Vreemdgaan per auto

Aangezien mijn auto toch niet kan lezen, loop ik geen risico als ik het beken: ik ga regelmatig vreemd met een andere wagen. Virtueel vreemd, wel te verstaan, want het blijft bij verlangend fantaseren, maar ik voel me er toch een beetje schuldig over.

Het hoort namelijk niet. Zoals gij niet zult begeren uws naasten vrouw, zo zult gij ook niet geilen op uws naasten auto. Niet dat buurman dit erg vindt, want diens ego groeit alleen maar als zijn auto – en trouwens ook zijn vrouw – bewonderd wordt. Maar het hoort niet. Het is onkuisheid. Hebzucht. Beide ondeugden gelden als hoofdzonden. Ik moet me schamen.

Maar het vlees is zwak, zeggen mannen dan. Vandaag gebeurde het me weer. Ik fietste naar een afspraak en mijn oog viel op een geparkeerde beauty, knalrood en glanzend en goedgevormd. Een paar seconden waande ik me achter het stuur, zoevend door een Toscanesk landschap met een bijpassende zonnebril op de neus en iets van Vivaldi in de oren – toen was het alweer over.

Het kan een fonkelende Porsche Panamera zijn, maar ik heb het ook wel eens met een bestofte occasion van eenvoudige komaf, of met een praktische en toch elegante ‘middenklasser’ (een term die gek genoeg alleen voor auto’s geldt en niet voor koelkasten, bankstellen of vliegtuigen). De ene keer is het de droom van de onbereikbare diva, dan de roep van een bevallige lijn of van twee amandelvormige koplampen die me net te lang aankijken. En soms zijn het er wel zeven op één middag.

Het hoort niet, en niet alleen omdat het niet netjes is, maar ook omdat materiële begeerte iets banaals heeft. Bovendien vind ik het sneu voor mijn oude, trouwe Citroën met zijn 180 duizend kilometer op de teller en zijn deuk in het bestuurdersportier en zijn verbogen bumperstrip. Hij doet het altijd, veert zo fijn, rijdt zo lekker, past me zo goed. Hij heeft het echt nergens aan verdiend dat ik stiekem over andere auto’s fantaseer. Ik zal hem morgen eens op een fijn ritje trakteren, oui?