Wereldkankerdag!?

Beetje ongemakkelijke dag, 4 februari, namelijk Wereldkankerdag, een dag ‘waarop mensen uit de hele wereld stilstaan bij kanker’.

Ik zou wel eens een dag niét willen stilstaan bij mijn (prostaat)kanker. Mijn sluimerende kanker, zeg ik meestal, want dat klinkt minder eng, al weet ik wel beter: de sluimeraar kan morgen weer ontwaken. Maar goed, een dagje zonder, kan dat ook? Dan ga ik me wel concentreren op iets fijners. Ik vier in mijn eentje een dag van de schoonheid, of de liefde, of de troost, of alle drie in enen, want ze hebben veel met elkaar te maken: in schoonheid en liefde schuilt troost, zoals troosten een mooie daad van liefde is.

Eens nadenken wat ik ga doen op mijn Lieve, Troostrijke Dag van de Schoonheid. Ik huur een filmklassieker met Sophia Loren en laaf me aan die ogen als ravijnen en die mond vol beloftes en dans in gedachten met al die curven in mijn armen door de Romeinse nacht. En als ik dan toch in Italië ben, dan blader ik door mijn reisherinneringen en dool nog even over piazza’s  en promenades en door de Uffizi en de villa’s van Palladio.

Of ik maak een kleine reis door mijn eigen huis, langs de kunstobjecten die hier in de loop van mijn jaren zijn aangespoeld: foto’s van fotografen met wie ik gedurig optrok, sculpturen, schilderijen, keramiek, etnische kunst. En ik luister naar de klassieke en eigentijdse maestro’s op cd en laat me meevoeren op de tonen van jazz, barok, tango of wereldmuziek, van weemoedig tot gepassioneerd en van aards tot hemels. En ik sla een boek op, en nóg een, en nóg een, en proef woorden, zinnen, verhalen, levens.

Terwijl ik mijn Dag van de Schoonheid vier, houdt de wereld dus Wereldkankerdag. De organisaties daarachter, zo lees ik, willen onderzoek, behandeling en preventie stimuleren én het belang van een goede kwaliteit van leven voor de betrokken patiënten onderstrepen. Natuurlijk. Tegelijkertijd heeft het iets geks dat het begrip ‘kwaliteit van leven’ zo aan kanker zit vastgeklonken en pas op de valreep wordt gebruikt, als mensen in gevaar zijn en/of de levensverwachting beperkt is. Rijkelijk laat eigenlijk, want met een beetje pech profiteert de kankerpatiënt dan nog maar kort van eventueel verworven nieuwe inzichten. Idealiter zou je je al op de kwaliteit van je leven moeten concentreren op pakweg je eenentwintigste, als de vormende jaren zijn uitgeraasd en er nog lang van die kwaliteit te genieten valt. Dáár moesten ze nou eens een Dag voor proclameren. De Fijnste Dag van het Jaar. Ik stel 21 maart voor.