Twee dagen naar Rotterdam geweest en me weer eens gelaafd
aan de kracht van de moderniteit.
Toeristen – want dat waren we deze dagen – hebben een
voorliefde voor oude steden, waar de eeuwen stilletjes tussen de kromme gevels
hangen en elke straathoek een portie nostalgie oplepelt. Maar de eigen tijd
biedt ook genoeg aantrekkelijks, daar getuigt Rotterdam wel van. De vele woon- en
kantoortorens zorgen voor een Manhattanachtige sfeer die je elders in Nederland
niet vindt. Daar staat krachtige stalen moderne architectuur
tussen, zodat de hoogbouw er vaak ook nog eens top is. Iconen als Willems- en
de Erasmusbrug, het CS, de Markthal, de Beurs en de Euromast voegen daar het
hunne aan toe en maken Rotterdam tot een opwindend amalgaam van
grootstedelijkheid.
We lieten ons rondvaren over de Maas en langs de dokken en
snoven de dynamiek en de ruimtelijkheid van een wereldhavenstad op. Toen we weer
aan wal gingen, wenkte daar een groot terras aan het water, onder aan de
Erasmusbrug met zijn kenmerkende, 139 meter hoge, knikvormige pyloon met
sierlijke tuien. Op weg naar het terras moest je onder de brug door. Daar bleek
een verrassing verscholen, want die onderkant was al even doordacht vormgegeven
als de oneindig vaak gefotografeerde bovenkant. Er ontvouwde zich een wervelend
spel van breedte- en dieptelijnen en krommingen en schuintes en vlakken, een
geweldige compositie voor de enkele passant die het opviel en halt hield om het
genietend in zich op te nemen.
Ik heb er nooit over gelezen, dus ik weet niet hoeveel
moeite architect Ben van Berkel zich getroost heeft voor de onderkant van zijn
brug, maar dát hij er zijn best op heeft gedaan, is onmiskenbaar. Wat een goed
idee, eigenlijk, om ook zorgvuldig vorm te geven aan aspecten van een object
die niet in het oog lopen. Wie er dan pardoes mee wordt geconfronteerd, beleeft
de kleine sensatie van een onverwacht cadeau, een toegift, een amuse-achteraf.
Zo zou het vaker moeten. De onderkant van een tafelblad blijkt
zacht voor je knieën. Een bezemsteel geeft je als het ware een hand. Een
verpakking maakt kusgeluidjes bij het openen. Een buggy lijkt ingeklapt op een
speelgoedhondje. Kantoren met de heerlijkste trapleuningen. Huiselijke
parkeergarages. De achterom als trots van de straat. Allemaal amuses, allemaal
goed voor een glimlach – de wereld zou er een beetje van opvrolijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten