Een loopbaan is een beetje raar woord voor iemand die niet zo
best ter been is en ook nog eens geen baan meer heeft. Maar goed, in mijn
loopbaan als gehandicapte maak ik dus vorderingen. Na een invalidenparkeerkaart,
een jaar geleden, is namelijk de scootmobiel in mijn leven gekomen.
Nou ja, eerder een scootmobieltje, want het betreft een allereenvoudigste variant, een inklapbare,
lichtgewicht tuftuf die veel minder presteert dan een grote scoot, maar ook
handzamer is en veel minder volume beslaat, zodat ik er niet voor hoef te
verhuizen of te verbouwen. Een compact, praktisch voertuig dat me vooruit helpt
in de vaart der volkeren.
Hoewel… Het scootje
haalt met 6 m/uur amper het tempo van een geoefend wandelaar. Toen ik er
vanmiddag voor het eerst mee op pad ging, werd ik voortdurend gepasseerd door
fietsers, joggers en echte scoots. Rijden in het tempo van lopen is een vreemde
ervaring: onwennig en verwarrend, maar ook boeiend. Je ziet ontegenzeggelijk
meer naarmate je tempo lager ligt. Nietige bermflora met de mooiste kleuren.
Scharrelende mussen. Grillige schaduwen. Uitbottend groen aan herlevende bomen.
Bovendien kroop er na een poosje een soort sensatie van kalmte in me op. Het
leek wel een cursus onthaasten, een studie in sloomheid, dit kalme voortbewegen.
Je moest de tijd hebben op deze mini-scoot. Maar ik hád toch ook de tijd? Wat
zou ik ijlen en jagen?
Ik weet niet of de nieuwe traagheid gaat wennen of juist
gaat irriteren, maar voorlopig zie ik er wel wat in. Al zo vaak heeft het leven
me voorgehouden dat rust een kwaliteit is, dat een pauze kan louteren en dat
het goed is bij belangrijke zaken stil te staan, en toch gun ik me die rust
niet altijd, pauzeer ik te weinig en loop ik heel wat moois voorbij. Misschien
werkt die 6 km/uur wel als een reminder: haast je langzaam, vriend, festina
lente. Zeker in de lente, trouwens, bij uitstek een seizoen om tijd voor te
nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten