Voor de tweede keer in korte
tijd in het Eindhovense Catharina Ziekenhuis. De vorige keer op de elfde
verdieping, ditmaal op de tweede, toen voor een geboorte, nu voor een
kankercontrole: hoe mooi het leven kan zijn en hoe kwetsbaar het ook is.
Acht dagen geleden vierden we
elf hoog, wat je noemt in de wolken, de komst van kleindochtertje Seija. Vanmiddag,
twee hoog, meer down to earth, bracht
de uroloog de uitslag van het jongste bloedonderzoek. Het PSA, het stofje dat
verklapt hoe het met mijn prostaatkanker staat, bleek licht gestegen. Weliswaar
licht. Maar gestegen. De specialist schreef een recept voor een extra
hormoonpil uit. Over drie maanden een nieuwe controle.
Zo gaat het nu al bijna zes
jaar. Het begon met de schok van de diagnose. Toen de kanker ondanks een
operatie ongeneeslijk bleek, volgde er hormoontherapie om de ontwikkeling van
de tumor zo lang mogelijk tegen te houden – soms lukt dat maar even, soms heel
lang. En elk half jaar of kwartaal waren er de zenuwmomenten van de controles.
Er kwam wel eens een gunstige uitslag, waarna ik even zonder medicamenten kon.
Maar dan riep het PSA me koeltjes tot de orde en kon ik opnieuw naar de
apotheek.
Nog niet zo lang geleden was
dit een gevaarlijke fase. Want als de hormonen uitgewerkt waren, restte alleen
nog chemotherapie, goed voor hooguit een paar maanden levensverlenging. Maar in
snel tempo zijn er nieuwe middelen op de markt gekomen, die de
prostaatkankerpatiënt extra soelaas bieden – plus de gerede kans dat zich in
die extra tijd opnieuw probate medicijnen aandienen.
Ik was dan ook niet in zak en as
door de minder goede uitslag van vanmiddag. Maar natuurlijk had ik veel liever
gehoord dat de kanker zich rustig hield en dat ik het met een pilletje minder kon
stellen. Nu hoorde ik wat ik goed weet maar liever niet besef: dat kanker grillig
is en je toekomst ongewisser maakt dan die toch al van nature is.
Op de terugweg zag ik hoe de
bomen overal weer vergroenden. Dat deden ze natuurlijk elk voorjaar, maar
vandaag speciaal om patiënten op de terugweg van hun specialist moed toe te
wuiven. Thuis lag het geboortekaartje van Seija op de deurmat, zoals op nog
heel wat adressen, maar hier speciaal om deze opa jong leven in te blazen. En toen
raakte deze opa werkelijk even in a
sentimental mood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten