Word geen fulltime patiënt

Ik spaar witjassen. Dat is mijn troetelwoord voor de dames en heren van de medische stand, die zo vaak in mijn agenda opduiken dat het wel lijkt of ik er een verzameling van aanleg.

Het lijstje zorgverleners die de laatste maanden mijn pad kruisen, verbaast me zelf. Een internist. Twee longartsen. Twee urologen. De huisarts. Een chirurg. Twee revalidatieartsen. Een oogarts. Een optometrist. Een cardioloog. Een neuroloog. Een psycholoog. Een fysiotherapeut. Een oedeemtherapeut. En de trombosedienst. Ofwel zeventien verschillende witjassen in pakweg een kwartaal.

Niet dat ik doodziek ben. Ik bedoel: ik mankeer wel het een en ander, maar het is allemaal niet kritiek of dramatisch. Nee, zo loopt het eenvoudigweg als je een paar aandoeningen tegelijk hebt. De ene dokter verwijst je door naar de volgende. Bij een paar andere moet je regelmatig op controle. Het bewegingsapparaat, de vochthuishouding en de doorbloeding vergen onderhoud van zorgverleners die daarvoor doorgeleerd hebben. Ook leiden sommige ingrepen tot complicaties die weer voor extra medische dates zorgen.

Het voelt wel vertrouwd aan als je zo royaal met zorg wordt omspoeld, maar je moet ook oppassen dat je geen fulltime patiënt wordt. Ik moet het mezelf regelmatig inpeperen: een mens is méér dan zijn moeilijke darm, haperende gewrichten of stotterende hart, méér dan wat-het-niet-goed-meer-doet, méér dan zijn mankementen. Het leven bestaat uit wat je maakt van je mogelijkheden, ook als er zich gaandeweg beperkingen aandienen. Of misschien zelfs vooral als er zich gaandeweg beperkingen aandienen.

Naast al die uren in wacht-, spreek- en behandelkamers, hou ik me voor, is er nog een zee aan tijd voor mooie, plezierige, warme, zinnige, zinnelijke, zintuiglijke, verrukkelijke, bedwelmende, ontspannende, ontroerende en vervoerende belevenissen, ontmoetingen en ervaringen. Als ik dat zo opschrijf, krijg ik er meteen zin in, in al dat moois en zinnelijks en verrukkelijks. Zodra ik terug ben van de controle bij de internist.