donderdag 22 oktober 2015

De lege bucketlist (en Jovanca)


In een recent stukje had ik het zijdelings over de bucketlist: de trits dingen die je nog graag wil meemaken voordat je laatste uur slaat. Zo’n lijstje kon nog wel even wachten, leek me. Leven alsof je tijd zat hebt, is wél zo ontspannend. 

Maar soms nestelt een woord zich in je hoofd en wil het aandacht en zo is het ook met de bucketlist. Bij nader inzien is het wel een aardig tijdverdrijf, nadenken over m’n ultieme agenda. Meteen ontvouwen zich heerlijke vergezichten van witte eilanden met scheve palmen en gouden stranden aan een azuren zee. Ja, daar zou ik wát graag nog eens heen gaan. Ware het niet dat mijn longen niet meer zo ver durven vliegen.  

De meer nabije woeste natuur van IJsland dan? Of exotische steden als Istanboel en Marrakech. Of Rome, waar het vreemd genoeg nog nooit van kwam. Of nóg een keer naar New York. Maar ja, zulke trips zijn alleen mooi als je flink kunt lopen en hele dagen in touw kan zijn, quod non.  

Bungeejumpen, parachutespringen, paragliding? Heeft me nooit getrokken, laat staan nu het fysiek niet eens meer zou lukken. Een orgie meemaken? Ook al nooit een droom geweest en zal dat ook niet meer worden. Een beroemde popartiest ontmoeten? Ik ben al eens na een reportage vol drank en dope in het kielzog van Herman Brood in diens bed ontwaakt: dat was me ultiem genoeg. Een boek schrijven? Met permissie: deed ik al. 

Ter inspiratie googel ik wat op bucketliistjes, maar de idealen van anderen brengen me evenmin verder. Een berg beklimmen, diepzeeduiken, te paard door de Himalaya, een Poolexpeditie: allemaal niks voor mij. Een cruise? Ik moet er niet aan denken, opgesloten te worden in zo’n drijvend massahotel vol gekmakend entertainment. 

Wat lees ik nog meer? Een koe leren melken. Een keer modderworstelen. Een navelpiercing nemen. Een Duits Bierfest meemaken. Op knuffelcursus gaan. – Het is ongelooflijk wat sommige mensen als droomwens koesteren, maar mij niet gezien. 

Aj... Het ene soort droomwensen is aan mij niet besteed en het andere fysiek niet meer haalbaar. Misschien moet ik die ultieme wensen niet ver weg, maar dichtbij projecteren. Dus niet: ooit wil ik nog met een oude Chevrolet-Cabrio door de eindeloze vergezichten van Amerika rijden. Maar: hoe krijg ik het vandaag helemaal naar mijn zin? Dan heb ik een lege bucketlist, maar een volle agenda.  

Klinkt fijn Zen, maar is toch een beetje kaal. Heb ik niet ergens nog een bescheiden droomwensje liggen? Ik sluit heel mindful de ogen en laat beelden opkomen en passeren, landschappen, steden, mensen, mooie mensen, mooie vrouwen – en dan weet ik het ineens. Jovanca! De prachtige donkere zangeres met de stralendste ogen die ik ooit zag. Met haar zou ik wel eens een mooi glas wijn willen drinken en me warmen aan haar stralen en me laven aan haar schoonheid, een uurtje maar, meer hoeft niet, en als het even kan niet op een dinsdag. Ik hoor het graag.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten