Iedereen gaat maar dood
tegenwoordig. Nu Oleg Popov weer. De wereldberoemde Russische clown is 86
geworden. Ik lees het en voel me ineens ook stokoud. In de prehistorie, in 1979
zie ik als ik het knipsel opzoek, heb ik hem eens geïnterviewd. Althans
gesproken. Eventjes. Het was, geloof ik, het kortste persgesprek uit mijn
loopbaan.
Ik trof hem na een optreden in
Carré. Hij was pas half afgeschminkt en moe. En nors. En kortaf. Na de eerste
vraag: “U hebt me toch net gezien? Noteert u dan wat u hebt waargenomen.” Hij
staarde verveeld naar het plafond van de kleedkamer. Ik deed een nieuwe poging en
formuleerde een lange vraag over humor en tragiek, de spanning daartussen en
Popovs positie in dat geheel. “Interessant wat u zoal hebt waargenomen. Dat
moet u maar eens opschrijven, dat zal de lezers interesseren.”
Zo ging het door. Over het
verschil tussen Russische en westerse clowns: “U moet beide maar eens bekijken,
dan ziet u het wel.” Of Popovs interpretatie van de clown typisch Russisch was?
“Ik denk dat ik een Rus ben.” Waarom een optreden hem zo afmat? “Wie werkt,
wordt wel eens moe.” Dan, dreigend: “Als dit interview langer dan twintig
minuten duurt, haal ik de avond niet.”
Het interview was acht minuten
oud. Ik antwoordde dat ik meneer Popov de avond graag gunde en ritste iets te
nijdig mijn tas dicht. Popov sperde de ogen verbaasd open. Glimlachte. Nam me
bij de schouders en gromde iets. De tolk, verbouwereerd: “Meneer Popov zegt dat
u gevoel voor humor hebt. Hij zegt dat hij u mag.” Popov zat hevig knikkend op
de punt van zijn stoel en straalde, helemaal ontdooid. Er volgden nog twee
vriendelijke minuten. Toen nam hij met een gulle handdruk afscheid.
Zo ging het meestal, zei zijn tourneeleider
later. Laatst had een tv-ploeg twee dagen achter hem aan gesjouwd. Hij keerde
hen steeds de rug toe. En de beroemde tv-journalist Simon van Collem had vier
uur moeten wachten en kreeg toen twee minuten. In die zin was ik nog royaal aan
mijn trekken gekomen.
Woensdag jongstleden is hij aan
zijn laatste nummer begonnen: de grote verdwijntruc. Dag, Oleg Popov, do svidanya.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten