Ik verzamel witjassen

Ik heb er maar een hobby van gemaakt: witjassen verzamelen. Ik heb er al een heleboel: huisarts, revalidatiearts, oogarts, cardioloog, longarts, uroloog, neuroloog, internist, radioloog, oncoloog, chirurg, laborant, drie verschillende fysiotherapeuten, ergotherapeut, medisch psycholoog, twee gespecialiseerde verpleegkundigen en prikkers van de trombosedienst.

Als je links en rechts wat fysieke averij oploopt, ontmoet je gaandeweg de meest uiteenlopende zorgverleners, sommigen incidenteel, anderen vaker dan je lief is. Het is oppassen met al die -ogen, -isten en -euten, want eer je het weet ben je beroepspatiënt en staat je leven helemaal in het teken van uitslagen en grafieken. Vraag zo iemand hoe het gaat en hij stroomt over van de afkortingen en het dokterslatijn.

Zelf zal ik me daar ook wel eens aan bezondigen. Het is verleidelijk nu en dan lucht te geven aan de ongemakken en narigheden die ziektes met zich mee kunnen brengen. Gedeelde smart is immers halve smart. Dat is een van de redenen waarom lotgenotengroepen in trek zijn. Daar kun je in detail over je lasten en zorgen praten zonder dat je bang hoeft te zijn dat men je een zeur of een watje vindt – iedereen zit in hetzelfde brakke schuitje.

Maar je moet je medisch gedoe ook weer niet te veel aandacht geven. Kwalen zijn net hondjes: als je ze verwent, willen ze de godganse dag aaitjes en klopjes krijgen. Het is zaak ze regelmatig naar hun hok te sturen: nu even koest, baasje heeft nog meer te doen. Daarmee negeer je ze nog niet – je draagt alleen niet de regie over.

Dat klinkt wel wat parmantig, want sommige aandoeningen laten zich nu eenmaal niet naar ‘hun hok’ sturen en zijn 24/7 aanwezig. Maar ik geloof toch dat je ze van tijd tot tijd mentaal op afstand kunt houden door je in te prenten dat er méér is dan die verdomde kanker of die zeurende zenuwen of die lastige longen. Er zijn chansons te beluisteren, balletten te zien, naasten te koesteren, schilderijen te beleven, letteren te lezen, bomen te omhelzen, zonnestralen te vangen. Zo de hele dag niet valt te plukken, dan toch een uurtje her en der, een mandje mooie momenten.

Toon ik me nu weer een ‘onverbeterlijke optimist’, zoals Alex Roeka eens opmerkte? Ik zou het wel willen, maar ik houd het maar op ‘realist’. Geluk en ongeluk, die doen het met mekaar, en daar komen best mooie kindjes van.