tag:blogger.com,1999:blog-74518830238375625682024-03-14T07:16:24.593+01:00m a t t d i n g sMatt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.comBlogger520125tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-25328529990113458122018-04-02T14:52:00.001+02:002018-04-02T14:55:17.170+02:00Mijn allerliefste mooie en creatieve man, trotse vader en opa is er niet meer<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxEjz8J-TEKR1dbugWi6RZEh1SaNKCPY5FiaovLsikpYZs-mPvLUNrEqsCvuianj57AmR2mB5raAwh5Yw2N633EyAkRbuyuqy67aeAkvGfilLN3YOLOdUYV2IbVBpqqytP0EJwjtgC5eY/s1600/matt+dings+fotojoslammers7012.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxEjz8J-TEKR1dbugWi6RZEh1SaNKCPY5FiaovLsikpYZs-mPvLUNrEqsCvuianj57AmR2mB5raAwh5Yw2N633EyAkRbuyuqy67aeAkvGfilLN3YOLOdUYV2IbVBpqqytP0EJwjtgC5eY/s320/matt+dings+fotojoslammers7012.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="page" title="Page 2">
<div class="layoutArea">
<div class="column">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10.000000pt; font-style: italic;"><br /></span></div>
<div style="text-align: right;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10.000000pt; font-style: italic;"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: right;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10.000000pt; font-style: italic;">“Herinnering, hoop, ervaring, ambitie.
Het hoort allemaal bij elkaar: </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10.000000pt; font-style: italic;">hier en nu
en ginds en straks en ergens en toen”
</span></div>
</div>
<div style="text-align: right;">
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10.000000pt; font-style: italic;"> Matt Dings
</span></div>
</div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 20.000000pt;">Matt Dings </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 15.000000pt;">Mathieu Jacques Henri
</span></div>
</div>
</div>
<div class="layoutArea">
<div class="column">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10.000000pt;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10.000000pt;">
</span></div>
<div class="page" title="Page 2">
<div class="layoutArea">
<div class="column">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10.000000pt;">25 januari 1952 - 8 maart 2018<br />
</span></div>
</div>
</div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div class="column">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10.000000pt;">geliefde van </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 15.000000pt;">Ingrid de Vet
</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10pt;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10pt;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10pt;">Ingrid</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10pt;">Menno en Karen</span><br />
<span style="font-family: universatt; font-size: 10pt; font-style: italic;">Madee, Mimi</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "universatt"; font-size: 10pt;">Femke en Tomas</span><br />
<span style="font-family: universatt; font-size: 10pt; font-style: italic;">Seija </span></div>
</div>
</div>
</div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-55759673573253642762018-02-26T17:26:00.000+01:002018-02-26T17:26:09.768+01:00Bij de Troosteres der Bedrukten<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWOGKo83Y1E0J-g-Fsp3MIWUj8x63GinMDdyqm5A6AbIWWix9xf_DvBtNS2muWqaLjsSlQR50h_cCzmEFNzvyhLOUOaRN5ErR197jyihDBXX5kLaDcmPkAjn2WkjVoDQXdG2w1xLThw2M/s1600/h.+eik.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWOGKo83Y1E0J-g-Fsp3MIWUj8x63GinMDdyqm5A6AbIWWix9xf_DvBtNS2muWqaLjsSlQR50h_cCzmEFNzvyhLOUOaRN5ErR197jyihDBXX5kLaDcmPkAjn2WkjVoDQXdG2w1xLThw2M/s320/h.+eik.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Als ik niet uitkijk, word ik
nog eens gelovig. Ik ben althans aardig op de reli-toer. Eerst een dompeling in
de mystiek van een Benedictijns klooster, dan een sensueel samenzijn met een
Franse godin, en nu weer naar een kapelletje bij een Heilige Eik.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Trakteerde mijn zoon me op een
treffen met de fameuze Déesse, ofwel Citroen DS, ook wel bekend als Snoek of
Strijkijzer en in Frankrijk dus als Godin, mijn dochter ging nog een stap
verder en had een ontmoeting geregeld met Onze Lieve Vrouw zelf. Om precies te
zijn: O.L. vrouw Troosteres der Bedrukten of O.L. Vrouw van de Heilige Eik. Haar
beeldje stond in een kleine bedevaartskapel in de bossen bij Oirschot, een plek
die regionaal wel faam genoot maar waar ik nog nooit geweest was.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Volgens de legende vonden
herders het beeldje in 1406 op de oever van riviertje de Beerze. Ze plaatsten
het in een holle eik. Dorpelingen zouden het beeldje hebben weggehaald, maar de
volgende dag was het op onverklaarbare wijze weer terug. Vanaf dat moment
ontstond er een Mariaverering met een jaarlijkse processie, aangewakkerd door
een incidentele wonderbaarlijke genezing. Vandaag de dag getuigen tientallen
brandende kaarsen en waxinelichtjes hoe mensen nog steeds hopen dat Maria hun
lot ten gunste zal keren.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsAN9bQ6V5qhskfxZhrqLnqwfAbRYc4nF9ED73F7KE16GPHnNk8hy0Si_zJ6IwAjqdXm3Dky_fv5U_GSW8hyeVuke2vqTm9oPqDQca9U630NbN6D65JyO8TUnHVW1qTROKniWk2ZTeLMw/s1600/kaarsen+h.+eik.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsAN9bQ6V5qhskfxZhrqLnqwfAbRYc4nF9ED73F7KE16GPHnNk8hy0Si_zJ6IwAjqdXm3Dky_fv5U_GSW8hyeVuke2vqTm9oPqDQca9U630NbN6D65JyO8TUnHVW1qTROKniWk2ZTeLMw/s200/kaarsen+h.+eik.jpg" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Mijn verstand moet er allemaal
niets van hebben, en toch heb ik een zwakke plek voor zulke oorden. Ik vind al
die flakkerende hoop inspirerender dan de nuchterheid van de ratio. In de loop
van de eeuwen hebben hier duizenden en duizenden mensen halt gehouden en een
kaars geofferd en de ogen gesloten en hun zorgen toevertrouwd aan wat zij het
goddelijke noemden: het mysterie van al wat er voor ons en na ons en misschien
ook wel boven ons is. Dat is van een breekbaarheid en een intimiteit die me ontroeren.
Ook nu weer, toen ik daar met dochter Femke kaarsen opstak en wij hand in hand
verstilden omdat we geen woorden nodig hadden voor onze hoop dat die kanker van
me geen haast zou hebben.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Of de Troosteres der Bedrukten
zich er iets van aantrekt, moeten we afwachten. Maar het was een mooie middag,
daar bij de Heilige Eik, en dat was het.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-25059937619684230202018-02-17T18:59:00.001+01:002018-02-17T18:59:19.619+01:00En route met de Godin<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmHPnGTtoZA270Kr3-puOxBZy1eHGApX7hY1MBjZ2uyGQ0IMpXt-vjKBNXg2LJndVg0tqPiBt56ZHyjO3h6PQ36BPqRiaYN934eYMx_7ZIhzWHOkjON0a_dCBPjMRMFaiogW2AUfcdNaM/s1600/Snoek+en+ik.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmHPnGTtoZA270Kr3-puOxBZy1eHGApX7hY1MBjZ2uyGQ0IMpXt-vjKBNXg2LJndVg0tqPiBt56ZHyjO3h6PQ36BPqRiaYN934eYMx_7ZIhzWHOkjON0a_dCBPjMRMFaiogW2AUfcdNaM/s320/Snoek+en+ik.jpg" width="240" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Amerikaanse filmmakers zijn dol
op clichés. In een film over een kankerpatiënt duikt bijvoorbeeld geheid een </span><i style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">bucketlist</i><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> op, een agenda van topbelevenissen
om af te vinken voordat het helaas te laat is. Ik moest eraan denken toen ik eens
een vluchtje met een zweefvliegtuig wilde meemaken en een van de vliegeniers
voorzichtig informeerde of ik wellicht met een bucketlist bezig was (</span><i style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">quod non</i><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">). Misschien borrelde die vraag
gisteren ook wel op bij mensen die een wat stramme man met een draagbaar zuurstoftankje
zag instappen in een van de mooiste oldtimers aller tijden: de </span><i style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Snoek</i><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">De Snoek, zeg ik voor
niet-ingewijden, is een koosnaam voor de Verleiding op Wielen die bekendstaat
als Citroen DS, ook wel uitgesproken als <i>déesse</i>,
het Franse woord voor godin. Er is ook een versie die Citroen ID heet en wat
minder luxueus is, een wat aardsere godin, zogezegd. Een andere bijnaam is <i>Strijkijzer</i>, een eretitel die mij iets
te prozaïsch is, maar die wel recht doet aan de gewelfde lijnen van de automobiel.
Enfin, met deze historische Citroen was uw schrijver dus maar mooi <i>en route</i> door de Brabantse dreven. Niet
om af te vinken op een lijstje van laatste wensen, want zo’n lijstje heb ik
niet, maar wel omdat het me een bijzondere ervaring leek en omdat ik gaandeweg
een grotere gevoeligheid voor het bijzondere in mezelf opmerk. Dat ‘bijzondere’
kan een film zijn, een gesprek, een etentje, een pianosonate, een moment met
een kleinkind, en dus ook een rit met een auto die ik al een leven lang weergaloos
vind: de Snoek.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4kiTITYZC8Mc8lbfap2hWl-w_bGcLg-4kx8Z2TUhTsKhFVGruJ4s8HU5HnqAUIoL4PNQcAu7krzT7tizKM7G9lVcupNnA-Sx1qIl6zGcSb5MkwYrERAWP26LhgliRRGTeh7fseld-lZE/s1600/snoek+griendtsveen.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4kiTITYZC8Mc8lbfap2hWl-w_bGcLg-4kx8Z2TUhTsKhFVGruJ4s8HU5HnqAUIoL4PNQcAu7krzT7tizKM7G9lVcupNnA-Sx1qIl6zGcSb5MkwYrERAWP26LhgliRRGTeh7fseld-lZE/s320/snoek+griendtsveen.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Mijn zoon Menno heeft een
vriend, Jorrit, die een vijftig jaar oude, zilvergrijze Citroen ID bezit en ons
de <i>voiture</i> graag uitleende. Ik liet
me rijden – de oude, zware besturing was me te moeilijk –, maar het rijgenoegen
was er niet minder om. Die eindeloos lange neus voor mijn neus, die fameuze
vering, die sensuele glooiingen om me heen, dat geluid van een halve eeuw
geleden – ik gloeide er gewoonweg van. We reden door dorpen waar de vloeiende
lijnen van de auto zich spiegelden in de winkeletalages, over smalle wegen die
zo stil waren als in de geboortejaren van de Snoek, tot we in de Peel waren, in
Helenaveen en Griendtsveen, waar de lokale uitspanning de Morgenstond heette.
We parkeerden ergens langs een oude turfvaart voor een ijdel moment van Mij
& Mijn Snoek (voor deze gouden uurtjes dan). En de goden van de Peel zagen
dat het goed was en stuurden een extra portie winterzon. Merci Menno, merci Jorrit,
merci Citroen ID.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-91762371072301225852018-02-11T17:52:00.000+01:002018-02-11T17:52:44.732+01:00Sjiengele boem<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIVnB64Q_3AJCz7uIYcV_K7JV4mGgk7NALfNzt4DW05oofVXhuigunh3Ftg031wr40QLcvgd-kLJhBuK1vjQBC6BBUvjsuK3wM-7Lt8oUBdVW_c14IK6ke1yKkcVRw6Vjd9Or8XN-_IHg/s1600/carnaval+plm+1995.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="402" data-original-width="603" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIVnB64Q_3AJCz7uIYcV_K7JV4mGgk7NALfNzt4DW05oofVXhuigunh3Ftg031wr40QLcvgd-kLJhBuK1vjQBC6BBUvjsuK3wM-7Lt8oUBdVW_c14IK6ke1yKkcVRw6Vjd9Or8XN-_IHg/s320/carnaval+plm+1995.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Al dagen klinken er flarden
carnaval in mijn hoofd, een deinende deun, een verre dreun, onwijze woorden en
zinnen buiten zinnen, sjiengele sjiengele sjiengele sjiengele boem!</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Het begon donderdagavond met de
documentaire <i>Nao ut Zuuje</i>, vertoond
op TV, een heerlijke reportage over het Venlose carnaval, gedrapeerd rond de
charmante stadsprins Lex d’n Iërste, buiten Venlo bekend als televisiemaker Lex
Uiting.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Het was een uitzending die ook
sceptici gevoel zal hebben gegeven voor de schoonheid van het authentieke carnaval.
Ik was daar als oud-Venlonaar al mee vertrouwd, maar vond de documentaire toch
meeslepend genoeg om zin te krijgen spoorslags nao ut Zuuje af te reizen en daar
na langdurige abstinentie weer eens op te gaan in de trance van Vastelaovend.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Maar tussen droom en daad staan
haperende longen in de weg, en onwillige spieren, en zo nog wat verspreid
fysiek ongerief, zodat ik het bij zin houd en thuis blijf, met een hoofd vol
herinneringen. Die ga ik nu heus niet ophalen, wees gerust. Maar ik realiseer
me wel hoeveel contrasten het leven te bieden heeft. Een vingerknip geleden stond
ik nog op een tafel in het Venlose café De Witte en zong met de armen in de
lucht tot ik er schor van werd en zwierde met onbekenden door de dansende
straten tot de nacht helemaal op was. En nu, een vingerknip later, lukt dat
allemaal niet meer en resten me het geheugen en de verbeelding. Ik herinner me
uren en momenten vol muziek, gelach, schmink, kleuren, schuimend bier, klamme
kroegen, koude straten en hete kussen. Het zijn herinneringen en beelden zonder
weemoed: ik hoef er niet naar terug, het was goed zoals het was. Maar het
contrast tussen de vitaliteit van toen en de invaliditeit van nu is wel schril
genoeg om er even van te huiveren.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Dat is het leven, jongen,
spreekt de grijsaard in me, het gaat op en ook weer neer, het komt en het gaat,
het geeft en het neemt, net zoals dag en nacht elkaar aflossen, licht en donker,
eb en vloed, yin en yang. Maar komaan, ik snap het, dat zijn bespiegelingen
waar vandaag niemand oren naar heeft. Het is carnaval, wie maalt er dezer dagen
over het getij van het bestaan? Sjiengele sjiengele sjiengele sjiengele boem!</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<br /></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-64925471401503289032018-02-04T17:33:00.002+01:002018-02-04T17:33:46.965+01:00"Ik zal voor u bidden"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK8kqZR48ZRVMhaWzim_3f_xzXREQ6pE57vT5Yy4enTG384ba1mx1jOBQv5rLfH9EWV7r78vwqU6Yxj63-3YlHVS-Co1BVv5RhpMHZDtvrnRu3B8g-wHD5BUUpyrbV23hrvLUdw5nidfk/s1600/Mamelis+Dom+vd+Laan.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK8kqZR48ZRVMhaWzim_3f_xzXREQ6pE57vT5Yy4enTG384ba1mx1jOBQv5rLfH9EWV7r78vwqU6Yxj63-3YlHVS-Co1BVv5RhpMHZDtvrnRu3B8g-wHD5BUUpyrbV23hrvLUdw5nidfk/s320/Mamelis+Dom+vd+Laan.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Als ik iets van het leven heb
opgestoken, is het dat een nare ervaring het best valt te bestrijden met een
aangename belevenis. Die plakt een pleister op de wonde, zoet het zuur, stuurt
een zonnestraal door het grauw.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Soms komen die aangename
belevenissen zomaar uit de lucht vallen. Ik schrijf dat ik slecht nieuws heb
gehad en krijg een reactie van een lezer die ik helemaal niet ken maar die
begaan met me is. Of er komt een weelderige bos bloemen van een website waar ik
wel eens een stukje aan slijt. Of ik raak geroerd door de lyrische tonen van
een saxofonist tijdens een concert waar ik eigenlijk geen zin in had.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Aangename ervaringen laten zich
ook wel organiseren. Een bevriende architect, Paul, die me wel eens trakteert
op een bezoekje aan een bijzonder gebouw, nam me dezer dagen mee naar wat hij
de mooiste kerk van Nederland noemde: de kloosterkerk van de Benedictijner
Abdij in het Zuid-Limburgse Mamelis bij Vaals. Een ontwerp van architect en
monnik Dom van der Laan, niet heel bekend, maar een náám in zijn vakgebied.
Grondvester van de Bossche School, een architectonische stroming met
geprononceerde opvattingen over (sobere) stijl en (harmonische) ruimtelijke
verhoudingen. We waren er een uurtje, Paul voor de zoveelste keer, ik voor het
eerst, lang genoeg om allebei bevangen te raken door de kracht en klasse van
het gebouw.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">De kerk was leeg toen een
monnik ons er binnen liet. In de rechthoekige, symmetrische, door massieve
rechthoekige kolommen omzoomde ruimte hing een ijle nevel die onnadrukkelijk
naar wierook geurde. Door hoge, ritmisch geplaatste ramen viel winters daglicht
naar binnen. Het bescheen de Spartaanse houten banken van het koor en het
middenschip. De witgekalkte muren kenden maar een enkele decoratie; ook telde
ik niet meer dan zes kaarsen. De ruimte had genoeg aan zichzelf met die basale materialen,
overtuigende lijnen en puurheid. Ze bood een perfect onderdak aan concentratie
en bezinning, essentie en waarheid, eeuwenoude vragen zonder antwoorden. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi54TU7FK_ywdhvU3RpAtIvKf8cc9b7_YetrySTtzMNf2FiP2PD_2g5rJKu8qegoro4EHzLxWz7_-5opPOKLDMI64DT5146gc1WdTmjRNXC-ayQcyFlCmnxQANBh10I0HC8amGqQHLMAtQ/s1600/Mamelis+koorbanken.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="419" data-original-width="640" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi54TU7FK_ywdhvU3RpAtIvKf8cc9b7_YetrySTtzMNf2FiP2PD_2g5rJKu8qegoro4EHzLxWz7_-5opPOKLDMI64DT5146gc1WdTmjRNXC-ayQcyFlCmnxQANBh10I0HC8amGqQHLMAtQ/s320/Mamelis+koorbanken.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Tegen twee uur luidde buiten een
paar keer een klok. Dertien zwartgeklede monniken kwamen de kerk binnen, namen
plaats in de koorbanken en begonnen aan de Noon, een korte reeks Gregoriaans
gezongen psalmen. Het was van een mystiek en een devotie die me stil maakten,
zeker nu, nu het leven me zo nadrukkelijk op zijn dieptes wees, de eindeloze duisternis
achter de einder.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Bij het vertrek gebaarde een
monnik naar mijn zuurstofslangetje en fluisterde: “Gaat het niet zo goed met
u?” Toen ik knikte, legde hij een hand op mijn arm en zei: “Ik zal voor u
bidden.” En hoe ex-rooms ik ook ben – dat deed me goed.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-85809080830827591422018-01-29T18:23:00.002+01:002018-01-29T18:23:07.850+01:00Laaiende momenten<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3rIaptmQUtIUbW7Dh9lIJYYBZpjafkmZjgNtqhyGUwkqi781sWXwAmY-D_L0sdNoJYzjUHklhu0TVGBIBFLulqmuZhP1R7BZch3axAULoj_07-oX5tO1c5unr-ZHt2JsmNS4kCFCG_zw/s1600/lucifer+brandend.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="878" data-original-width="1560" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3rIaptmQUtIUbW7Dh9lIJYYBZpjafkmZjgNtqhyGUwkqi781sWXwAmY-D_L0sdNoJYzjUHklhu0TVGBIBFLulqmuZhP1R7BZch3axAULoj_07-oX5tO1c5unr-ZHt2JsmNS4kCFCG_zw/s320/lucifer+brandend.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik heb er vaker over gepeinsd.
Hoe zou het zijn, het moment dat een specialist me ernstig aankijkt, zijn keel
schraapt en dan komt met een verhaal dat begint met ‘helaas’? Ik weet het nu:
het is allereerst ongelooflijk. Schokkend, duizelingwekkend, maar vooral
ongelooflijk.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ongelooflijk, we bleven het
tegen elkaar zeggen. Toen we thuis waren en er dierbare vrienden langskwamen,
zeiden we het gevieren nog eens, met een natte neus in elkaars haren: ongelooflijk.
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Nu, twee weken na dat ene,
beslissende consult met de oncoloog, begint het ongeloof te verkleuren tot een
schoorvoetende aanname dat het wel waar moet zijn: dat de kanker zich niets
meer aantrekt van de medicijnen en dat de dokter helaas met lege handen staat
en dat mijn tijd beperkt is geraakt. Maar het is een aanname met duizend
vragen, ze wervelen door het huis, groot en klein, vragen over leven en dood en
mysterie, maar ook over het hoe en wat van de dagelijksheid. Wat kan beter niet
wachten, wat krijgt voorrang? Wat te doen en te laten? Hier aan denken, dat
regelen, deze en gene spreken/mailen/bellen. Intussen niet vergeten te leven,
dus naar dat jazzconcert en naar dat hele goede restaurant.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik zou er bijna gehaast van
worden, maar daar heb ik een ingebouwde rem voor, namelijk mijn luchtwegen, die
van geen spoed willen weten en op tilt slaan als ik dat een enkele keer
vergeet. Het stormt en het wervelt, en ik probeer me niet op te laten jagen,
maar in me op te zuigen wat er allemaal passeert aan liefde, verdriet,
verwarring, flarden van vroeger, muziek, schoonheid, kindergelach,
grotemensentranen en geluk dat het ongeluk althans te delen valt.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Dat is het rare en paradoxale
van de dood: terwijl hij zijn lelijke tronie al om de hoek steekt om te inspecteren
of het al een beetje opschiet daarbinnen, zorgt hij toch ook voor extra gloed
en intensiteit en laaiende momenten. Ontmoetingen en ervaringen worden
kostbaarder naarmate ze spaarzamer worden – een oude economische wet die
kennelijk ook een existentiële dimensie heeft. Een tweede paradox is dat juist
die kostbaarheid het toekomstig gemis onderstreept. Melancholie en levensgloed
gaan hier hand in hand. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Kortom: ik kan nog wel even
vooruit.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<br /></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-27355025384211257792018-01-23T15:07:00.001+01:002018-01-23T15:07:57.575+01:00Toekomstje<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk8OkZ20jqjWVQTRQLVqij1BWRH3O_iWp_vpEoRLYXQMULUVcTdZ4_qN-K0xrFowwIaE9SgEGYQ-V36eXFkPHpjbhT1oH7IA7O3wvMG8IID5azBUdo7Ddc2g13X8I2Wv4BkGpXVc3ciHs/s1600/fog-on-the-road_442-19322821.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="417" data-original-width="626" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk8OkZ20jqjWVQTRQLVqij1BWRH3O_iWp_vpEoRLYXQMULUVcTdZ4_qN-K0xrFowwIaE9SgEGYQ-V36eXFkPHpjbhT1oH7IA7O3wvMG8IID5azBUdo7Ddc2g13X8I2Wv4BkGpXVc3ciHs/s320/fog-on-the-road_442-19322821.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">“Hoe staat u tegenover de dood?”
vroeg de huisarts voorzichtig. Het was zo’n vraag om eens goed over na te
denken, maar ik hoorde mezelf terugkaatsen: “Daar ben ik tegen.”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Het was het vervolggesprek op
het laatste consult bij de oncoloog, die me had bericht dat het enige mogelijke
redmiddel tegen mijn uitzaaiingen niet aansloeg, dat hij nu niets meer te
bieden had en dat me helaas moest terugverwijzen naar de huisarts.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Daar zaten we dan, mijn vrouw,
de dokter en ik, precies een week na <i>Blue Monday</i>, die zijn naam wat je noemt eer had aangedaan. Het ging over de
dood, de weg erheen en manieren om de last van dat laatste traject draaglijker
te maken. Het gesprek was lang en realistisch, en toch bekroop me herhaaldelijk
een gevoel van onwerkelijkheid. De dood was altijd iets voor anderen geweest,
een onderwerp van heinde en verre, of hooguit de overkant van de straat, iets
voor later en ooit, toch niet voor mij en ons en hier en nu. Sinds <i>Blue Monday</i> echter was de dood ineens concreet
en dichtbij, ik wist het maar al te goed, maar ik kon het amper geloven.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Dezer dagen ben ik jarig. Naarmate de jaren vorderden, lag ik daar steeds minder wakker van, maar deze
keer ligt het anders, want nu zit Magere Hein me op de hielen – ik hoor zijn
geraamte kletteren. Als er felicitaties komen, zullen die wel niet zijn voorzien
van het gebruikelijke ‘En nog vele jaren!’. Misschien dat iemand er ‘En nog
vele maanden!’ van maakt, maar dat zal de meesten wel te wrang zijn.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Die vervloekte Duistere Maandag
heeft de toekomst verkort tot toekomstje, een woord dat niet in de
woordenboeken staat en toch maar al te waar is. Een ongewis toekomstje: dat is
de ingekrompen rest van het leven; de rest van de toekomst ligt in de nevelen achter
de horizon, het land van nooit meer en voorgoed voorbij, waar iedereen ooit
heen reist en niemand van terugkeert. </span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">“Ik hoop dat het tot
aanvaarding leidt,” schreef een goede vriend naar aanleiding van mijn vorige stukje
<i><a href="http://mattdings.blogspot.nl/2018/01/de-laatste-ronde.html">De laatste ronde</a></i>. Dat hoop ik ook.
Maar vooralsnog ben ik mordicus anti.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-35364462702432210392018-01-16T17:13:00.000+01:002018-01-16T17:16:26.163+01:00De laatste ronde<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifAjmg4a30wVUsIxTFCElN_sp9ftwNSGUBu1ITCXhhDgJm7Z7Fgt-qxLd5800WUfnr7hyphenhyphenVSE-RRxCmdUN_WG9_-bilrmZ_7tTuU_2rEDVsbsQslFubMgQTVTMMVGEJMihc3PfGIRY-rHg/s1600/Abiraterone+exit.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifAjmg4a30wVUsIxTFCElN_sp9ftwNSGUBu1ITCXhhDgJm7Z7Fgt-qxLd5800WUfnr7hyphenhyphenVSE-RRxCmdUN_WG9_-bilrmZ_7tTuU_2rEDVsbsQslFubMgQTVTMMVGEJMihc3PfGIRY-rHg/s320/Abiraterone+exit.jpg" width="179" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Vanochtend heb ik mijn nieuwe,
peperdure medicijn Abiraterone weggegooid. De kanker trekt er zich niets van
aan. Van geen enkel medicijn meer.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Gisteren, 15 januari, was er
een beslissend consult bij de oncoloog, dat duidelijk zou maken of de laatste
strohalm tegen de uitzaaiingen aansloeg. Een alles-of-niets-consult, want als
de Abiraterone niet zou werken, waren we uitgepraat. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik stond nog met de klink van
de deur in de hand, toen de oncoloog zei: “Je bloedwaarden zijn slecht.”
Terwijl ik ongelovig, niet-begrijpend op een stoel schoof, vervolgde hij: “Je
PSA is opnieuw verdubbeld. De medicijnen hebben dus geen enkele invloed op de
prostaatkanker.”</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Hij keek me aan met een
veelzeggende blik, alsof ik de rest van het gesprek wel kon invullen. Dat kon
ik ook, maar ik liet het hem toch bevestigen. Dat hij nu met lege handen stond.
Dat ik geen baat, alleen ellende zou hebben bij chemokuren. Dat er geen
alternatieven waren.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">“Dus ik ben aan de laatste
ronde begonnen?” vroeg ik, nog steeds ongelovig. De oncoloog knikte. Ik
vloekte. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Een kwartier later stonden we
buiten de spreekkamer. Zoekend naar woorden, zoekend naar elkaars handen, perplex,
nog niet toe aan verdriet of vrees, alleen maar vervuld van huiver en
ontzetting en de eerste van ontelbare vragen. Werktuiglijk reden we naar huis,
stamelend over wat ons toch in godsnaam was overkomen, hoe dit toch had kunnen
gebeuren, mijn god, afschuwelijk, het kon toch niet waar zijn? Ja, we wisten
dat de kans op een foute uitslag vijftig procent was. En dus was er ook vijftig
procent kans op een goede uitslag, en die goede vijftig procent waren voor ons.
Niet dus. Het was honderd procent fout. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Thuis een stel moeilijke
telefoontjes, allereerst met de kinderen, de ellendigste telefoongesprekken van
mijn leven. Tussendoor en daarna de tranen, het hoofdschudden, de zorgen, de
verbijstering.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">De laatste ronde... Hoe doe je
dat, zo’n traject waarbij boven elke ontmoeting en ervaring een vraagteken van ‘hoe
vaak nog?’ hangt. De adviseurs in de zijlijn die het allemaal precies weten
adviseren ons, kankerlijers, te genieten-van-hier-tot-ginder, maar hoe moet dat:
genieten-van-hier-tot-ginder aan de rand van het Grote Ravijn? We gaan het
onderzoeken, of we willen of niet.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-19860026386801480902018-01-10T16:26:00.000+01:002018-01-10T17:34:38.503+01:00Kan niet beter!<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBZMrmoOMscYWnCinTQde6d_nqmx1Ix6jW3m-zRZj-jNYVwtWhVsN6ophQkW5Yusk_cCv4t9OA3x4tcYnGEbB6BeZBGQu2BVuOuhZLPLhITFGj6T_M1uCSn4atjewciiUTkebETfGmgCc/s1600/bitterballen+en+prosecco.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="480" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBZMrmoOMscYWnCinTQde6d_nqmx1Ix6jW3m-zRZj-jNYVwtWhVsN6ophQkW5Yusk_cCv4t9OA3x4tcYnGEbB6BeZBGQu2BVuOuhZLPLhITFGj6T_M1uCSn4atjewciiUTkebETfGmgCc/s200/bitterballen+en+prosecco.jpg" width="200" /></a><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Laatst weer op een Nieuwjaarsborrel<i>: ‘En, hoe gaat het ermee?’</i> Niks mis mee
natuurlijk, standaardvraagje, maar ik vind het antwoord zo lastig.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Niemand zit te wachten op het
echte antwoord, want dat leent zich niet zo goed voor de luchtige conversatie die
eigen is aan dit soort bijeenkomsten. Ik kan bij de prosecco en de bitterballen
toch moeilijk beginnen over carcinomen en uitzaaiingen en verhoopte of
onverhoopte uitslagen, over lastige longen en dito spieren en alle beperkingen
van dien, of over aders en klieren en zenuwen die haperen – iedereen zou zich
ijzend van me afkeren en een eindje verderop gaan hoofdschudden dat die Matt Dings
tegenwoordig zo kon somberen.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Maar ja, het lukt me ook niet
bij zo’n vraagje stralend <i>‘Goed hoor!’</i>
te roepen en een blije niks-aan-de-hand-blik op te zetten. En dus behelp ik me
meestal met een neutrale mompel zoals <i>‘Gaat
wel’</i>, of <i>‘Voor mijn doen redelijk.’</i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Maar soms heb ik zin in een
dwars antwoord. Ik had een oude tante, tante Leen, die op de vraag hoe het ging
steevast antwoordde: <i>‘Op de benen nog goed,
op de kop nog niet geprobeerd.’</i> Vind ik wel een adequate reactie, al oogst
je er misschien enkele meewarige blikken mee. Tijdens voornoemde Nieuwjaarsborrel
borrelde ineens een andere reactie in me op bij de vaste vraag naar wel en wee:<i> ‘Kan niet beter!’<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik had bij voorbaat al lol bij
de onzekerheid die zo’n kwiek antwoord zou veroorzaken. Enerzijds zouden informerende
receptiegasten blij moeten zijn met het positieve antwoord waarop zij natuurlijk
hoopten; anderzijds was het antwoord wel zó positief dat het weer verdacht werd.
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik slikte het natuurlijk in,
dat <i>‘Kan niet beter!’</i>, want ik wilde
niemand voor het hoofd stoten. Maar nu ik er nog eens over nadenk, vind ik het
toch waarachtig. Mijn gezondheid kan niet beter, inderdaad, en dat is het ‘m
nou juist! Kón het maar beter! Maar dat kan niet, helaas en nog eens helaas.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Bij sommige aandoeningen is het enige perspectief
er één van voortgaande verslechtering. Dat is moeilijk te verkroppen, want
bijna elk mens streeft er juist naar er in het leven op vooruit te gaan. Dat
streven moeten de krakkemikken onder ons zien los te laten. </span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Het kan niet beter, maar zo zij
het: mijn huiswerk voor vandaag en morgen.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-69205843203092840442018-01-05T18:19:00.000+01:002018-01-05T18:19:35.775+01:00Arno Kantelberg en het Wereldje<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJRyQuXvyWRCz1qD6mEyrUaW0UlAiADg5RUKBW25wqhGOfNB5Fw_jibWYAv3jZxdLxzDGNaiwSzfQpDcJdEwz7XL_OWD5T6iIOi0aur8bOaGsyS5aOTpZlLuXTffBq3INsUkaakPUhY4k/s1600/arno+kantelberg+%2528youtube%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJRyQuXvyWRCz1qD6mEyrUaW0UlAiADg5RUKBW25wqhGOfNB5Fw_jibWYAv3jZxdLxzDGNaiwSzfQpDcJdEwz7XL_OWD5T6iIOi0aur8bOaGsyS5aOTpZlLuXTffBq3INsUkaakPUhY4k/s200/arno+kantelberg+%2528youtube%2529.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">YouTube</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Even een tussendoortje. Ik kan
het toch niet altijd maar over de moeilijke kanten van het leven hebben. Het
kan ook best eens over Arno Kantelberg gaan, bijvoorbeeld.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Arno wie? vraagt u zich
misschien af, maar dan hebt u niet goed opgelet. Arno Kantelberg is hoofdredacteur
van het maandblad <i>Esquire</i>, heeft uit
dien hoofde verstand van herenzaken, beschikt over een soepele pen en is daarom
door <i>de</i> <i>Volkskrant</i> gevraagd wekelijks zijn licht te laten schijnen over de
kleding van min of meer bekende mannen. Voordat je het weet promoveer je dan
zelf tot min of meer bekende Nederlander. En dus duikt Arno af en toe op in een
talkshow, steevast onberispelijk in het pak, de manchetten nét zichtbaar, want
daar is Arno heel precies op.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Maar nou komt het. Vandaag heb
ik zin in een verzetje en grijp naar een puzzel. Dat is toevallig de media- en
cultuurpuzzel van de nieuwe VPRO-gids. Die is echt aan mij besteed, want ik ben
zowel van de media als van de cultuur als van de VPRO-gemeente. En wat lees ik
daar bij 41 horizontaal? <i>‘Hintjens of
Kantelberg.’</i> Dat weet ik! Arno!</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Arno Kantelberg leerde ik
kennen toen hij nog in korte broek – dit is serieus – op de burelen van <i>HP/De Tijd</i> rondliep, waar hij zich
vooral toelegde op wat indertijd het Wereldje heette, een circuit van mensen
die altijd aan de ene of de andere kant van een microfoon te vinden zijn.
Daarin bekwaamde hij zich verder bij de <i>VARA-gids</i>,
waar ik hem uit het oog verloor, tot hij via <i>Esquire</i> <i>en de Volkskrant</i> elke
zaterdag op mijn deurmat viel om me bij te praten over, nou ja, vooral
manchetten.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik had u daar niet over
ingelicht, als hij het vervolgens niet tot de Media-en cultuurpuzzel van de
VPRO-gids had geschopt. Als dat mij was overkomen, had hier de vlag uitgehangen
met de Vijfde van Beethoven op vol volume. VPRO-puzzel, 41 horizontaal: <i>Damon of Dings</i>? Joechei! Doorgedrongen
tot het Wereldje, toegelaten tot de Kring der Kringen, eindelijk zelf in de
Hall of Fame!</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik schrijf dat nou wel een
beetje sarcastisch op, maar het steekt eerlijk gezegd toch eventjes. Zit ik
hier elke week in het halfduister te zwoegen op de kleine bellettrie, kletst zo’n
Kantelberg met z’n kutmanchetten zich doodgemoedereerd de schijnwerpers in. Ik
ga me grandioos revancheren. Let op mijn volgende boek.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-16285305962489262002018-01-02T18:33:00.001+01:002018-01-02T18:33:26.994+01:00Waarom het licht het donker nodig heeft<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiIzz2T4zTW7tKYRcjnyDL54tJZQC8hlKQIt_8mVD4o5NzuFV6AYYxHnS7ly4kUwPL8v9S354W0rBsL5ns1t1ziUW0m8a3yt4IABYd6mkEvGd5u7JupsEKKT54dsSkxg7iLxgOHCzuSvE/s1600/sterrenhemel.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><img border="0" data-original-height="424" data-original-width="600" height="141" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiIzz2T4zTW7tKYRcjnyDL54tJZQC8hlKQIt_8mVD4o5NzuFV6AYYxHnS7ly4kUwPL8v9S354W0rBsL5ns1t1ziUW0m8a3yt4IABYd6mkEvGd5u7JupsEKKT54dsSkxg7iLxgOHCzuSvE/s200/sterrenhemel.jpg" width="200" /></span></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Dat was een mooie ochtendgroet,
vanmorgen in <i>de Volkskrant</i>. De
Zweedse actrice Sofia Helin, bekend van de veelgeroemde serie <i>The Bridge</i>, refereerde in een interview
aan een gedicht dat haar door zwaarmoedige momenten heen hielp. ‘Wees niet bang
voor het donker, zei het gedicht, ‘want daar woont het licht’. En: ‘Er zijn
geen sterren als het niet donker is.’</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Hoewel ik zelf geen last had van
een zwaarmoedig moment, brak bij mij de zon ineens door – bij wijze van spreken
dan, want deze tweede dag van het nieuwe jaar ging geheel in lusteloze loodtinten
gehuld. Dat we de sterren pas zien als het donker is, dat het licht niet buiten
het donker kan: het was een even eenvoudige als heerlijke waarheid, ik zat
werktuiglijk <i>juist!</i> en<i> inderdaad!</i> te knikken.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Het zal wel tegemoetkomen aan
een diepgewortelde behoefte aan harmonie. En die stoelt dan weer op mijn vermoeden
dat de balans eigenlijk de beste uitvinding aller tijden is. Het bestaan is één
grote evenwichtsoefening, een eeuwig heen-en-weer tussen polen en contrasten
zoals licht en donker. Als ultiem begrippenpaar mogen leven en dood wel gelden.
Alles of niets vormen een goede tweede, al komen goed & kwaad en ja of nee
ook een heel eind. Het leven staat werkelijk bol van de tegenstellingen: voor
en tegen, oorlog en vrede, vreugde en verdriet, lief en leed, warm en koud, vol
en leeg, hemel en aarde, man en vrouw (met excuses aan mijn 0,014 % interseksuele
lezers).</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Natuurlijk schipperen we het
liefst, mengen we water bij de wijn, zoeken we voortdurend naar nuances en
compromissen, maar dat laat onverlet dat uitersten ons steeds weer fascineren.
Ze trekken ons aan en stoten af zoals magneten en hun polen. Het is alsof het
principe van Yin en Yang de grondslag vormt van de hele ordening van ons
bestaan.</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Zo ook de kwestie van licht en
donker. Dag en nacht. Het is aangenaam dat die twee begrippen elkaar afwisselen.
De dag is voor de actie, de avond en nacht voor bezinning en rust: werelden die
niet zonder elkaar kunnen, zoals we het licht niet zouden kennen zonder de
duisternis, en de duisternis niet zouden kunnen verdragen zonder de wetenschap
dat het licht wel weer komt. Dat is inderdaad wel een gedachte die kan helpen
op moeilijke momenten. In mijn oren knopen. </span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-90656595328039679162017-12-27T16:50:00.000+01:002017-12-28T16:31:29.182+01:00Even vakantie van de kanker<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiEd5O6gV-FiW_XmTXo563fKI1zXRyUErn39xMum46OXoI3FwQJ3VKXSUckQ1sX5Q_EpzQPQKId3OHHHpkETbLYCNdWOVeNxzrOigGXBb8hyphenhyphenlu5Tq6P42kaRT0-RXoToA-mSruBuO9Hb8/s1600/witjas.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="233" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiEd5O6gV-FiW_XmTXo563fKI1zXRyUErn39xMum46OXoI3FwQJ3VKXSUckQ1sX5Q_EpzQPQKId3OHHHpkETbLYCNdWOVeNxzrOigGXBb8hyphenhyphenlu5Tq6P42kaRT0-RXoToA-mSruBuO9Hb8/s200/witjas.jpg" width="133" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">“Aha,” zei een belangstellende
kennis, “je staat dus min of meer in de pauzestand.” – Zo had ik het nog niet
bekeken, maar die term paste aardig bij mijn stemming.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Bedoelde pauze strekt zich uit
tot half januari, als ik weer bij de oncoloog wordt verwacht. Waarschijnlijk
weet die me dan te vertellen of het nieuwe medicijn tegen de uitzaaiingen van
mijn prostaatkanker aanslaat. Een beslissend moment, want als dat medicijn niet
werkt, resten er niet veel alternatieven. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Maar met dat stadium ben ik niet
bezig. Mijn hoofd weet dat het zinloos is om te malen over scenario’s die zich
misschien nooit zullen voordoen. En mijn hart heeft daar, geloof ik, evenmin behoefte
aan. Ik voel me in elk geval tamelijk rustig, inderdaad als in een pauze. Even
geen medische afspraken in mijn agenda, geen witte jassen in zicht, geen ziekenhuisroutes
en wachtkamers. Even vakantie van de kanker.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">En daarom zaten we op eerste kerstdag
met de kinderen en kleinkinderen extra te genieten van elkaar en de geneugten
van een rijke dis. We hieven het glas en toostten op het leven en op elkaar,
waarbij de pastor in mij nog even memoreerde dat het gelet op alle malheur van
de laatste jaren niet vanzelfsprekend was dat we hier met ons allen om tafel
zaten.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">En daarom zaten we op tweede kerstdag
opnieuw aan tafel, nu getweeën en in een fraai restaurant, waar we opnieuw toosten
op het leven en op elkaar. En daarom zaten we een paar dagen eerder bij een
podium voor vernieuwende muziek, Paradox, waar we onze ziel laafden aan meeslepende,
soms betoverende, dan weer kolkende vormen van jazz en improvisatie. En zo zal
verder gaan, ook na Oud & Nieuw, wat voor nieuws het nieuwe jaar ook in
petto mag hebben. Want léven blijft toch het beste antwoord op kanker.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-10324913278358682882017-12-21T15:31:00.001+01:002017-12-21T15:31:39.160+01:00Feest: de langste nacht!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu3Z1yIp2oc0YwNR0uM7vccGLVf7AGvRU2ZI33CLVp-p_ShPcQSt2E5po9xZSeJw1paKj9vv79Rh6P2wasuEvP4_OrD-F0u40KUpjXW_m_hL49a62YLheYUlPeioCi1VLZlPdiv7aWFwE/s1600/langste_nacht-720x405.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="405" data-original-width="720" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu3Z1yIp2oc0YwNR0uM7vccGLVf7AGvRU2ZI33CLVp-p_ShPcQSt2E5po9xZSeJw1paKj9vv79Rh6P2wasuEvP4_OrD-F0u40KUpjXW_m_hL49a62YLheYUlPeioCi1VLZlPdiv7aWFwE/s320/langste_nacht-720x405.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">In de straat nog geen dansende
mensen gesignaleerd. Ook niemand aan de deur gehad met de gelukwensen. Zelfs
geen blije telefoontjes, apps of mailtjes. En toch is er fantastisch nieuws vandaag:
het is 21 december, kortste dag en langste nacht van het jaar, vanaf nu gaan de
dagen weer lengen!</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<i><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Trouwe lezers komt deze eerste alinea misschien bekend voor. Dat klopt:
die stond vorig jaar om deze tijd ook al op deze plaats. Dat geldt eveneens
voor de volgende alinea’s, want het <a href="http://mattdings.blogspot.nl/2016/12/de-langste-nacht.html">stukje</a> blijft kei-actueel. Lees maar: </span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Het kan zijn dat de rest van de
wereld 21 december vooral ziet als de dag dat de winter officieel begint. Dat
zou een verklaring zijn voor het uitblijven van feestgezang en vreugdevuren om
het belangrijkste keerpunt van het jaar te vieren: de omslag van het donker
naar het licht. Geeft niet, iedereen vergeet wel eens wat, volgend jaar om deze
tijd is er weer een herkansing, noteer het alvast in uw agenda.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Zelf zou ik er waarschijnlijk
ook niet aan hebben gedacht als 21/12 voor mijn Ingrid niet zo’n gewijde dag
was. In de loop van de herfst refereert ze er steevast aan, vooral als ik zit
te somberen over de voorbije zomer en de vallende bladeren. Nog even, zegt ze
dan, en het is december, en dan wordt het vanzelf de 21<sup>ste</sup>, de
kortste dag, het moment waarna het elke ochtend een beetje vroeger licht wordt
en elke avond een beetje later donker. Dit jaar heeft ze het ook al een paar
keer gememoreerd, en telkens bood het me een beetje troost. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">En nu is het dan zover: we
reizen weer naar het licht, langzaam maar zeker, zo zeker als er maar weinig
zeker is. Het is het op na het neer, het heen na het weer, de plus na de min,
het leven na het sterven.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik schrijf op deze plek nogal
eens over het hier en nu: over concentratie op wat je meemaakt in plaats van op
wat je vreest of veronderstelt. Daar ding ik ook nu niet op af, want een mens
kan beter praktiseren dan prakkiseren. Maar daarom hoef je geschiedenis en
toekomst nog niet uit te vlakken, herinnering, hoop, ervaring, ambitie. Het
hoort allemaal bij elkaar: hier en nu en ginds en straks en ergens en toen. Het
is een hele mind ful, dat klopt, maar dat is nou juist het mooie.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-28050850632190579552017-12-18T18:40:00.001+01:002017-12-18T18:40:37.882+01:00Beste wensen?<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9gRBIe1ycL8HJnlnSQP-kxctpZIgGXWs2Poq7SD2KY7a-K8yir0oAjYr-A9CKj49Ms7NYwMqoIkM-02d6geqwujzuo6y47T2Z3kJLktt4-AnetWPZQRGauERN4CzDyYByv_UHRQsZLDA/s1600/sipek+champagneglas.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9gRBIe1ycL8HJnlnSQP-kxctpZIgGXWs2Poq7SD2KY7a-K8yir0oAjYr-A9CKj49Ms7NYwMqoIkM-02d6geqwujzuo6y47T2Z3kJLktt4-AnetWPZQRGauERN4CzDyYByv_UHRQsZLDA/s320/sipek+champagneglas.jpg" width="179" /></a></div>
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Weer een klusje geklaard: de
kerstkaarten zijn de deur uit. Echte kaarten, geen digitale, want we houden van
het jaarlijkse ritueel dat bij papieren post hoort: het zoeken van mooie kaarten,
de keuzes wie we welk exemplaar sturen, het schrijven van een passende wens onder
begeleiding van meestal J.S. Bach en Martini Extra Dry en vervolgens de gang
naar postkantoor of brievenbus.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Die passende wensen vind ik
nooit gemakkelijk. Neem nou ‘Beste wensen voor het nieuwe jaar’. Dat lijkt een passe-partout,
zo’n wens waarmee je met goed fatsoen bij iedereen kunt aankomen. Maar blaas je
niet te hoog van de toren als je mensen meteen maar het beste wenst? Is het
goede soms niet goed genoeg? Er kan er maar één de beste zijn, dus de kans dat uitgerekend
jouw vrienden en familieleden stuk voor stuk het best denkbare nieuwe jaar in
de schoot zal vallen is te verwaarlozen. Dus die beste wensen zijn aanstellerij
dan wel hoogmoedswaanzin. ‘Een goed jaar’ is oké. Maar ook een beetje tam, vlak,
flets. ‘Fijne feestdagen en een goed 2018.’ Mwah.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">En dat was nog maar het begin
van het gepieker. Want wat dán? ‘Een prachtig / schitterend / gloedvol jaar’?
Niet heel realistisch, want zulke adjectieven gaan doorgaans maar voor een
handvol dagen per jaar op. Ongeveer hetzelfde geldt voor ‘veel geluk’. Een mens
mag al blij zijn als hij af en toe geluk ervaart, een dinsdag in november,
ondanks de regen, een weekeinde in de lente, dankzij de lente, een vooravond in
september, een zonnige middag in de herfst, een loom laat uur op de bank. Véél
geluk is werkelijk niet erg werkelijkheidsgetrouw. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">‘Een goede gezondheid’ dan? Dat
staat toch bij iedereen op het verlanglijstje? Ja, maar bij die term krijg ik
het zelf benauwd – ik bedoel: benauwder dan gewoonlijk. Om nou als
multikrakkemik een ander een blakende gezondheid toe te wensen... Niet dat ik
het een ander niet gun, integendeel, maar het verschil schuurt eerlijk gezegd een
beetje. Als ik mijn naasten een gezond 2018 toewens, kan ik de vraag hoe mijn
gezondheid in het nieuwe jaar zal uitpakken niet onderdrukken – en die vraag is
een bibbervraag, zoals in mijn vorige blogs uiteengezet.</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Enfin, ik ben eruit gekomen, de
kaarten zijn op de post. Ik hoop op een stel mooie momenten in het nieuwe jaar.
Een suggestie: de volgende controle bij de oncoloog.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-72863155902153628842017-12-10T17:06:00.000+01:002017-12-10T17:06:28.702+01:00Compliment voor Zuster Ingrid<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4lKEvnun1KXB7PxtqBqEBq6r1C_-fw99RkVft4J1LohyphenhyphenurBkpxqt-ZQLD0y4J-0wGMZmloSYRVz0WnfwvjUpMEtovXrvloKEp1nI5l9GD52qYHObbRO8B_lsiQK4M9XWf5iLcjhwQFAc/s1600/20171210_132851.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4lKEvnun1KXB7PxtqBqEBq6r1C_-fw99RkVft4J1LohyphenhyphenurBkpxqt-ZQLD0y4J-0wGMZmloSYRVz0WnfwvjUpMEtovXrvloKEp1nI5l9GD52qYHObbRO8B_lsiQK4M9XWf5iLcjhwQFAc/s200/20171210_132851.jpg" width="112" /></a><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Genoeg gekankerd. Na vier
grimmige stukjes over de lelijke kanten van het leven nu weer eens een opgewekt
blogje. Over vrolijke post van het Stadhuis.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Deze zomer las ik ergens dat
mensen die veel tijd en energie wijden aan hun hulpbehoevende naasten in
aanmerking kunnen komen voor een ‘mantelzorgcompliment’. Dat is een van
overheidswege bedachte geste aan echtgenoten, familieleden, buren of vrienden
die het heel druk hebben met vrijwillige en onbezoldigde zorg voor iemand uit
hun directe omgeving. In Nederland verlenen wel vier miljoen mensen een vorm
van mantelzorg; van hen zijn er ruim zeshonderdduizend langdurig en meer dan
acht uur per week in touw. Die mensen komt wel een applausje en een
aardigheidje toe, is toen bedacht: het mantelzorgcompliment.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Goed idee, dacht ik, en ik
schreef de gemeente aan om mijn Ingrid te nomineren voor zo’n duimpje. Ik lichtte
toe dat ze een forse deeltijdbaan aan mij heeft. Dat varieert van hulp bij
allerlei bezigheden waarvoor ik adem of kracht tekort kom, begeleiding bij de vele
medische consulten en controles, meedenken over grotere en kleinere sores en
geduldig luisteren naar fysieke en mentale wederwaardigheden, tot het overnemen
van huishoudelijke taken en doehetzelfklussen die ik moet laten liggen. Soms, bijvoorbeeld
als ze me helpt met een steunkous of met katheterzorg, noem ik haar liefkozend
Zuster Ingrid. Op andere momenten kortweg Kanjer. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Enfin, de gemeente liet zich
graag overtuigen, bleek deze week uit de post: het Mantelzorgcompliment is toegekend,
dezer dagen krijgt ze 200 euro gestort, met de groeten van de burgemeester. Ze
bezint zich nog op een feestelijke bestemming voor die meevaller.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Behalve dat het een opsteker is
voor Zuster Ingrid, respectievelijk Kanjer, is het ook plezierig dat die vaak
zo abstracte en afstandelijke overheid nu eens concreet en hartelijk uit de
hoek komt met zomaar een schouderklopje voor een lieve burger. Waarvan akte.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-62220424908892361352017-12-07T18:09:00.000+01:002017-12-07T18:09:10.450+01:00Ik wou dat ik me verveelde<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtln3TK3wkkqzNcPmPXVh-xJtAroUqIDVQ-q1cBjxVrWttCtB2NrRQv-vOoyLWwN56__6wtyOMVxCz2PCLLjjcs8kSMfTdPuwoZo6LdykFx3dTnVup3numQZHGqbD0IMTt6p7_cYg1uPY/s1600/ennui1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="428" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtln3TK3wkkqzNcPmPXVh-xJtAroUqIDVQ-q1cBjxVrWttCtB2NrRQv-vOoyLWwN56__6wtyOMVxCz2PCLLjjcs8kSMfTdPuwoZo6LdykFx3dTnVup3numQZHGqbD0IMTt6p7_cYg1uPY/s200/ennui1.jpg" width="133" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Voor de derde keer in een week
naar het ziekenhuis –mijn dierbare oude Citroen kan de weg al bijna zelf
vinden. Eerst twee dagen op rij naar Spoedeisende Hulp, vandaag een controle.
Het liep goed af, maar wat een heisa...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">In het weekeinde raakte de
katheter die ik sinds een goede maand heb ineens verstopt. Naar de Eerste Hulp,
ding vervangen, blaas doorgespoeld, probleem opgelost. Maar de volgende dag
leek het probleem terug. Gebeld, opnieuw naar de Spoed ontboden, echo’s, bloedonderzoeken,
uren wachten. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Dat wachten in ziekenhuizen is
nog een hele klus. In andere situaties kun je je al wachtende aan een
cryptogram zetten, of dromen over een warm palmenstrand, of mediteren op de
lussen van je schoenveters, maar dat is er allemaal niet bij als je op een
medische uitslag wacht. Terwijl eerst de minuten, toen de kwartieren en
vervolgens enkele uren wegtikten, vocht ik tegen denkbeeldige onheilsboden die
me grijnzend toefluisterden dat de kanker misschien wel aan de nieren zat te knagen,
of met de klieren zat te klieren, en dat het kathetergedoe daar allemaal door
kwam. Dadelijk gingen ze sissen dat ik werd opgenomen, ter observatie, omdat de
doktoren het niet vertrouwden, al die onrust daar beneden. En er flitsten
beelden van een paar jaar terug door mijn hoofd, van OK’s en IC’s en medicijnen
waar je van ging malen. En dan riep ik me weer tot de orde: sla niet op hol,
heb geduld, wacht af.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">De uitslag kwam en was goed. De
controle vandaag idem. De betrekkelijke rust is terug. ‘Hoe was het?’ vroeg een
broer die belde over de voortgang. Ik praatte hem bij en rondde af met die
Engelse verzuchting die in het Nederlands niet zo goed overkomt: <i>never a dull moment</i>.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Nee, van vervelen komt het niet
gauw bij kanker. Je krijgt medische afspraken bij de vleet met de nodige en
onnodige hoofdbrekens van dien. En als je dan toevallig ook nog eens
stukjesschrijver bent, dan wenkt er steeds weer een knipperende cursor op een
leeg scherm om nieuwe zinnen over vandaag en morgen, over kansen, gevaren, hoop,
teleurstelling, ambitie, beperkingen, kwaliteit, betekenis – genoeg stof voor
een hele bibliotheek. Ik wou dat ik me verveelde, zou ik bijna zeggen, maar
niet dus.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik heb geen goed woord over
voor kanker, maar alla, maar als het niet al te zeer tegenzit blaast het wél
het stof van het leven, verdiept, verscherpt, verbindt, verinnerlijkt,
verhevigt. Verdomme. </span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<br /></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-17105409877972495742017-11-27T16:46:00.000+01:002017-11-27T16:48:37.392+01:00IJsberen in niemandsland<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL3z0emeelCww2M4rE-Ob0qNAVGzHVBL3Mbcc7LrTrOlfK_DKo-LPQTKjbWZRjkGQyyQDZJoQwnnfrUa1iwFBncTJrDatVk345Snzm_ho8SIPWT3VuxkMWAJgBddYqinJ0RDojY-G2dsw/s1600/16+okt+-+naar+het+Dierenrijk+met+Madee.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL3z0emeelCww2M4rE-Ob0qNAVGzHVBL3Mbcc7LrTrOlfK_DKo-LPQTKjbWZRjkGQyyQDZJoQwnnfrUa1iwFBncTJrDatVk345Snzm_ho8SIPWT3VuxkMWAJgBddYqinJ0RDojY-G2dsw/s200/16+okt+-+naar+het+Dierenrijk+met+Madee.JPG" width="150" /></span></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">In een Eindhovens laboratorium
inspecteert een laborant een paar druppels bloed om te zien hoe het staat met
de tumormarker PSA. Het cijfer dat daaruit resulteert wordt doorgestuurd naar
de oncoloog, die het vervolgens bespreekt met zijn patiënt. Hij heeft goed of
slecht nieuws: de uitzaaiingen zijn helaas toegenomen of gelukkig geslonken.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Zo gaat het dagelijks in een
groot ziekenhuis. Het verschil is dat het dezer dagen over mijn PSA en mijn
prostaatkanker gaat. Ik heb net bloed laten prikken en ben in afwachting van de
uitslag. In gespannen afwachting. Na de <a href="http://mattdings.blogspot.nl/2017/11/donderdagen.html">donderdagen </a>van de beroerde scans ga ik
nu door een stel zenuwdagen. Slaan de nieuwe medicijnen aan? Dringen ze de
onlangs geconstateerde uitzaaiingen terug? Of zijn die er niet van onder de
indruk en woekeren ze stoïcijns door?</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">De patiënt die op een
belangrijke uitslag wacht is een reiziger in niemandsland. Hij sjokt door een
guur landschap zonder een stap verder te komen, ijsbeert van kastjes naar muren,
loze kastjes, blinde muren, en vandaar weer terug, en nog eens, en nog eens –
het heen en weer krijgt hij ervan. Steeds maar hameren er moeilijke vragen in
zijn hoofd. Hoe definitief is een slechte uitslag, hoe relatief een goede? Stel
dat het PSA amper is gedaald... Is dan bewezen dat de nieuwe pillen niet
werken? Of is er toch nog kans dat een volgende controle gunstiger uitpakt? Of
stel dat het PSA flink is verlaagd... Is dat een momentopname, een tijdelijk
succes? Of biedt dat hoop op een langere werking? En wat als de uitslag ronduit
fout is?</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Geleidelijk kalmeren de zenuwdagen
toch, worden de dagen uren en de uren momenten. De tijd daartussen krijgt
iets onwerkelijks. Ja, er hangt een
belangrijke uitslag in de lucht, maar intussen gaat het dagelijkse leven gewoon
door. Ik regel bankzaken, ruim papieren op, doe een afwasje, maak notities,
lees de krant. En af en toe denk ik aan die laborant met mijn druppels bloed. En
ik denk aan de kaarsen die hier en daar branden om de bevoegde instanties eraan
te herinneren dat ze maar het beste voor een mooie uitslag kunnen zorgen.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Er brandden al eens eerder
kaarsen voor mijn kansen, in 2011, rond de operatie die het begin van mijn
loopbaan als prostaatpatiënt markeerde. Het leverde me vooralsnog zes jaar op.
Het is, lieve bevoegde instanties, maar een suggestie.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-36000388107576190492017-11-19T17:48:00.000+01:002017-11-19T17:48:33.808+01:00Donderdagen<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWNob3sXyqQymD5eR-0xEuL3f41h0f-lS4UNf1oeY8-YyMHEOARbRS2eg6YjCl52uyel84aKhV0Sy8zV2eGccfUsOBkUsj8pWr78QVxJkJ-4eTlx4xOkKTy8itCcFkLrg5HXtdnl90buE/s1600/bliksem.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="469" data-original-width="626" height="149" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWNob3sXyqQymD5eR-0xEuL3f41h0f-lS4UNf1oeY8-YyMHEOARbRS2eg6YjCl52uyel84aKhV0Sy8zV2eGccfUsOBkUsj8pWr78QVxJkJ-4eTlx4xOkKTy8itCcFkLrg5HXtdnl90buE/s200/bliksem.jpg" width="200" /></a><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Het was op een donderdag, een
dag die zijn naam eer aandeed, want het nieuws denderde als met donder en
bliksem door de kamer van de oncoloog: een scan toonde vlekjes op de botten –
mijn prostaatkanker breidde zich uit.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">En het vervolg kwam de
donderdag daarop, nu van de uroloog, en was al even stormachtig: een tweede
scan toonde ook nog eens uitzaaiingen in de organen. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">En nu is het zondag. Rusteloze
rustdag. Het zijn vreemde dagen, zo kort na die twee van de donder en de doem.
De ene keer wellen er allerlei vragen op die niemand kan beantwoorden, en
zorgen die niemand kan wegnemen. De andere keer lijken die scans beelden uit
een nare droom, waaruit ik – ja toch? – wel weer eens wakker zal schrikken, een
angstvisioen vol gespikkelde geraamtes, een horrorfilm uit de B-klasse. En dan
besef ik weer dat het maar al te waar is: dat altijd ietwat theoretische
prostaatcarcinoom met zijn abstracte afkortingen en zijn cijfertjes is een zeer
concreet gevaar geworden.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Sinds de dag dat het gedonder echt
begon, begin ik de ochtend met twee tabletten Abirateronacetaat, een hele mond
vol voor een bijzonder medicijn dat een paar jaar geleden nog niet op de markt was. Het schiet
patiënten te hulp bij wie reguliere hormoontherapie niet meer werkt. Of het
gaat werken, en hoe lang, dat wordt afwachten.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Tot nader orde moet ik het
hebben van de hoop, net als lief en dochter en zoon en kleintjes en familie en dierbare
vrienden. Hoop is een mooi middel, heel werkzaam en onuitputtelijk, althans: er
is een hoop van.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik denk dat ik beurtelings ga hopen en
vrezen, om die twee reacties allebei het volle pond te geven, want dat komt ze toe. Zowel de
hoop als de angst getuigt van realisme. Hoop concentreert zich op de kansen die
het leven laat, ook al houden die zich stilletjes op in de schaduw van de
risico’s. Angst is zich bewust van dreigende moeilijkheden, maar omarmt daarin
ook wat dierbaar en kostbaar is. Hopen en vrezen doe je met de ogen open. En
elke dag twee wie-weet-wonderpillen.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-72334873499619922342017-11-11T18:04:00.000+01:002017-11-14T12:03:29.800+01:00Kanker en de dalmatiër in me<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheqDkMx2ozQfvJsXwXfUa-OGI2s_ioRFTM3u4y9FuQQmgmQqO12HHu25hQ8Vih-hnq5S0agxNxuKfmS-bYJZu9ep5H9ZavGS-uXkDH362ACIuqwwgkOcwLvuCq9DVppZhHu-2dZrsYYzw/s1600/dalmatier.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="668" data-original-width="1188" height="111" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheqDkMx2ozQfvJsXwXfUa-OGI2s_ioRFTM3u4y9FuQQmgmQqO12HHu25hQ8Vih-hnq5S0agxNxuKfmS-bYJZu9ep5H9ZavGS-uXkDH362ACIuqwwgkOcwLvuCq9DVppZhHu-2dZrsYYzw/s200/dalmatier.jpg" width="200" /></a><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">“Wilt u de scans zien?” vraagt
de specialist. Ik knik. Ze draait het computerscherm, waarop mijn skelet me
staat toe te grijnzen. Het is bespikkeld met een aantal zwarte vlekjes. Als een
dalmatiër, denk ik nog, maar dat is te lief, te zacht – dit is de vuige, harde
smoel van kanker.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik had het kunnen weten. Het
alarmstofje PSA was immers al een paar keer op rij verdubbeld, teken dat de
tumor zich roert. Als prostaatkanker actief wordt, heeft-ie een voorkeur voor
de botten. Vandaar dat de uroloog een skeletscan had besteld. Die scan maakt
inderdaad een handvol uitzaaiingen zichtbaar. Ik had het kunnen weten en toch
komen de vlekjes rauw aan. Ingrid en ik kijken elkaar ontdaan aan.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Dan vindt de dokter het tijd
worden voor een paar verzachtende mededelingen. Dat de afdeling oncologie niet
met lege handen staat, dat er sinds een paar jaar nieuwe medicijnen beschikbaar
zijn, met bemoedigende resultaten. Dat er eventueel in een later stadium ook
nog andere middelen zijn om de kanker te remmen. Dat een team van oncologen,
urologen, radiologen en andere kankerspecialisten over een paar dagen bespreekt
wat er het beste kan gebeuren.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Dat ‘multidisciplinaire overleg’
ken ik, want daar was ik ooit bij, acht jaar geleden, toen ik voor <i>HP/De Tijd</i> een uitgebreide <a href="http://www.hpdetijd.nl/2009-12-18/tussen-hoop-en-vrees/">reportage</a> maakte over de oncologieafdeling van een groot ziekenhuis: <i>deze</i> afdeling. Ik was er bij toen casus
na casus werd doorgelicht. Ik interviewde patiënten en specialisten. En nu ben
ik zelf de casus en wordt de oncoloog die ik indertijd interviewde mijn
behandelaar. Laurence van Warmerdam heet hij. Citaat uit 2009; “Ik zeg altijd: ik kan u niet
genezen, maar wel beter maken.” Daar ga ik hem aan houden.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Thuis dompelen we de dalmatiër-in-me
onder in een gloedvolle rode Merlot. We nemen onze mooiste kristallen glazen, een
paar met zwierig ingeslepen motief en een hemelse klank – om alvast te wennen,
wil ik zeggen, maar dat slik ik bijtijds in – en laten de glazen zingen. Dan
klinken we op de toekomst, want die kan wel een steuntje in de rug gebruiken.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">“Je bent er tamelijk kalm
onder,” oppert Ingrid. “Niet in rep en roer,” zeg ik. “Maar wel onder de indruk.” </span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-56835201763221820212017-11-01T17:59:00.000+01:002017-11-01T17:59:01.335+01:00Mijn nieuwe loopbaan als slangenmens <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6KJlpUOFMJtj44Syg14U0CNPzSzgBIbmb3FumjEdianzPN1f8QKj5IPYp2T7rat06kHfwylxo9Cm_8z59MprQ7KkZb06nCtPa6HBYTkP7FBp68w8sKzkbFaufxprCjrQF29A5B23ZWWY/s1600/slangenmens.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="688" data-original-width="500" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6KJlpUOFMJtj44Syg14U0CNPzSzgBIbmb3FumjEdianzPN1f8QKj5IPYp2T7rat06kHfwylxo9Cm_8z59MprQ7KkZb06nCtPa6HBYTkP7FBp68w8sKzkbFaufxprCjrQF29A5B23ZWWY/s200/slangenmens.jpg" width="145" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Mag ik mezelf even voorstellen
in een nieuwe hoedanigheid? Sinds gisteren ben ik behalve stukjesschrijver ook
slangenmens.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Eigenlijk begon het al een paar
maanden geleden, toen ik op aanraden van de longarts aan de zuurstof ging en me
voortaan met een slangetje in de neus door het leven bewoog. Op misschien nog
wel eerder, toen een dichtgeslibde ader werd vervangen door een lange
omleiding, een plastic kunstader die net onder de huid voelbaar door mijn
lichaam kronkelt. Maar gisteren kwam daar een buikkatheter bij, die mijn in de
war geraakte waterhuishouding moet reglementeren, zodat ik nu al met drie
kunststof slangen ben uitgerust. Komt dat zien, komt dat zien – ik moest er
maar eens mee gaan bijbeunen op kermissen en partijtjes.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik had er nogal tegenop gezien.
Nog niet eens zozeer tegen de ingreep, want die zou in een half uurtje bekeken
zijn, maar vooral tegen de impact van zo’n nieuw lapmiddel voor het haperende
gestel. Van tijd tot tijd begint een lichaamsfunctie te stotteren en te
sputteren en moet er een passend attribuut uit het medisch magazijn komen –
voor zover beschikbaar. De ouderdom komt met puffers en protheses en apparaten
en toenemend gehannes. Je kunt proberen daar oosters kalm onder te blijven en
te berusten in het onafwendbare, maar dat lukt niet 24/7, althans mij niet.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Toen het zover was,
gistermiddag, bleek de ingreep niet het voorziene fluitje van een cent, maar
een flinke klus waar ik wel wat beduusd van werd. Maar de suprapubische katheter zát
uiteindelijk, en daar ging het om. “Uw kwaliteit van leven zal erop
vooruitgaan,” zei de uroloog toen hij zijn steriele handschoenen uittrok. Ik
hoorde het hoopvol aan.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Zo stelt men zijn normen bij. Ik
begin met enige tegenzin aan de lapmiddelen, maar ben toch blij als die helpen tegen het wildplassen en ik weer wat controle over mijn leven terugkrijg. Alle beetjes helpen,
zogezegd. Het leven een beetje aangenamer doordat het een beetje minder
onaangenaam wordt? Oké, <i>deal!</i></span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-52184067463417581902017-10-27T18:22:00.000+02:002017-10-27T18:22:44.536+02:00Koffie met zelfcompassie<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOihtUmsKRza2EsIHtvRcgAr210MIYL_rRJ7tQMX84Q8wi_C5MYeVJDLuOMMjPWPL9-Ttt8DQCG5wPMgCYZGbQSi_j9M0uIc3n6fMRQJYaXBSbzkN8IXooY-DnoaJg6JlXr4X1fw6nCBs/s1600/caffe+amore.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1203" data-original-width="1600" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOihtUmsKRza2EsIHtvRcgAr210MIYL_rRJ7tQMX84Q8wi_C5MYeVJDLuOMMjPWPL9-Ttt8DQCG5wPMgCYZGbQSi_j9M0uIc3n6fMRQJYaXBSbzkN8IXooY-DnoaJg6JlXr4X1fw6nCBs/s200/caffe+amore.JPG" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Weer eens een woord geleerd:
zelfcompassie. Ik kwam het tegen in een blad voor mensen met beperkingen. Het
lijkt een zondagse variant op zelfmedelijden, een term die weinig fans heeft,
maar zelf</span><i style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">compassie</i><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"> proeft toch anders
op de tong</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">En het <i>is</i> ook wat anders, als ik er even bij stil sta. Wie aan
zelfmedelijden lijdt, zwelgt in zijn ellende, wentelt er zich in rond en vent
zijn lot met graagte uit. Hij is dermate vervuld van zijn pech dat het
pechvogel-zijn een levensvervulling wordt. Maar hoe luider zijn klaaglied
klinkt, hoe minder gehoor hij ervoor krijgt. Zelfmedelijden bevindt zich in het
spectrum van jammeren, zaniken en slachtofferdenken, attitudes die weinig
sympathie oproepen. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Compassie met jezelf is veel
minder huilerig. Het begrip ‘compassie’ roept associaties op met begrip, zorg, hulpvaardigheid
en solidariteit, allemaal vormen van vriendelijkheid, zachtaardigheid en mededogen
die juist wèl sympathie wekken. Mensen in tegenspoed verdienen compassie, is
een breed gedragen overtuiging. Waarom zouden we niet solidair zijn met onszelf
in zwakke tijden? Waarom zouden we niet zacht, vriendelijk en begripvol zijn
als we zelf in de knel komen? </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik had kennelijk niet goed
opgelet, want er is al heel wat beweging gaande rond de zelfcompassie. In Amerika
heeft psycholoog Kristin Neff er naam mee gemaakt. In Nederland werkt ze samen
met Roos Vonk, hoogleraar in Nijmegen, gespecialiseerd in zelfbeeld en
zelfwaardering. Volgens beiden bestaat zelfcompassie uit drie elementen: a)
aardig zijn voor jezelf in moeilijke tijden en aanvaarden dat tegenslag bij het
leven hoort; b) beseffen dat je niet alleen staat, maar dat iedereen het leven
weleens voor de kiezen krijgt; en c) aandachtig leven zonder je te verliezen in
verwachtingen en oordelen.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik lees de toelichtingen bij
Kristin Neff en Roos Vonk en hoor mezelf instemmend hummen. Gewoonlijk reageer
ik nogal allergisch als er levenslessen worden uitgedeeld – het leven is veel
te weerbarstig om zich in een lesje te laten vangen –, maar die twee vrouwen
wil ik wel horen. Hier geen blije prevelementen over altijd-positief-blijven.
Ook geen marsroutes om uit een crisis te raken of snelle recepten voor het
grote geluk. Maar de eenvoudige overweging dat je in moeilijkheden meer hebt
aan zelftroost dan aan zelfkritiek. </span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Of het net zo helpt als
zuurstoftankjes en hormoonpreparaten, weet ik niet, maar ik ga toch maar eens
een shotje proberen. Muziekje erbij, mooi kopje koffie erbij, hier en nu en niet elders
of ooit - moet lukken. </span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-4509701244395927082017-10-18T15:43:00.000+02:002017-10-18T15:43:51.679+02:00Lord Wanhoop en de krakkemik<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjTVhLEt7gjwJ_FgASCwOwdGa71l_GFqOx2hpC59g2WlWYUfUu6Gi3ROcaExLdFSNLeJglab6PAS2000PK7PYWkyU4NATbeDT_FCDbFQlUHuf2HQuyWec0H05CslFBz7v9vtE9Ug7m74I/s1600/jack+nicholson.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="605" data-original-width="402" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjTVhLEt7gjwJ_FgASCwOwdGa71l_GFqOx2hpC59g2WlWYUfUu6Gi3ROcaExLdFSNLeJglab6PAS2000PK7PYWkyU4NATbeDT_FCDbFQlUHuf2HQuyWec0H05CslFBz7v9vtE9Ug7m74I/s320/jack+nicholson.jpg" width="211" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Ik zag een beroemde film met
Jack Nicholson op tv. Hij oogde verfomfaaid en desperaat. Ik moest aan mijn
vader denken, niet omdat die op Nicholson leek, in de verste verte niet, maar
omdat vader bij het ontwaren van zo’n warrige kop steevast ‘Lord Wanhoop’ mompelde.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Die term had hij niet zelf
bedacht, maar kwam geloof ik uit een oude klucht. Maakt niet uit, ik vind het
een sterke uitdrukking. Een Lord die Wanhoopt, het is me nogal wat. Een heer
die alle decorum kwijt is en is afgegleden van een gezien persoon tot een
hopeloos geval. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Hoop en wanhoop vormen een
begrippenpaar dat twee uithoeken van de menselijke geest overspant. Wie hoopt,
ziet toekomst, wil verder, ruikt kansen, heeft zin, is vol goede moed. Al zit
het vandaag tegen, morgen is er weer een dag, nòg is er niets verloren en valt
er van alles te winnen, joechei! Hoeveel triester is de wanhoop. De radeloze
weet niet meer waar hij het zoeken moet, niets lukt, vandaag niet en morgen
waarschijnlijk nog minder, linksom niet en rechtsom niet, het is om stapel van
te worden, hoe moet het ooit nog goedkomen? Zo vol als de hoop van zichzelf is,
zo leeg is de wanhoop, kansloos, kleurloos, zo loos als loos maar kan zijn. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik heb het op deze plek nogal
eens over hoop, vooral als het gaat over ziekte en gezondheid. Hoop is de beste
vriend van mensen die averij opliepen in het leven. De vriend die je voorhoudt
dat een halfleeg glas toch ook halfvol is, dat een beperking ook weleens
verrijking oplevert, dat je meestal meer overhoudt dan je kwijtraakt, dat een
min als voordeel heeft dat de plussen mooier worden. De vriend van wie je het
moet hebben in lastige tijden. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">De hoop reist meestal met me
mee op de kronkelwegen van het leven, maar af en toe kijkt-ie even de andere
kant op en komt de wanhoop om de hoek grijnzen. Hoewel – wanhoop is een te sterk
woord, het betreft eerder een diepe vermoeidheid. Dan zucht en godver ik dat ik
alle gedoe hélemáál zát ben: het tekort aan adem, het gehannes met zuurstof, de
spierzwakte, de inleggers, de pillen en pufjes en prikken, al die witte jassen –
die hele mikmak van een krakkemik. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Tot ik het gezucht en gegodver
ook weer moe ben. Dan houd ik mezelf voor dat halfleeg toch ook halfvol is en
dat verlies soms winst betekent en dat er geen schaduw kan bestaan zonder de
zon. Ik moet ze me steeds opnieuw vertellen, die verhalen, maar uiteindelijk
werken ze wel. Lord Wanhoop komt er hier vooralsnog niet in.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-89806410624585342622017-10-09T17:23:00.000+02:002017-10-09T17:23:03.376+02:00Daar zijn Miles en Yo-Yo en Alex weer!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoZ6nmDsDZreTf6H-TGWnvxnwrAIA3IzMP_OQv66A_zuDDoEFbsmOMVF-U6yLlPcxfbidPB_b9LRMIm31x4FwWvSMvZaf_WX6H07ADCzHP_eiWwE5cp-gE7ZDNaGC4ta9kh6yQ9FvHi4g/s1600/_Miles-Davis_150550_SF_HD_768x432-16x9.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="432" data-original-width="768" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoZ6nmDsDZreTf6H-TGWnvxnwrAIA3IzMP_OQv66A_zuDDoEFbsmOMVF-U6yLlPcxfbidPB_b9LRMIm31x4FwWvSMvZaf_WX6H07ADCzHP_eiWwE5cp-gE7ZDNaGC4ta9kh6yQ9FvHi4g/s320/_Miles-Davis_150550_SF_HD_768x432-16x9.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Het heeft een half jaar geduurd
en nu is het eindelijk zo ver: ik heb mijn muziek weer terug.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Dat zit zo. Ooit hadden we voor
de uitdijende collectie cd’s een ladenkast laten maken, die handiger leek dan
hij bleek en waarvan de royale omvang gaandeweg ook begon te hinderen. Om
ruimte te winnen en de muziek ook toegankelijker te maken, besloten we de cd’s
te digitaliseren en de dikke kast te vervangen door een slank designmeubel. En
als we dan toch aan de gang waren, konden we net zo goed meteen de stukadoor en
de huisschilder laten komen om de muren eens een beurt te geven.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Maar. De stukadoor en de
schilder hadden het wezenloos druk – leve de opfleurende economie. De oude kast
vond een nieuwe liefhebber, het nieuwe designmeubel echter had een onverwacht
lange levertijd. En de operatie van-cd-naar-mp3 kostte veel meer tijd dan ik
dacht. Bijgevolg stond het halve huis maandenlang overhoop en bleef de
geluidsinstallatie verweesd wachten op betere tijden.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Sommige misère lost op een dag
vanzelf op in de nevels van het verleden. Uiteindelijk kwamen de muren toch aan
de beurt, bracht de meubelwinkel de nieuwe kast en kregen we de muziekcollectie
digitaal ontsloten.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Er gingen nog de nodige
krachttermen aan vooraf, maar zo kwam vrijdagavond om 18.23 uur toch maar mooi
Miles Davis binnen om <i>Kind of Blue</i> te
blazen alsof hij nooit weg was geweest. Vervolgens dienden I Musici zich aan
met Albinoni, verdiepte Yo-Yo Ma zich in de tango en kwam Alex Roeka <i>Gestreeld en Gekrast</i> zingfluisteren –
allemaal verrast met elkaars gezelschap. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik zat helemaal glunderend te
luisteren, blij als een kind met een puppy, en zoog de oude bekende noten in me
op. Wat is het toch dat muziek zo indringend maakt? Geen kunstvorm die me midscheeps
in het gemoed raakt zoals muziek dat kan. Draai een glimp van <i>September Song</i> door Sarah Vaughan en de herfstige
weemoed om de vergankelijkheid golft door me heen. <i>First time Alone</i> van John Mayall brengt me met een vingerknip naar die mooie rooie, </span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">mijn eerste meisje</span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">. Of </span><i style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Angie</i><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">
van de Stones: live in de Kuip en net verliefd op mijn huidige lief, wat een
moment... Ontroering, vervoering, lust, geluk, weemoed, opwinding, vloeibaar
gemaakt tot do-re-mi’s, tertsen, octaven, consonanten, dissonanten. Man, man.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Afgelopen nacht, half twee. “Nog
héél even <i>Wait</i> van Jeroen van Vliet?”
probeer ik. Maar een Stille Nacht is ook mooi.</span></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-90920693879005469102017-10-03T15:05:00.000+02:002017-10-03T15:05:29.941+02:00Hoed af voor de 'has-been'<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN8cGGsuaY15u_ARcouqvs7WObEd5noPzLlHDXHjUt0NiBSJFutSMRVzSVAb5623AYfMKNPTTEwxGd0_NFHkWRm5SZPJnJjX-Rsm-PP9Htf2bsDBGpE79UJG9BTgjOoVbgfY74nFabEos/s1600/HAT+OFF.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="450" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN8cGGsuaY15u_ARcouqvs7WObEd5noPzLlHDXHjUt0NiBSJFutSMRVzSVAb5623AYfMKNPTTEwxGd0_NFHkWRm5SZPJnJjX-Rsm-PP9Htf2bsDBGpE79UJG9BTgjOoVbgfY74nFabEos/s200/HAT+OFF.jpg" width="133" /></a><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">In een discussie op internet
wordt iemand een ‘has-been’ genoemd. Dat is de smalende Engelse betiteling van
een persoon die ooit wat voorstelde, maar wiens faam al geruime tijd vervlogen
is. Wat nou, has-been? Ik neem juist mijn hoed af voor een persoon die ooit wat
voorstelde, ook al was dat in vervlogen tijden.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Om te beginnen is bijna alle
faam tijdelijk. Er zijn uitzonderingen zoals Caesar, Shakespeare of Marilyn
Monroe, maar in de regel gaat roem vroeg of laat over in vergetelheid. De
gevierde kunstenaars en staatslieden van eergisteren leven alleen nog voort op
straatnaambordjes – als ze geluk hebben. Waarbij zo’n Naam dan soms ook nog eens vergeven
blijkt aan een doodlopend achterafstraatje waar mensen alleen komen om hun hond
uit te laten.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Dat roem vergankelijk is, is een
soort natuurwet, en dus niet zo’n sterk argument om iemand voor passé te
verklaren. Dat een naam niet meer op ieders lippen ligt, wil nog niet zeggen
dat zo’n naam er niet meer toe doet. Dat bewijst menig museum dat een oude meester
afstoft, menig orkest dat een bijna vergeten symfonie herontdekt, menige biografie
over een VIP-van-vroeger.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Daar komt bovenop dat roem met
de dag vluchtiger wordt. Zie de televisie, waar aan de lopende band anonieme
mensen tot BN’er worden gepromoveerd en even vlot weer worden afgeserveerd,
zodat het stardom wel erg inflatoir is geworden. Maar als de Naam al een
eendagsvlieg wordt, dan blijft er van de has-been nog amper iets over en is die
kwalificatie zelf ook al passé geworden.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Naast de quasi-sterren zijn er
nog steeds de echte sterren: de winnaars, de gelauwerden, de uitblinkers, de
respectabelsten. Wat geeft het dat hun namen over een paar jaar niet meer op
ieders lippen liggen? Zij hebben zich onderscheiden met hun talenten. Ze hebben
op een dag een topboek, een heel fijne film, een indrukwekkende recital of een sociale
prestatie op hun naam gebracht, een verdienste van formaat, die de wereld een
beetje mooier heeft gemaakt. Dat kunnen al die chagrijnen die op internet de
betweter uithangen niet van zichzelf zeggen. Ik zeg maar zo: beter een has-been
dan nooit een tien.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<br /></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7451883023837562568.post-86928021230143416282017-09-28T18:27:00.002+02:002017-09-28T18:27:43.085+02:00De pis nie lauw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtegUx1vSFJF6Z1XB9Gm4p2cDqUFSgo4wt1HbcVMcV3r3HPpvw7JnuhkXmj7_uvDzOX04hvDF8F7FkxGBJtpxL3x8mOrgLbdVe6uxRPoJ14TzuyI9nS-rHysW6kyXD7NgR6o3trvecuTc/s1600/wc+poppetjes-800x800.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtegUx1vSFJF6Z1XB9Gm4p2cDqUFSgo4wt1HbcVMcV3r3HPpvw7JnuhkXmj7_uvDzOX04hvDF8F7FkxGBJtpxL3x8mOrgLbdVe6uxRPoJ14TzuyI9nS-rHysW6kyXD7NgR6o3trvecuTc/s200/wc+poppetjes-800x800.jpg" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;">Er is een onderwerp dat me al jaren hoog zit. Ik heb er dag in,
dag uit last van, en niet zo’n beetje ook. Het frustreert, het ergert en het
stemt ook wel eens wanhopig. En het went nooit. En toch heb ik er nooit over
willen schrijven.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Incontinentie.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Toen ik jaren geleden aan deze
blog begon, wilde ik het over alles en iedereen hebben, behalve over al te
intieme zaken, zeg maar: het leven onder de gordel. Dat mijn waterhuishouding
bij een prostaatoperatie ontregeld was geraakt, mocht wel eens doorschemeren,
maar leidde nooit tot een zelfstandig stukje. Dat was te intiem, maar ook te gênant.
De plas kunnen ophouden is een van de eerste vorderingen van de mens op zijn
lange weg van de wieg naar de schommelstoel, zodat het verlies van die
vaardigheid ook als een verlies aan waardigheid wordt beleefd. Ik ging mijn
inleggers niet aan de grote klok hangen.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Tot vandaag. Ik heb er een paar
jaar over gedaan, maar onderhand geloof ik toch dat incontinentie in wezen maar
één van de vele ongemakken is die een mens kan oplopen. De één heeft een hobbelvoet,
de ander een spraakgebrek, een lui oog, een haperend gehoor of een moeilijke
blaas. Het zij zo. Je kunt beter proberen je leven af te stemmen op je gedoe, dan
je energie vermorsen aan de gêne erover.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Hoor mij nou eens verstandig
zijn. ‘Je kunt beter...’ Dat klinkt alsof een andere houding een kwestie van
een vingerknip is. In feite groeit zo’n inzicht maar traag, met stukjes en
beetjes, en een vloek en een traan, en in dit geval ook een heleboel andere
nattigheid. Gisteren moest ik zelfs drie keer van broek wisselen doordat de
blaas de inleggers te snel af was. Tel daar een tekort aan energie bij op en je
hebt een recept voor een gemoedsverduistering.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Dat was niet de eerste keer,
want de lekkages zijn geleidelijk toegenomen en daardoor bezwaarlijker geworden.
Het zal wel uitdraaien op een katheter, ook geen pretje, maar toch doenlijker
dan het voortdurende risico van een <i>golden
shower</i>, een delicatesse uit de seksbranche die aan de clientèle van urologie
niet zo besteed is. Nou nog zien er goede zin bij te houden. Maar weer eens
luisteren naar dat liedje van Theo Maassen: <i>‘Ze
maken mij / de pis nie lauw./ Lalalalalalalalala.’</i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;">
<br /></div>
Matt Dingshttp://www.blogger.com/profile/01814748878616955829noreply@blogger.com0