Het
lijkt wel of ik in de overgang ben. Als man en zestiger is dat niet heel
waarschijnlijk, maar de overgang is wel het thema van deze week.
Het
begon met een Afrikaanse kunstbeurs in het Máxima Medisch Centrum, waarvan de
opbrengst ten goede komt van Madamfo, een stichting die medische, sociale en
educatieve projecten in Ghana uitvoert. We vielen voor een klein, krachtig
beeldje uit Ivoorkust, een zogeheten paspoortmaskertje. Zulke beeldjes zijn miniatuurversies
van grote maskers die spirituele voorgangers gebruiken om te transcenderen van
de wereld van de mensen naar die van de geesten. De maskers vervullen ook een
rol bij initiatierituelen. Attributen dus van de overgang.
Een dag
met een rollator op stap beleefde ik ook als een overgang. We wilden met het
kleinkind naar de dierentuin, voorzagen dat mijn lastige longen zouden protesteren
tegen zo’n lange tocht langs stokstaartjes, wolven, bevers en olifanten en
namen daarom op de proef een rollator. Proef geslaagd, want op die manier bleek
het parcours goed te doen. Terwijl ik daar gisteren zo rondscharrelde, kreeg
ik het idee dat de rollator een overgang vormde tussen de vanzelfsprekende
vitaliteit van ooit en het minder vanzelfsprekende leven van nu en straks. Zeg maar: van rock
‘n’ roll naar sjok & rol.
En vandaag
komt een verpleegkundige me een dure spuit geven. Dertig gram
leuproreline-acetaat, een hormoongoedje tegen prostaatkanker. Het blokkeert de
aanmaak van testosteron, waar prostaatkanker zich mee voedt, en legt zo de
tumorvorming stil. Maar zonder testosteron raak je in een soort mannelijke
overgang. Je krijgt opvliegers, verliest lichaamsbeharing, wordt molliger en
krijgt stemmingswisselingen. Pechvogels worden er zelfs totaal lusteloos en/of
depressief van.
De eerste
injectie, november 2011, vond ik de akeligste van mijn leven. Ik was bang dat
de spuit me ging veranderen in een halfzacht watje, een snottergrage eunuch uit
een naar sprookje waar nooit meer de zon scheen. Maar de zon bleef schijnen, de
lust verkleurde wel maar verdween niet en de verwatting viel, geloof ik, mee.
Wél hield de kanker zich stil en daar was het om te doen. Liefst dat die
overgang nou ‘s mooi nooit meer overging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten