1984 voorzien.

Veel succes, Ruud Veltenaar! En Natalie, mail me maar even!