Het was
zo’n dag die lange tijd als een punt aan de horizon stond: de afscheidsborrel
ter gelegenheid van mijn vertrek bij HP/De Tijd. Ik was al gestopt met mijn
werk voor het blad, maar de borrel was nog ver weg, ergens aan het einde van de
zomer, als ‘iedereen’ terug was van vakantie.
Gaandeweg
diende zich een tweede afscheidnemer aan. Boudewijn Geels, sinds kort
hoofdredacteur naast deeltijdbaas Daan Dijksman, werd slachtoffer van de
zoveelste bezuinigingsronde. Samen stuurden we een uitnodiging weg voor een
laatste dronk in de Schreierstoren in Amsterdam.
Die
hele augustus zomerde het dat het een aard had, de klok draaide loom haar
rondjes en zo werd het vanzelf donderdag 29 augustus. Vanaf vijf uur in de
namiddag stroomde het caféterras van de Schreierstoren in Amsterdam langzaam
vol met (oud-)collega’s en vrienden. Menigeen had elkaar in jaren niet gezien.
De een was oud geworden, de ander corpulent, het kindje van een derde bleek al
een hele jongen, de vierde dronk, blowde en oreerde nog als vanouds.
Of ik
het een beladen moment vond, wilden deze en gene weten. Viel wel mee,
antwoordde ik, want dit was een afscheid in tien bedrijven. Hoe vaak was de
redactie al niet afgeslankt? Neem die ene winteravond in 2008, toen we in een
duistere kroeg in De Pijp afscheid namen van een hoofdredacteur, een adjunct en
zeven andere collega’s. De weemoed nevelde dik door het dranklokaal en mensen
zoenden elkaar, die elkaar nog nooit gezoend hadden. Het leek alsof er iets
geknapt was.
En daar
leek het deze middag in de Schreierstoren nog meer op. Nu de laatste
schrijvende redacteur en de laatste fulltime hoofdredacteur het blad verlieten en de titel wat verweesd achterbleef bij
een paar parttimers en freelancers, leek er ook een einde gekomen aan de
periode dat het opinieblad de eredivisie van de journalistiek was. “We mogen
blij zijn dat we die gouden jaren nog hebben meegemaakt,” zei Frans van Deijl
in een mooie speech. “Die tijden zijn voorbij en komen niet meer terug. Matt,
jouw afscheid had niet op een symbolischer tijdstip kunnen vallen.”
We
hieven de glazen nog maar eens en klonken op het verleden en op elkaar en op
wat de toekomst nog voor ons in petto zou hebben. En ik dacht terug aan mijn
eerste glazen in de journalistiek, anno 1973, geschonken in café Scheltema, de
legendarische journalistenkroeg naast Dagblad De Tijd, waar ik toentertijd
stage liep en een levenslange band met die titel opliep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten