Het ergerlijke van ergernissen

Wie hemel en aarde nou eigenlijk schiep, is niet zeker. Maar wat wel vaststaat, is dat daar niet altijd goed over is nagedacht. Anders valt niet te verklaren waarom er ooit muggen zijn uitgevonden. Of waarom er pech is geschapen. Of slechtheid. 

Hetzelfde geldt voor het verschijnsel ergernis. Vanmiddag sjeesde ik prinsheerlijk op mijn scoot over een zandweggetje door het groen, toen zich een steentje vastzette in het profiel van een band en ik bij elke omwenteling een tikje hoorde, dat steeds ergerlijker werd. Ik ergerde me ook nog eens aan de ontwerper van die banden, die het euvel had kunnen voorkomen door een praktischer profiel te bedenken. En ik ergerde me eraan dat de prinsheerlijkheid van de middag werd belaagd door mijn eigen ergernis, die ik pas na een poosje wist weg te relativeren. Maar toen zag ik weer een jongen die heel stoer een leeg blikje over zijn schouder heen de natuur in kiepte en wist ik niet aan wie ik me het meest stoorde: aan hem of aan mezelf, die er niets van zei.

Zo verspillen we heel wat tijd aan irritaties. Ik heb het voor u uitgerekend. Stel dat we ons twintig keer per dag aan iets of iemand storen en dat dit misnoegen telkens een halve minuut vergt. Dan zijn we ons tien minuten per dag aan het ergeren. Dat is afgerond 3600 minuten ofwel 60 uur per jaar. Dan heeft een grijsaard zich gedurende zijn leven dus ongeveer 80 maal 60 uur is 4800 uur lang geërgerd. Ofwel 200 dagen. Irritaties overschaduwen meer dan een half jaar van ons leven. Zonde, zonde, en in wezen nergens voor nodig.

Mens-erger-je-niet is al een oud spel. Het klinkt als een bedaarde wijsheid, maar de bekende afbeelding op de doos spreekt andere taal en toont ons hoe een speler werkelijk groen en geel kan worden van ellende als de dobbelsteen hem slecht gezind is. In onze vrije tijd zoeken we de ergernis kennelijk vrijwillig op, en ook nog eens in eens XL-versie. Opnieuw zo’n raadsel dat zich slechts laat verklaren uit de onvolkomenheid van de schepping. 

 

Ik probeer wel eens me minder te ergeren en vaker mijn schouders op te halen als iets of iemand me stoort. Maar dat houd ik nooit lang vol en dat ergert me dan weer. Zo houdt de mens zichzelf aardig bezig.