Dat lees ik niet vaak: een interview dat me van het eerste
tot het laatste woord boeit. Meestal zakt zo’n verhaal ergens in en raakt het
me kwijt, maar niet dat van Alain de Botton, vandaag in de Volkskrant. Hij
pakte me al bij zijn eerste boek, Proeven
van liefde uit 1993, en nu zijn veertiende of vijftiende verschijnt, Weg van liefde, blijkt hij nog steeds de
moeite waard.
De Britse filosoof is gefascineerd door het onderwerp
liefde: het duikt keer op keer op in zijn werk. Hij cirkelt er omheen, duikt
erin, kantelt het, houdt het ondersteboven, keert het binnenstebuiten en blijft
verbaasd hoezeer het mensen in zijn greep heeft. We kunnen nóg zoveel butsen,
schrammen, builen en sneeën oplopen, het ideaal van de liefde houdt zijn onweerstaanbare
glans.
Maar we moeten er wel mee oppassen, zegt De Botton in zijn
nieuwe boek, want het brengt ons in de war. Dat komt doordat we er te
romantisch over denken. Dan doelt hij niet op zwijmelen bij kaarslicht, maar op
hoge verwachtingen. Liefde moet perfect zijn en anders klopt er iets niet. We
zijn gaan geloven in het sprookje van het Grote Geluk en weten ons geen raad
als de werkelijkheid zich daar niet aan houdt. Dat is voor gewone mensen veel
te ambitieus, vindt De Botton. We moeten af van het geloof in volkomen geluk. ‘Niemand
is perfect. Sterker: we zijn allemaal een beetje gestoord. Ik vind mislukking
al heel lang een interessant thema.’
Hij stelt ook dat we ons in onderlinge verhoudingen meer zouden
moeten gedragen als tegenover onze kinderen, van wie we veel meer kunnen hebben
dan van volwassenen. Als een kind zich onprettig gedraagt, zoeken we naar
verklaringen en stellen we ons geduldig en genereus op. De liefde voor een kind
is onbaatzuchtig, vraagt niets terug. ‘Ik denk dat je van kinderen een beter
mens wordt, of kan worden: je leert geduld te hebben, je leert te vergeven.’ Zoals
je ook van een romanschrijver kunt leren door uiterlijkheden heen te kijken en
sympathie met moeilijke personages te krijgen.
Ik sla de krant dicht en peins wat voor me uit. Minder verwachtingen,
minder frustraties, minder ergernissen, meer geduld. Goed idee, ga ik proberen.
Mits ik een uitzondering mag maken voor ál te ergerlijke types. Die Jan Roos
van het Oekraïnereferendum, bijvoorbeeld. Trump. Erdogan. En nog een stuk of
tachtig anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten