dinsdag 22 november 2016

Sylvana en het grote misnoegen

Lastig onderwerp: Sylvana Simons. Vooral sinds zij politiek actief is voor de op allochtonen gerichte partij DENK, wekt ze ongekende reacties los, oplopend van ergernis en woede tot regelrechte haat en racisme. De bronnen van al die boosheid variëren ook: van de aanhang van Zwarte Piet tot extreem rechts – zo extreem dat in die hoek zelfs de Ku Klux Klan te hulp wordt geroepen.
Wat ik lastig aan het onderwerp vind, is dat Sylvana me ook regelmatig irriteert, maar dat ik mezelf op dat punt niet helemaal vertrouw: ai, ben ik soms in het diepst van mijn gedachten niet zo politiek-correct?
De Volkskrant probeert de anti-Sylvana-stemming vandaag te duiden en stelt onder meer dat een felle vrouw zoals zij meer weerstand oproept dan een scherpe mannelijke debater. Een reactie die door de sociale media snel wordt verspreid. Daarbij behoort ze ook nog eens tot een (zwarte) minderheid, en dat helpt evenmin. In het AD wijst columnist Özkan Aykul erop dat zij een impopulaire boodschap combineert met een pedante uitstraling en een hang naar publiciteit: een recept voor brede aversie.
Zelf denk ik dat er ook nog iets anders speelt. De progressieve gemeente, die Sylvana als gelijkgestemde meenden te kennen, schrokken toen zij zich bekende tot DENK, een partijtje met niet zo progressieve opvattingen en bovendien een afsplitsing van de PvdA: afvalligen dus. Dat kostte haar veel sympathie ter linker zijde. Extreem-rechts had er met haar een nieuwe vijand bij. Bovendien wekte ze bij het midden antipathie door met gestrekt been te ageren tegen Zwarte Piet, belichaming van een gekoesterde vaderlandse traditie. En dan straalt ze ook nog eens een koele grimmigheid uit die niet wordt getemperd door humor of relativeringsvermogen, en ook dat kost haar punten.
Rond de mooie, kleine gestalte van Sylvana Simons hoopt zich zo een heleboel misnoegen op. Misnoegen over te geëmancipeerde vrouwen. Over allochtonen die almaar rechten opeisen. Over politieke overlopers. Over de bedreiging van het Nederlandse erfgoed. Over ijdele mediafiguren. Over drammerigheid.

Ik vrees dat ik iets herken in die ongenoegens. Ik voel me ook wel eens ongemakkelijk bij het tempo waarin Nederland multicultureel wordt. Maar ongemak en misnoegen opkloppen tot rabiate razernij gaat alle perken te buiten – ook en vooral die van de Nederlandse traditie. Wat dat betreft heeft de kritische Sylvana in al haar beheerstheid tot dusver meer klasse getoond dan haar critici.

6 opmerkingen:

  1. ... een koele grimmigheid die niet wordt getemperd door humor of relativeringsvermogen.... Dat is een goeie! Dat zou inderdaad een slok op een borrel schelen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Is het niet een beetje overdreven allemaal?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zielig als je zo door het leven moet

    BeantwoordenVerwijderen
  4. 'een pedante uitstraling en een hang naar publiciteit: een recept voor brede aversie.' Daar hebben we in Nederland een broertje dood aan. Doe normaal dan doe je al gek genoeg.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Op zich vind ik Sylvana niet onaardig. Ik vind haar intellectueel niet bijzonder maar dat is niet erg. Verder heeft zij recht op haar eigen mening bijvoorbeeld over Zwarte Piet. Ik hoef die mening ook niet te delen. Dus wat dat betreft vrijheid blijheid. Wat ik intrigerend vind is hoe zij Nederland (ook haar vaderland) zo in de greep weet te houden. Bijzonder is dat.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat Sylvana Nederland in de greep zou houden is mijnsinziens een misvatting. Het zijn juist de Nederlandse media die haar elke dag weer een podium geven en omwille van spannende televisie discussies faciliteren tussen voor en tegenstanders. Wanneer de media haar een week of twee zouden negeren danwel zouden doodzwijgen, dan zouden we in Nederland weer gewoon kunnen overgaan tot de orde van de dag.

      Verwijderen