donderdag 17 november 2016

Ik ben de boze burger alweer beu

Sinds de onthutsende zege van Donald Trump gaat het in de media voortdurend over de boze burger die het establishment beu is en kiest voor een rouwdouwer die alles, believe me folks, he-le-maal anders gaat aanpakken.
Ja hoor, denk ik dan, we spreken elkaar wel weer over vier jaar, als deze rouwdouwer de vele scherven van zijn porseleinkast mag overdragen aan zijn opvolger.
In Nederland klinkt ook al de deemoed van omroepbonzen en andere duiders die menen dat de politiek en de media de burger eendrachtig in de kou hebben laten staan. Daar stond onze burger dan eenzaam te klappertanden in de kilte van de nieuwe tijd, onzeker over zijn plek tussen al die nieuwkomers van heinde en verre, onzeker over wankelende waarden en tradities, onzeker over baan en inkomen en zorg en toekomst, eenzaam en onzeker en daarom maar boos, want daar kon hij tenminste nog wat mee, de boze burger. Weg met de elite, weg met de politiekcorrecte kliek, weg ook met die buitenlanders, minder!, minder!
Maar ik ben hem alweer beu, die boze burger. Hij heeft groot gelijk dat we moeilijke tijden beleven, maar groot ongelijk als hij naar zondebokken en simpele oplossingen wijst. Het probleem van de immigratie is veel te complex om het met een oneliner af te doen. Zo stelt ook de vergrijzing ons voor maatregelen die lastig maar onontkoombaar zijn. De ecologie vergt durf en daadkracht in plaats van laksheid en ontkenning.
De boze burger denkt dat geopolitieke vraagstukken aan de toog van het buurtcafé kunnen worden opgelost en wel door de gast met de grootste mond en de mafste kuif en het motto dat alles de schuld van hullie is. Dan kun je die kuif wel een loze praatjesmaker vinden, maar het is de boze burger die de kuif tot koning kroont, of tot president van Amerika, of heremetijd tot premier van Nederland.

Koning Kuif. De boosheid aan de macht. De teleurstelling laat zich voorspellen. En dan krijgt de boze burger het pas echt moeilijk. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten