De romantiek van het circus

Het circus was in de stad en we gingen er naar toe. Altijd weer een sensatie, zo’n reizend gezelschap jongleurs, acrobaten, clowns en dierentemmers.

De grote tent van Circus Renz piekte vrolijk naar de hemel en vanuit de geopende voorhang waaide de geur van zaagsel en dieren de toeschouwers al tegemoet. “Wat een kleine meneer,” fluisterde mijn kleindochtertje toen ze een lilliputter in clownspak ontwaarde. En toen die haar vroeg of haar knuffel ook een kaartje had, schudde ze lachend haar hoofdje.

Als vanouds heette de spreekstalmeester het hooggeëerd publiek galmend welkom  en op de schelle tonen van het orkest stroomde de piste vol met artiesten en vervolgens met briesende paarden. We zaten loge, zodat de imponerende Arabieren op een armlengte voor ons langs galoppeerden. Ik vond het adembenemend, en mijn kleindochtertje nog meer. Met open mond en als op haar pluchen stoel genageld, nam ze alles in zich op: de vurige paarden, de melige pauzeclowns, de halsbrekende toeren van trapezekunstenaars, de gedresseerde stieren en varkens en de buitelende kegels van een jongleur. En toen het pauze werd, zei ze met een klein stemmetje: “Maar ik wil nog méér!” Zodat ik niet goed wist waar ik het meest van genoot: van de hoogstaande acts of van haar genot.

Het heeft ook iets magisch, hoe zo’n circus het nog steeds met succes weet op te nemen tegen de moderne tijd. Tegenover alle technologisch vernuft van nu stelt de acrobaat de klassieke beheersing van lichaamskrachten. De clown met zijn buitenmaatse schoenen dient de stand-upcomedian van publiek. De ingenieurs met hun laboratoria en cleanrooms vinden hun antipodes in dresseurs die hun dieren met knallende zwepen door pistes laten dansen. En in een van de wereldhoofdsteden van het design laat het circuspubliek zich nog altijd bekoren door rood fluweel, kroonluchters, glitterpakjes en kleurrijke tierelantijnen.

Het circus ademt een gemengde sfeer van nostalgie, exotica en artistieke romantiek, die kennelijk elke tijdgeest overleeft.