Weer eens zo’n zenuwenmoment: afspraak met de uroloog. Houdt
mijn prostaatkanker zich nog steeds koest, of roert-ie zich opnieuw?
De diagnose ligt nu viereneenhalf jaar achter me. Een operatie
en een hormoonbehandeling legden de tumor nagenoeg stil. Ik kon het afgelopen voorjaar
zelfs een hormoonpauze inlassen. Daar was ik blij om, want ik vond het een naar
goedje, die hormonen. Ze ondermijnen je energie, lust en gemoed: je
persoonlijkheid.
Met de tijdelijke hormoonstop ebben die bijwerkingen weer weg.
Zodat ik – een beetje tegen beter weten in – hoop op een goede uitslag van de
jongste bloedmeting en verlenging van de hormoonpauze. Maar de uroloog schudt
het hoofd: het PSA (het stofje dat tumoractiviteit aanwijst) blijkt flink
gestegen. Ik moet dus opnieuw aan de kankerremmende rotzakken, zij het dat ik
voorlopig met de lichtste vorm toe kan.
De hele avond vóór de controle was ik mismoedig. Het PSA zou
wel weer gestegen zijn, hield ik mezelf voor, want een pauze is per definitie
tijdelijk, ik voelde het spook van de kanker alweer in mijn nek hijgen. Maar nu
de uroloog mijn vermoeden bevestigt, voel ik me toch eerder kalm dan
terneergeslagen. Ja, ik vind het jammer. En akelig. De kanker, die stilaan iets
abstracts had gekregen, is weer concreet as
hell. Maar: het is niet anders, ik moet het ermee doen.
Toch vreemd, dat verschil tussen gisteren en vandaag. Zou getob
over dreigende narigheid zwaarder zijn dan de narigheid zelf? Dat spoort met de
oude wijsheid: ‘men lijdt nog het meest van het lijden dat men vreest’. Ik heb
dat gezegde al vaak waarheid zien worden en toch helpt het in tobberige uren
niet erg. Dreigend gevaar is eng omdat je niet weet hoe het zal uitpakken en je
het ergste incalculeert. Zo’n gevaar laat zich niet relativeren. Wordt het
gevaar echter realiteit, dan weet je waar je aan toe bent en kun je je op een
reactie concentreren.
Men zegt vaak dat je tegenvallers moet zien te accepteren. Ik
geloof dat het eerder aankomt op adaptatie: de kunst het onvoorziene in te
passen in je leven of het leven aan te passen aan het onvoorziene. Als dat een
beetje lukt, levert het zelfs bevrediging op. Maar mensenlief, het is een hele
toer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten