Nog
even en de Alpe d’HuZes breekt los. Op 5 en 6 juni fietsen weer duizenden
mensen zes maal de Franse wielerberg op om geld in te zamelen voor onderzoek
naar kanker. Een hartverwarmende actie en toch roept die gemengde gevoelens bij
me op.
Sinds
de start in 2006 is het spektakel een succes. Vorig jaar brachten ruim
achtduizend deelnemers 32 miljoen bij elkaar. Dat is veel inzet voor veel geld,
waar veel belangrijke onderzoeken mee kunnen worden gefinancierd. Daarmee komt
het doel dichterbij: kanker terugbrengen van een levensbedreigende ziekte tot
een aandoening waarmee te leven valt. Een topactie dus voor een topdoel.
Maar de
geest van de actie spreekt me minder aan. Alpe d’HuZes wil de onmacht die
kankerpatiënten en hun naasten voelen omzetten in kracht, zo valt te lezen op
de site van de organisatie. “Onder het motto ‘Opgeven
is geen optie’ accepteren we geen beperkingen in wat we kunnen en zullen
bereiken: (..) de overwinning op kanker.”
Mensenetende kankerdraak
Het lijkt een bezweringsritueel, die massale
beklimming van de Alpe. Met groot sportief en vitaal vertoon wordt de
mensenetende kankerdraak zo veel schrik aangejaagd dat hij wel op de vlucht moét
slaan.
Opgeven
is geen optie? Zeker, kanker is geen noodlot waarbij we ons maar hebben neer te
leggen – daarvoor heeft de oncologie al te veel successen geboekt. Maar de
suggestie dat de vijand wel te overwinnen valt als we maar hard genoeg
strijden, suggereert op haar beurt dat wanneer de vijand niét verslagen wordt,
er kennelijk niet hard genoeg is gestreden. Daar sta je dan als patiënt of arts.
Te snel opgegeven.
Misplaatst
optimisme
De
geest van strijdbaarheid tegen kanker past bij de populariteit van het
positieve denken. Een lange rij zelfhulpboeken en –sites verbreidt de gedachte
dat een vechtersmentaliteit en een blije instelling de kankerpatiënt helpen
overeind te blijven. Ook hier weer luidt de verhulde boodschap dat
kankerslachtoffers eigenlijk slapjanussen en zeurpieten zijn. In misplaatst
optimisme wordt miskend dat heel wat kankerpatiënten door hun opties heen zijn
en hooguit nog het tempo van hun heengaan kunnen bepalen.
Intussen
hoop ik natuurlijk van harte dat Alpe d’HuZes opnieuw flink wat miljoenen bijeenbrengt,
want er valt nog een berg onderzoekswerk te verzetten voordat de wetenschap
kanker werkelijk dóór heeft.
