Adieu dokter Dirk de Munck

Zaterdag afscheid genomen van dr. Dirk de Munck, longarts bij het Máxima Medisch Centrum. Hij gaat met pensioen, dat wil zeggen: hij blijft achter de schermen nog wel actief voor het ziekenhuis, maar stopt met de directe patiëntenzorg.

Dat is voor ons nogal een moment. De Munck kwam twaalf jaar geleden in ons leven toen Ingrid met ernstige longklachten naar hem werd doorverwezen. Dat was een stormachtige entree, want de diagnose luidde: longkanker. De tumor was fors en levensgevaarlijk; er was maar een paar procent kans op overleving. “Maar,” bespiegelde De Munck, “de kans op een hoofdprijs in de Staatsloterij is ook maar klein, en toch zijn er altijd weer winnaars.”

Een zware tijd brak aan, met een operatie, bestralingen, chemokuren en allerlei gevolgen vandien, maar al tamelijk snel klaarde de hemel op, want de kanker smolt zienderogen. Sindsdien bracht elke halfjaarscontrole goed nieuws. Ingrid werd De Muncks paradepaardje, dat hij artsen-in-opleiding graag presenteerde. “En wat leren we hiervan, jonge dokter? Dat wij onze patiënten niet te gauw mogen opgeven.”

Mijn casus was niet zo’n successtory. Toen kort na Ingrid ook ik met longklachten bij De Munck terechtkwam, luidde de diagnose: ernstig COPD, ofwel chronische vernauwing van de luchtwegen, niet te genezen en in toenemende mate invaliderend. Wat dat inhield, bleek gaandeweg: van een volledige naar een parttime baan en vandaar naar de WIA. Van een gewone naar een elektrische fiets en vandaar naar de scootmobiel.

Ze waren, kortom, heftig, onze laatste twaalf jaren, en Dirk de Munck maakte er wezenlijk deel van uit. Al die spanningen rond de consulten, de meevallers, de decepties, de wanhoop, de hoop, de risico’s, de kansen: het grote op-en-neer van het leven. En hij stond bij al die kruispunten en haarspeldbochten en wees op besliste toon de weg, realistisch waar het moest, inlevend zodra het nodig was, geestig waar het kon.

Bij zijn afscheid in het Veldhovense theater De Schalm waren behalve tal van ziekenhuiscollega’s ook honderden patiënten aanwezig. Hij kreeg er een ovatie die hem hopelijk lang zal heugen. Dank, Dirk, adieu, het ga je goed.