vrijdag 4 november 2016

Do svidanya, Oleg Popov

Iedereen gaat maar dood tegenwoordig. Nu Oleg Popov weer. De wereldberoemde Russische clown is 86 geworden. Ik lees het en voel me ineens ook stokoud. In de prehistorie, in 1979 zie ik als ik het knipsel opzoek, heb ik hem eens geïnterviewd. Althans gesproken. Eventjes. Het was, geloof ik, het kortste persgesprek uit mijn loopbaan.
Ik trof hem na een optreden in Carré. Hij was pas half afgeschminkt en moe. En nors. En kortaf. Na de eerste vraag: “U hebt me toch net gezien? Noteert u dan wat u hebt waargenomen.” Hij staarde verveeld naar het plafond van de kleedkamer. Ik deed een nieuwe poging en formuleerde een lange vraag over humor en tragiek, de spanning daartussen en Popovs positie in dat geheel. “Interessant wat u zoal hebt waargenomen. Dat moet u maar eens opschrijven, dat zal de lezers interesseren.”
Zo ging het door. Over het verschil tussen Russische en westerse clowns: “U moet beide maar eens bekijken, dan ziet u het wel.” Of Popovs interpretatie van de clown typisch Russisch was? “Ik denk dat ik een Rus ben.” Waarom een optreden hem zo afmat? “Wie werkt, wordt wel eens moe.” Dan, dreigend: “Als dit interview langer dan twintig minuten duurt, haal ik de avond niet.”
Het interview was acht minuten oud. Ik antwoordde dat ik meneer Popov de avond graag gunde en ritste iets te nijdig mijn tas dicht. Popov sperde de ogen verbaasd open. Glimlachte. Nam me bij de schouders en gromde iets. De tolk, verbouwereerd: “Meneer Popov zegt dat u gevoel voor humor hebt. Hij zegt dat hij u mag.” Popov zat hevig knikkend op de punt van zijn stoel en straalde, helemaal ontdooid. Er volgden nog twee vriendelijke minuten. Toen nam hij met een gulle handdruk afscheid.
Zo ging het meestal, zei zijn tourneeleider later. Laatst had een tv-ploeg twee dagen achter hem aan gesjouwd. Hij keerde hen steeds de rug toe. En de beroemde tv-journalist Simon van Collem had vier uur moeten wachten en kreeg toen twee minuten. In die zin was ik nog royaal aan mijn trekken gekomen.
Woensdag jongstleden is hij aan zijn laatste nummer begonnen: de grote verdwijntruc. Dag, Oleg Popov, do svidanya.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten