Kies de verliezer

Laat ik eens gek doen. Laat ik het eens opnemen voor de Partij van de Arbeid. In de voorspellingen mag Lodewijk Asscher gelden als de grootste verliezer van de verkiezingen, ik ga doodgemoedereerd op hem stemmen.

Mijn hele stemgerechtigde leven al aarzel ik tussen GroenLinks (vroeger PPR) en PvdA. Eigenlijk voel ik me bij beide partijen niet helemaal thuis. Groenen zijn me vaak iets te onbekookt in hun standpunten over milieu, Derde Wereld en multiculturaliteit. Bij sociaaldemocraten proef ik een vervelende voorliefde voor geregelneef en een al te automatische solidariteit met ‘de onderkant’.

De accenten wisselen per verkiezing. Soms komt de heersende politiek zo stroperig een pragmatisch over, dat ik mijn stem gun aan een parlementariër met idealen en bezieling – dat wordt dan GroenLinks. Een andere keer vind ik ervaring en betrouwbaarheid het belangrijkst – dan slaat de weegschaal door naar de PvdA. Of ik zoek naar tussenwegen – de groenste sociaaldemocraat, of de degelijkste GroenLinkser. Zo kwam ik bij vorige Kamerverkiezingen uit bij Jetta Klijnsma, die me de meest integere en humane PvdA’er leek.

Maar nu? Ik zweefde en zweefde, zoals zovelen. Over de PvdA twijfelde ik al toen Diederik Samson daar nog de fractie leidde. Hij kon praten als Brugman, maar hielp me niet af van de indruk dat het de PvdA meer te doen was om regeren dan om progressieve resultaten. De wissel met Lodewijk Asscher maakte het er niet beter op. Ik wil nog wel geloven in Asschers intenties, maar niet in zijn energie. Of het aan zijn contactlenzen ligt, ik weet het niet, misschien is het zijn bedachtzaamheid, maar hij kijkt altijd alsof hij zojuist gewekt is uit een heel kalm slaapje.

Dat kun je van Jesse Klaver niet zeggen. Hij is wakker, vol elan, idealistisch, innemend, eigentijds. Dat alleen al spreekt in het voordeel van GroenLinks. Ze zijn daar bovendien ecologischer dan bij de PvdA. Anderzijds zijn ze wél een tikje rigide in milieuzaken. Daarnaast heeft Jesse iets gelikts dat me niet aanspreekt. Zijn presentatie is nét te handig, te bedacht, te ik-ben-een-soort-Obama-en-Trudeau.

Intussen zakt de PvdA in de peilingen naar een schamel dieptepunt. Ik herken de teleurstelling van kiezers die hun vorige stem op de PvdA onvoldoende beloond zien. Maar de electorale afstraffing die nu in de lucht hangt, gun ik Asscher cum suis toch niet. Van de weeromstuit bekruipt me solidariteit met de verworpenen der aarde die de sociaaldemocraten zelf geworden zijn. Een partij waaraan Nederland een groot deel van zijn sociale verworvenheden heeft te danken. Een partij vol bestuurlijk talent dat onbenut dreigt te worden. Best een goede partij, niet ideaal, maar behoorlijk. Ik kies Lodewijk Asscher. Denk  ik.