Trump en ik

Donald J. Trump en ik waren gisteren op hetzelfde moment onderweg: hij naar het Capitool voor zijn beëdiging als president en ik naar mijn kapper voor periodiek onderhoud.

Dat bedacht ik toen ik manmoedig door de vrieskou scootte. Daarna wilde het denken niet meer vlotten omdat mijn hoofd bevroor. Of preciezer: niet hoofd, maar mijn luchtwegen. Zodra het vriest, knijpen die samen en bemoeilijken het ademen. Niet elke COPD-patiënt heeft er last van, maar ik wel. Onder nul wordt elk beetje inspanning moeilijk.

Die haperende longen werden bij de entree in de kapsalon ook nog eens getrakteerd op een temperatuurverschil van twintig graden en sloegen toen helemaal op tilt, zodat ik briesend als een molenpaard neerviel op een stoel en gebaarde dat ze me maar even moesten negeren. Na een paar minuten was ik weer hersteld. En een vervelende ervaring rijker. Vers gekapt reed ik een half uur later de winter weer in, die opnieuw vorstelijk toesloeg en me inpeperde wat ik eigenlijk al wist: bij vorst binnenblijven.

Vandaag dus huisarrest. Wat zal ik doen? Twee kranten vol Trump vullen de eerste uren. Ik lees en lees, met huiver en ergernis. Radicale verandering! Weg met die Washingtonse kliek! De macht terug naar het volk! Iedereen weet dat dat allemaal niet zal gebeuren, en wat dan? Waar blijft de woede van de vergeten Amerikanen als de gouden beloftes van hun kampioen ook weer niet uitkomen? Hetzelfde geldt voor onze eigen blonde belofte van de Lijst Wildernis. Wakkert onvrede aan en pookt tegenstellingen op, maar biedt niet één werkbare oplossing en vormt zo een bron voor nieuwe frustraties die dan geen uitweg meer weten.

Trump en ik die allebei onderweg waren: de beginzin hierboven was natuurlijk bedoeld als gebbetje. Maar ineens geloof ik dat er iets freudiaans onder schuilt. Ik ging het over kou hebben en associeerde die ongemerkt met een politicus die me doet huiveren. En ernstig benauwt. Overigens kan ik de president mijn kapster, Esther, discreet aanbevelen.