Op een
familieverjaardag ging het over een al lang overleden oom. Ik kende zijn
tragische levensloop wel. Zijn eerste twee kinderen overleden aan de griep. De
volgende vier kinderen lieten samen met hun moeder het leven bij een geallieerd
bombardement. Oom, de enige van zijn gezin die het inferno had overleefd,
zwierf dagenlang door spergebied in de hoop ook door een bom te worden
getroffen, maar dat gebeurde niet.
Toen hij na de oorlog hertrouwde, verloor
hij zijn tweede echtgenote in het kraambed. Een foto waarop ze samen met haar
dode kindje in de kist ligt, staat nog op mijn netvlies.
Twee vrouwen en zeven
kinderen verloren – een mens zou van minder aan de drank raken.
Een broer haalde een herinnering op die ik
nog niet kende. Jaren na die drama’s had oom een nichtje in een waan eens aangezien
voor zijn oudste dochtertje. Toen hij zijn vergissing gewaarwerd, sloot hij
zich op in het toilet, waar men hem had horen brullen als een gewond dier. Even was het alsof we oom, tientallen jaren later, nóg horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten