Als je
geen zin hebt in een boek of een film, maar toch vermaakt wil worden met
verhalen, ga dan naar het park.
Vanmiddag
streek ik er neer in de schaduw van een hoge eik en met uitzicht over een door
plantsoenen omzoomd meertje. Boven me, onzichtbaar maar waarschijnlijk op de
hoogste tak, zat een merel te concerteren alsof hij examen deed na een
masterclass meesterfluiten. Hij probeerde vast een vrouwtje of misschien wel de vrouwtjes te imponeren. Ik stelde me
voor dat één donkere dame op zijn avances inging en op hem afvloog en dat ze
samen in die boomtop gezellig wat merelkwesties doornamen en vervolgens een
afspraakje maakten voor morgenmiddag, zelfde tijd, zelfde plek, en dat ze
uiteindelijk iets moois kregen samen. Verhaal 1.
Een
vijftiger duwde een oude, fragiele man in een rolstoel voorbij – zijn vader,
leek uit de gezichten op te maken. De oude man was aan het eind van zijn dagen,
zo zwak als hij oogde met zijn ingevallen, bleke gezicht. De ogen deden nog een
keer hun best en dwaalden door het groen. Straks zou de man weer achter het
vensterglas zitten staren en wachten op wat nou eenmaal komen ging. Men komt
een keer en men gaat een keer, zo was het geregeld en hij vond het wel best. Ik
keek hem na in zijn rolstoel en verbaasde me toch over de gelatenheid waarmee de
ouden de dood tegemoet sloffen. Verhaal 2.
En een
heleboel verhaalfragmenten om zelf aan te vullen. Twee meiden lagen naast
elkaar in het gras te beraadslagen hoe het moest met de jongens. Een vrouw trok
een piepklein hondje voort aan een dunne riem die uitmondde in een tuigje dat
om het iele borstkastje zat gesjord. Het tafereel zei iets over die vrouw, ik
wist niet goed wat, maar heel sympathiek was het niet. Zij kruiste een tegenligger
met een enorme bierbuik en een Sint Bernard; de twee leken elkaar uitgekozen te
hebben. Verderop ging een jonge man met een knot in het haar op in oosterse
rituele gebaren.
Ze
pasten zó in een roman, deze passanten uit het park. Of misschien waren ze
eruit weggelopen omdat het boek toch niet werd gelezen.
