De laatste show van Armand: dat was de titel die de publieke
herdenking van Armand had gekregen. En een show wás het, vandaag rond het
middaguur in het Eindhovense poppodium de Effenaar.
De grote zaal was stampvol, de laatkomers moesten het doen
met een plek op de toegangstrap. Een open kist met het stoffelijk overschot van
de betreurde zanger stond vóór en later op het podium, omgeven door de bloemen
die zijn fans hadden meegebracht. Aan weerszijden lichtten steeds weer beelden
uit Armands niet al te lange leven op.
The Kik, die onlangs nog een CD met Armand had gemaakt, bewonderaar
Lucky Fonz III, en zijn oude vrienden Hans Naaijkens en Bertus Borgers zongen
enkele van zijn bekendste nummers, waarna Borgers zijn mondharmonica in de kist
legde; ‘Voor jou, Manus, misschien kun je ‘m nog gebruiken.'Hippieschrijver
Hans Plomp sprak een passend afscheidswoord (‘en doe daar in de vijfde dimensie
de groeten aan onze vriend Simon Vinkenoog’). Vooraan in de zaal kringelde
geurige rook uit een aantal joints. Armands grootste hit Ben ik te min werd weemoedig meegezongen en toen klonk voor de
laatste keer applaus voor de troubadour. Een, indrukwekkend, minuten durend applaus.
Toen het publiek naar buiten stroomde, stonden daar een paar
kleurrijk uitgedoste vrienden uit Ruigoord klaar met een witte ballon waaraan
een reuzejoint was vastgemaakt. De vlam ging in het genotmiddel en toen steeg
de joint hemelwaarts, met een mooie sliert witte nevel erachteraan. Alsof
Armand alsnog zijn laatste wolk uitblies. De omstanders waren het eens: het was
een passend laatste eerbetoon. Want als er iémand niet te min was geweest, dan
was het Manus wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten