woensdag 17 februari 2016

Ik kom die Week van de Euthanasie wel door


Hoera, het is de Week van de Euthanasie! Dat lees ik vanochtend in de krant. Het was me eerlijk gezegd ontgaan. Toch waren er al twee tv-documentaires over het vervroegde levenseinde uitgezonden, die ook al werden nabesproken in een ander tv-programma, en was in de krant de problematiek van ernstig zieke jongeren met een doodswens aan de orde gekomen. Het onderwerp stond dus min of meer op de agenda.

Nu begrijp ik beter waarom het eergisteren tijdens een informatiebijeenkomst over de longziekte COPD ook al uitgebreid over de dood ging. Ik was aangeschoven omdat ‘advanced care’ bij COPD zou gaan, een onderwerp waar ik als chronisch puffer wel meer over wilde weten. Ik hoopte op verse inzichten, farmaceutische vondsten, verfijnde therapieën, een beetje perspectief. Maar de inleidster had het vooral over palliatieve zorg, eindfase, morfine, beademing, euthanasie.

De zaal zat vol longpatiënten, maar ik proefde meer ongemak dan herkenning. Al helemaal bij mensen die nog tamelijk weinig last hadden van hun aandoening en zich rot schrokken van hun geschetste toekomst. Maar ook bij mensen zoals ik, die al langer weet hadden van lastige longen, maar zich bepaald nog niet aan het eind van hun Latijn waanden. Het was alsof er ineens een vertegenwoordiger in doodskisten voor je deur stond. “U hebt ernstig COPD? Dan heb ik een geweldige aanbieding voor u.”

Om niet echt in een grafstemming te raken, ging ik tijdens de pauze maar naar huis. De doodgraver liftte ongevraagd mee en hield me de rest van de avond zwijgend gezelschap, zo’n stille gast die erg aanwezig kan zijn.

Ik kwam er niet goed uit: was de inleidster nou te somber geweest, of was ik als de struisvogel die bij dreigend gevaar zijn kop in het zand steekt? Ik ging nog eens na wat er zoal te berde was gebracht. In feite weinig nieuws, het meeste wist ik al uit de medische literatuur. Waarom wou ik er dan toch niet van horen? Omdat het een algemeen verhaal was, denk ik, een verhaal over gemiddeldes en percentages en statistieken, maar niet mijn verhaal. Zoals een medicijn niet per se alle bijwerkingen uit de bijsluiter veroorzaakt, zo pakt een ziekte voor elke patiënt anders uit, en dat geldt ook voor ernstig COPD.


Bovendien concentreer ik me liever op de concrete kwaliteiten van vandaag dan op de mogelijke moeilijkheden van morgen. En morgen dito en overmorgen idem. Zo kom ik die Week van de Euthanasie wel door.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten