Pieke Bergmans en de Dutch Design Week

Eindhoven beleeft eens per jaar een week die negen dagen duurt en die de hele stad laat wervelen: de Dutch Design Week, dit jaar van 19 tot en met 27 oktober.

Alleen al de speciale, gratis taxi’s die tussen de vele hotspots heen en weer crossen, Mini’s met allemaal een andere kunststellage op het dak, vullen de straten met feestelijke beelden. De drukte op Strijp S, het centrum van het evenement, doet dat gebied met zijn vele nog lege plekken ook goed en laat het dynamische potentieel ervan zien. Het designpubliek levert een eigen bijdrage aan de feestvreugde door zich net wat kleurrijker, modieuzer of maffer dan de familie Doorsnee te kleden. En dan natuurlijk de tomeloos vele vondsten, vernieuwingen en vernuftigheden die op duizend-en-een locaties in de stad worden gepresenteerd.

Ik licht er één naam uit: Pieke Bergmans. In een verre uithoek van industrieterrein Strijp T, voor de argeloze voetganger een lange tippel, is zij met een trits objecten neergestreken in het Pompgebouw. De industriële setting levert een fraai decor voor haar nieuwe project Vapor, zes meter hoge, witte lichtobjecten die ijl en geheimzinnig boven de blauwe pompen zweven. Ze zijn gemaakt van plastic, dat onder hoge temperaturen als het ware is geëxplodeerd tot een groot volume dat massief begint, steeds zachter en fijner wordt en uiteindelijk vervaagt tot een ragdun vlies. Fascinerend en nog nooit gezien: twee belangrijke kenmerken van sterke vormgeving.

Die kenmerken gaan ook op voor een andere verse vondst van Pieke Bergmans. Eenvoudig ogende, maar met groot vakmanschap gemaakte houten tafels heeft ze bewerkt met complexe, geprinte patronen, die de rechte vlakken beweging en diepte geven. Het zijn kijktafels geworden, al zouden al die golvende, kringelende lijnen bij het diner wel eens voor moeilijkheden kunnen zorgen. Een idee van al wat oudere datum is haar ‘virus’, mondgeblazen luchtbellen van kristal die zich om meubelstukken lijken te draperen, een verrukkelijk idee waarmee zij letterlijk van hier tot Tokio bekendheid verwierf.

Er is iets magnetisch met de naam ‘Bergmans’. Heel wat jaren geleden leerde ik Piekes vader Charles Bergmans kennen, succesvol schoenontwerper en zoon van een andere succesvolle schoenontwerper, Koos Bergmans. Eerst vroeg Charles me om een tekst over zijn vak. Toen schreef ik een tekst over de schilderliefde van vader Koos. Vervolgens kwam ik in contact met broer Joep, een ook al succesvol grafisch ontwerper die voor zijn tweede loopbaan in de schilderkunst eveneens een tekst nodig had. En nu sta ik te kijken naar Piekes werk en denk: stukje.