Hip: man met stok

Er is een stok in mijn leven gekomen. Hij heet ‘wandelstok’, maar ik noem hem kortaf ‘stok’, ook al omdat ‘wandelen’ me iets te voortvarend klinkt. Ik bedoel, je kunt wel wandelen met mijn stok, maar dan moet je wel kunnen wandelen, dus een redelijke actieradius hebben – de mijne is door een tanende gezondheid nogal geslonken.

Omdat ik ook minder vast ter been begon te raken, ging ik op zoek naar een stok. In de mindervalidenwinkel hadden ze er heel wat. ‘Loophulpmiddelen,’ heetten ze daar, heel empathisch. Het varieerde van stokken met ergonomische grip tot elleboogkrukken en ze kenden de vrolijkste kleuren. Ik kocht een exemplaar dat ‘bijzonder veel comfort en veiligheid’ beloofde en ook nog eens was uitgevoerd in kek turkoois. Een man met stok kan heus nog wel als een man van de wereld ogen.

Maar toen ik de winkel uitliep, was ik niet meer zo zeker van dat laatste. Ik voelde me vooral een man met stok, iemand die een loophulpmiddel nodig had, een onmiskenbare mindervalide, afkomstig uit de wereld van rolstoelen en douchezitjes en verhoogde toiletbrillen. Ik had het gevoel dat iedereen naar me keek: een nog niet zo oude man en toch al een stok, nounou, het zal je maar overkomen.

Eenmaal in de auto sprak ik mezelf vermanend toe. Wat een onzin, te denken dat de hele wereld naar je kijkt en een oordeel over je heeft. Hoe ijdel ook: de wereld heeft wel wat anders te doen dan zich druk te maken over een willekeurige passant met stok. En bovendien wemelt het in het openbare leven van rollators en scoots en andere voorzieningen voor de minder mobiele medemens, zodat een man met een stok amper opvalt.

Het is het oude lied van schijn en wezen. De meeste mensen proberen zich zo voordelig mogelijk te presenteren. Een hele economie van modezaken, schoonheidsspecialisten, kappers, sportscholen en media drijft op de obsessie met vitaliteit en succes. Zelfs kreupelen kiezen nog krukken met kleurtjes: slecht ter been en toch vlot, stokoud maar jong van hart.

Thuis bladerde ik door de VPRO-gids. Er werd een programma over de bril aangeprezen. Ooit een bewijs van nerderigheid, was die nu modeartikel geworden. Het wachten is nu, aldus de gids, op de verhipping van het kunstgebit, het gehoorapparaat en ... de wandelstok.

Yo, VPRO, here I am!