donderdag 16 maart 2017

Roos noch Dijkgraaf: mijn dank!

Een paar terzijdes bij de verkiezingen van gisteren.
Allereerst valt het me natuurlijk verschrikkelijk tegen dat mijn lezers mijn oproep om op de verliezer te stemmen massaal hebben genegeerd. Was het nou te veel gevraagd om mij één keer een plezier te doen? Ik die u zo vaak een plezier doet met een stukje.
Oké, u hebt de pijn wel verzacht door het schokkende verlies van de PvdA enigszins te compenseren met winst voor GroenLinks en de Partij voor de Dieren. Dat maakt de zachte krachten in de Kamer even groot als de hardliners van de PVV – toch ook een zekere troost.
Wat ik ongelooflijk fijn vindt, is dat u Jan Roos van VNL uit de Kamer hebt gehouden. Ik moet er niet aan denken dat deze rabiate, zelfingenomen, stijlloze figuur zich volksvertegenwoordiger zou mogen noemen. Daar hoef ik dus ook niet aan te denken, waarvoor dank.
Dank ook dat u Jan Dijkgraaf met zijn Geen Peil geen zetel hebt gegund. Niet alleen een onzinpartij (‘roept u maar!’), maar ook een loze praatjesmaker. Ik heb hem van nabij meegemaakt bij HP/De Tijd, waar hij een blauwe maandag hoofdredacteur was en kans zag zowel de oplage als de reputatie van het blad te decimeren. “Zo moeilijk is het allemaal niet,” hoor ik hem nog zeggen. Nee, een Kamerzetel halen is moeilijker.
Sylvana Simons ga ik ook niet missen in politiek Den Haag. Haar Artikel 1 is me te politiek correct en haar permanente verontwaardiging te automatisch. Maar ik bewonder wel haar lef en uithoudingsvermogen en misgun haar tegenstanders gegniffel dat deze strijdbare zwarte vrouw (3 x fout) het toch maar mooi niet heeft gered in de politiek.
Dat de verkiezingen alweer voorbij zijn, heeft verder als voordeel dat het even niet hoeft te gaan over de hardwerkende Nederlander. In het slotdebat, dinsdagavond, kwam hij tot vervelens toe voorbij, aangehaald en geaaid door links en rechts. Wat is er toch zo heldhaftig aan hard werken? Het is slecht voor je hart en je hoofd, je relatie en je gezin. Verstandig met je werk omgaan is beter dan hard werken – vraag maar aan het legioen mensen met een burnout. Het cliché suggereert ook werken een keus is. Onder de niet-werkenden vallen miljoenen gepensioneerden, chronisch zieken en werklozen. Zijn dat dan per definitie minder voorbeeldige burgers?
Maar goed, hoef ik me niet meer druk over te maken. Nu maar weer eens concentreren op de Vriendelijkheidspartij.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten