 |
| Afbeelding: Reetsma |
In een aanval van ordelijkheid zette ik me dezer dagen aan
de boekhouding. Zaten er nog aanmaningen of deurwaardersexploten tussen de oude
post? Had ik misschien een meevallertje over het hoofd gezien? Viel er wat te
wieden onder die eeuwige vaste lasten?
Geen rode cijfers en ook geen onverwachte douceurtjes.
Maar die maandelijkse afschrijving van de Staatsloterij! Al jaren deed ik mee,
maar het hoogste bedrag dat ik ooit had gewonnen, was 20 euro… Elke tiende dag van
een nieuwe maand attendeerde een automatisch mailtje me dat ik de uitslagen
moest checken. Het resulteerde steevast in ‘helaas, volgende keer beter’. Zou
ik onderhand niet eens opzeggen en van het inlegje een bosje bloemen kopen, of
een dichtbundeltje, of een Vino Nobile?
Dat was verstandiger geweest, maar ik deed het niet, ik
bleef vaste deelnemer aan het maandelijkse gokspel. Op 10 april is er een
nieuwe ronde. Dan mailt de loterij me weer: ‘Heeft u deze
trekking een grote geldprijs gewonnen? Kijk nu of u één van de gelukkige
winnaars bent.’ Het is niet te weerstaan.
In feite kan ik me amper een voorstelling maken van hoe het
moet zijn om plots een bom duiten te winnen. Dan heb ik het niet eens over de
miljoenen van de jackpot. Hoe reageer je wanneer je een troostprijsje van 75
mille in de schoot valt? Ben je dan een week hyper? Permitteer je je eindelijk
eens iets decadents? Of blijf je keurig verstandig en houd je het gros achter
de hand voor ‘je weet maar nooit’?
Volgens mij schuilt de verleiding van de loterij niet
zozeer in de concrete hoogte van de prijzen, alswel in het abstracte rijk van
de ongekende mogelijkheden dat voor de winnaar in het verschiet ligt. Met een vingerknip
ben je verlost van de middelmaat en kun je compromisloos voor het beste en het
mooiste kiezen. Die gedachte alleen al is onbetaalbaar.
Het sigarettenmerk Peter Stuyvesant adverteerde vroeger
met de slogan: Die Duft der Grossen
Weiten Welt en had daarmee veel succes. De reclame ademde een aroma van
vrijheid, rijkdom en mondaniteit, een sfeer van mensen die het voor elkaar hadden
en zorgeloos flaneerden over de wereldboulevards. Het is ook de sfeer die voor
me opdoemt als ik het maandelijkse mailtje van de Staatsloterij krijg. En die natuurlijk
weer net zo snel zal wegwaaien als de rook van een Peter Stuyvesant. Ik weet
het, maar ja, de fantasie wil nu en dan ook gevoed worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten