Vorige week nodigde De
Wereld Draait Door hem nog uit om het tienjarige bestaan van dat programma
muzikaal mee luister bij te zetten. Vandaag brengt Alex Roeka zelf zijn tiende
CD uit: Voort. Het gelijknamige
nieuwe programma gaat 26 oktober in de Kleine Komedie (Amsterdam) in première.
Ik volg Alex al vanaf zijn eerste stappen in de wereld van
het Nederlandstalige lied, dik twintig jaar geleden, wilde niet wachten op de
première en ging onlangs alvast naar een try-out in de stemmige Cultuurkapel
van Deurne, heel benieuwd naar zijn herstart na een sabattical van een jaar.
Het werd een fijne, intieme avond, waarop hij vooral nieuw materiaal vertolkte.
Nieuw niet alleen omdat het nummers van zijn kersverse album betrof, maar ook omdat
hij een stap verder leek.
Niet dat hij van zijn geloof gevallen was. Als vanouds
passeerden er volop schimmen uit de Hades, verlopen engelen, huilende wolven,
vale kraaien en verwaaide zielen en werd er gezongen in de storm en gedanst op
de kookplaat van de hel – bij Alex Roeka zijn Bosch en Breughel nooit ver weg.
Maar daar bleef het niet bij. Hij zong ook een ontroerend lied over zijn moeder
en eentje over de kracht van de liefde en een paar over levensdrift en energie.
Ik heb hem wel eens grimmiger, zwarter, verlorener gehoord. Alleen al de titel,
Voort!, wijst op elan en gedrevenheid,
met uitroepteken zelfs. Al gaat het bij Roeka nooit om een naïef
vooruitgangsgeloof, eerder om een romantische hoop dat er ginds, aan de einder,
ooit nog iets moois te wachten ligt.
Nu ik dit opschrijf, komt er ineens een beeld uit 1998 in me
op. Het was een zachte winternacht. Hij was op ons trouwfeest geweest en wilde
naar zijn logeeradres rijden. Omdat hij een slok of wat op had, haalden wij hem
over bij ons te overnachten. Maar het is jullie huwelijksnacht, protesteerde
hij nog. Dan zing straks nog maar een liefdesliedje voor ons, zeiden we. We
gingen naar huis, Alex stemde zijn gitaar en begon aan een lied over de leugens
van de liefde en natuurlijk ook over de verboden holen waar de verlopen spoken
dolen en waar je levend wordt afgekloven . Zwarte romantiek, besloten we. Het was ons verzoeknummer.
Vele jaren later zet ik zijn tiende CD op. ‘Ik wil leven,’ heet
het openingsnummer.
‘Ik wil leven als een
dier
Leven, nu en hier
Leven recht erdoor
Ik wil leven – waar leef
ik anders voor?’
Mooi zo, Alex.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten