Professor in de napret

‘Morgen weer een dag.’ Zo reageren de optimisten onder ons op een tegenvaller. Jammer dat het mis ging, maar er komt wel weer een herkansing. Het is een bezwering uit naam van de hoop.

Hoop is een mooi goedje, dat zowel moed als troost biedt. Maar waarom laven mensen zich op minne momenten altijd aan verwachtingen en illusies en veel minder aan herinneringen en ervaringen? Je zou ook kunnen zeggen: jammer dat het mis ging, maar gisteren en eergisteren lukte het gelukkig prima. Of: die ontmoeting viel wat tegen, maar wat hadden we het vorige keren naar onze zin. Of: financieel zit het even tegen, maar tot dusver zat het meestal mee.

Om geheimzinnige redenen genieten we niet lang na van geslaagde momenten en perioden. We leven bijvoorbeeld langer naar een vakantie toe dan dat we nagloeien van de Italiaanse zon en de rust van de Toscaanse heuvelen. De sensatie van een maaltijd in een sterrenrestaurant laat zich morgen nog maar moeilijk oproepen. Ook de nasmaak van een intense avond met een vriend of geliefde haalt het niet bij het origineel.

Wat zou het goed zijn als we ons al die bijzondere belevenissen, inclusief de opwinding en het geluksgevoel die ze teweegbrachten, weer scherp voor de geest konden roepen. Daarmee zou een ongekende bron van energie zijn aangeboord, gul en gratis, duurzaam en helend. Welbeschouwd is het heel oneconomisch dat we onze goede ervaringen hapslokwegslikken in plaats van ze aandachtig herkauwend te recyclen.

Ik wil me meteen gaan bijscholen in het nagenieten. Maar ja, waar en hoe doe ik dat? Misschien moet er eerst een faculteit ter bestudering van het achterwaartse geluk worden opgericht, die op den duur een aantal professors in de napret gaat afleveren. Intussen moet ik zelf maar wat gaan oefenen. Eerst een nieuw gezegde instuderen: ‘Gisteren weer een dag’.