Niet voor invaliden

Zo stond ik deze week weer eens in het Eindhovens Dagblad, de krant waar ik in 1975 mijn journalistieke carrière begon. Nu niet zoals toen met een verslag of bericht, maar met een ingezonden brief. Die luidde als volgt:

‘Een parkje vernieuwen en het vervolgens ontoegankelijk maken voor scootmobilisten en rolstoelers. Dat presteert de gemeente Eindhoven in het Genderpark.

Dat park ligt al heel lang op de schop. Onlangs ging een gerenoveerd gedeelte open voor het publiek. Benieuwd naar het voorlopige resultaat reed ik met mijn scootmobiel het groengebied in. Om na een goede honderd meter al te stranden bij een speelterrein voor honden.

Het losloopterrein strekt zich aan weerszijden van het wandelpad uit en reikt tot het water. Dat is fijn voor de spelende honden en hun baasjes, maar andere parkliefhebbers hebben het nakijken. Het speelveld wordt namelijk omheind met een kloek hekwerk. Het toegangspoortje staat midden op het wandelpad. Een scootmobilist of rolstoeler zou hier moeten uitstappen, poortje openen, instappen, stukje doorrijden, uitstappen, poortje sluiten, instappen en doorrijden naar de andere kant van het terrein, waar hem nóg eens zo’n exercitie wacht. Als hij dat al kan. En als hij zich al tussen de spelende honden durft te begeven. Ook mensen die wél goed ter been zijn, zullen dat niet allemaal prettig vinden.

Volgens de gemeente is de inrichting van het parkje doorgesproken met omwonenden. Die hebben er dan niet goed over nagedacht; bovendien ontslaat inspraak de overheid niet van haar plicht openbare voorzieningen toegankelijk te maken voor iedereen, en niet alleen voor gebruikers met staart en zonder wielen. Kortom: verplaats dat malle hek een stukje zodat niemand er last van heeft.’

Tot dusver de ingezonden brief. Er kwamen een paar reacties op. ‘Rob’ schreef: ‘Honden hebben al zo weinig ruimte waar ze eens lekker kunnen rennen. Moeten ze dat nu afgeven vanwege een scootmobiel?’ En ‘Flip’ meende:  ‘Ik zie eerlijk gezegd niet in waarom mensen niet even uit hun scootmobiel kunnen stappen om een poortje te openen.’

Nee, Rob, ik pleit er niet voor dat honden ‘hun’ ruimte afgeven, maar dat hun speelveld handiger wordt begrensd. En Flip, mensen in karretjes gebruiken die karretjes niet voor niks. Enfin, zo hebben we allemaal onze beperkingen – de één in zijn beweging, de ander in zijn begrip.