Hoera, het is de Week van de Euthanasie! Dat lees ik vanochtend in de krant. Het was me eerlijk gezegd ontgaan. Toch waren er al twee tv-documentaires over het vervroegde levenseinde uitgezonden, die ook al werden nabesproken in een ander tv-programma, en was in de krant de problematiek van ernstig zieke jongeren met een doodswens aan de orde gekomen. Het onderwerp stond dus min of meer op de agenda.
Nu begrijp ik beter waarom het eergisteren tijdens een informatiebijeenkomst
over de longziekte COPD ook al uitgebreid over de dood ging. Ik was
aangeschoven omdat ‘advanced care’ bij COPD zou gaan, een onderwerp waar ik als
chronisch puffer wel meer over wilde weten. Ik hoopte op verse inzichten,
farmaceutische vondsten, verfijnde therapieën, een beetje perspectief. Maar de
inleidster had het vooral over palliatieve zorg, eindfase, morfine, beademing,
euthanasie.
De zaal zat vol longpatiënten, maar ik proefde meer ongemak
dan herkenning. Al helemaal bij mensen die nog tamelijk weinig last hadden van
hun aandoening en zich rot schrokken van hun geschetste toekomst. Maar ook bij
mensen zoals ik, die al langer weet hadden van lastige longen, maar zich
bepaald nog niet aan het eind van hun Latijn waanden. Het was alsof er ineens
een vertegenwoordiger in doodskisten voor je deur stond. “U hebt ernstig COPD?
Dan heb ik een geweldige aanbieding voor u.”
Om niet echt in een grafstemming te raken, ging ik tijdens
de pauze maar naar huis. De doodgraver liftte ongevraagd mee en hield me de rest
van de avond zwijgend gezelschap, zo’n stille gast die erg aanwezig kan zijn.
Ik kwam er niet goed uit: was de inleidster nou te somber
geweest, of was ik als de struisvogel die bij dreigend gevaar zijn kop in het
zand steekt? Ik ging nog eens na wat er zoal te berde was gebracht. In feite weinig
nieuws, het meeste wist ik al uit de medische literatuur. Waarom wou ik er dan
toch niet van horen? Omdat het een algemeen verhaal was, denk ik, een verhaal
over gemiddeldes en percentages en statistieken, maar niet mijn verhaal. Zoals een medicijn niet per se alle bijwerkingen uit de
bijsluiter veroorzaakt, zo pakt een ziekte voor elke patiënt anders uit, en dat
geldt ook voor ernstig COPD.
Bovendien concentreer ik me liever op de concrete kwaliteiten
van vandaag dan op de mogelijke moeilijkheden van morgen. En morgen dito en
overmorgen idem. Zo kom ik die Week van de Euthanasie wel door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten