Strijp S en het geluk van Eindhoven

Daar zat ik weer: op een bankje langs de Torenallee, in het hart van Strijp S, de blik dwalend langs postindustriële gebouwen die waren omgetoverd tot studio’s, lofts, popzaal, skatehal, hotel, sporthonk, filmhuis, restaurant, winkel en wat al niet.

Onlangs had ik er nog een blogje aan gewijd en mijn bankje genomineerd als gelukslocatie. Dit in reactie op een project van het Parktheater en Fontys Hogescholen, die voor een gezamenlijk project op zoek waren naar Eindhovense geluksplekken. Waarop de organisatoren me weer vroegen mijn keus voor het bankje kort toe te lichten voor de locale televisiezender Studio 040. Het resultaat – schrijver dezes als het Orakel van de Torenallee – wordt vanavond uitgezonden en is hier te zien.

In de korte uitzending van Emmie Buermans passeren ook nog andere quotes over geluk, afgetapt van winkelende passanten, cabaretiers en een heuse geluksprofessor, de Belg Leo Bormans. En als het G-woord dan voor de dertiende keer langskomt, kan ik er ineens niet meer tegen. Geluk is net zoiets als suiker: het wordt gauw te zoet. Schrijf elke dag drie positieve dingen op die je hebt meegemaakt en je hebt na een jaar een aangenaam boek met duizend fijne ervaringen, zegt Leo Bormans. Nee, dan heb je een draak van een boek en komt de blakende blijheid je de oren uit.

Ik moet maar eens op zoek naar het Ongeluk van Eindhoven. Plekken waar je mies van wordt. Onooglijke, mislukte, onaangename, hopeloze, haveloze, troosteloze plekken, en daar dan de ergste van. Maar als ik in mijn hoofd een paar kandidaten langsga, stukjes stad waar Eindhoven op zijn niksigst is, dan zie ik daarachter toch meteen weer iets ontroerends gloren. Zoals de kaalste misère de rijkste blues kan baren. Ik vroeg een bevriend architect eens naar het lelijkste gebouw dat hij kende. Dat kende hij niet. Ook aan het poverste gebouw viel volgens hem nog wel iets te ontdekken.

Dat Ongeluk van Eindhoven houdt u nog even van me tegoed, geloof ik.