Zaterdag 16 maart houden alle mogelijke zorginstellingen
open huis in verband met de landelijke Open Dag van Zorg en Welzijn.
In blije persberichten en tweets attenderen ziekenhuizen
op de kans in gezonde toestand een operatiekamer te bekijken, je longen, hart
en suikerspiegel te laten opmeten of een kek gipsspalkje te laten aanleggen.
Neem een kijkje bij de dialyse, leer een endoscoop gebruiken, kijk eens binnen
in een ambulance, volg een live bevalling!
En meer. Leer dansend je lichaam kennen. Neus rond in een
klinisch laboratorium. Test hoe hard je kunt fietsen en hoe het staat met je
moedervlekjes. Ervaar het toedienen van hartmassage. Proef onze gezonde snacks.
Doe mee met de orthopedie-quiz. En volg de workshop Pret met je skelet!
Alles
is tof
Persoonlijk kan ik niet goed tegen die opgewekte toon die
alles maar tot leuk en tof promoveert. In wachtkamers van klinieken proef ik
een heel andere sfeer: daar trilt het stilletjes van de zenuwen, daar hangt een
regenboog van vragen boven een land van hoop en vrees. Ik vrees dat de patiënt
met al zijn zorgen de grote afwezige is tijdens de Open Dag van Zorg en
Welzijn.
Door een paar taaie vormen van medisch ongerief ben ik de
laatste jaren nogal eens te vinden in die wacht-, spreek- en behandelkamers. En
minder uit noodzaak dan uit belangstelling ook wel eens in zaaltjes en
bospaviljoens waar patiënten ervaringen uitwisselen. Een nadeel van zulke
lotgenotengesprekken is dat er een heleboel medische details uit andere levens
passeren, waar niemand wat aan heeft. Geen twee patiëntenverhalen zijn
identiek, zodat de ervaring van de één geen les voor de ander hoeft te zijn.
Daar staat tegenover dat het flink kan bemoedigen als je vitale personen
ontmoet, die hun voorspelde uiterste houdbaarheidsdatum al jaren geleden
passeerden.
Experts
in geduld
Wat me tijdens die laatste bijeenkomsten opviel, is dat
patiënten met een slepende aandoening per ongeluk experts in geduld worden. Wie
ook maar aan het woord kwam, had verhalen over bijwerkingen, complicaties en
onvoorziene wendingen in zijn ziektebeeld. Het was opmerkelijk hoe kalm betrokkenen
daarover vertelden, alsof het vanzelfsprekend was dat hun snelweg door het
leven veranderd was in een weg met haarspeldbochten en ravijnen. Het was geen
berusting die ze uitspraken, eerder realisme: het inzicht dat hun leven nu
eenmaal deze moeilijke route had gekozen. Inclusief het geduld om vaak te
pauzeren, banden te plakken, pleisters aan te brengen en bij te komen van wéér
een schrik.
Verwerking
van existentiële problemen gaat in fases, menen psychologen: Patiënten moeten
door verdringen, verzet en verdriet heen, voordat zij toe zijn aan acceptatie.
Zou het? Ik denk dat die fases één kluwen vormen. En dat het de kunst is een
passende weg door een veranderd leven te vinden. En wat de Open Dag betreft:
goed dat zoveel betrokken professionals klaar staan om een handje te helpen.
