De tijdperken vliegen voorbij
waar je bij staat. Hier in huis nadert momenteel de era van de CD haar einde. Ik
ben de muziekcollectie aan het digitaliseren. Voortaan gaan de concerten via de
laptop naar de versterker. Kost geen ruimte en biedt veel meer vindgemak.
Is de CD bijna antiek, de
muziekcassette is dat helemaal. Ik had al zó lang geen cassettes meer gedraaid,
dat de bijbehorende recorder vergeten was hoe het moest. Ik bood ‘m voor een
habbekrats aan op internet, een Nakamichi, top
of the bill toen ik die in de jaren tachtig kocht - niemand die ‘m hoefde.
Het was ook te merken aan een
op CD’s en cassettes ingericht dressoir, een woestgroot meubel waar ik vanaf
wilde. Gratis af te halen, meldde ik op Marktplaats. Niet één reactie. Uiteindelijk
kwam een kringloopwinkel de kast ophalen. Zo heb ik ook nog twee analoge
fotocamera’s, al jaren in onbruik. En een cassetterecordertje voor interviews,
dat zo ongeveer van de middeleeuwen dateert. (Ik heb zelfs nog een gouden
vulpen, maar dat gelooft niemand.)
En toch weet je het maar nooit.
Toen de CD opkwam, leek het tijdperk van de grammofoonplaat voorgoed voorbij:
groot, kwetsbaar en omslachtig. Maar zie, terwijl de CD uit de gratie raakt, raakt
het vinyl weer in. Ander voorbeeld. Laatst kochten we per ongeluk koffie van
een grove maling, minder geschikt voor een snelfilterapparaat. Geen nood, want
we hadden nog een prehistorisch elektrisch maalmachientje dat zijn lange
levensduur opgewekt trotseerde en voor een lekkerder bakkie bleek te zorgen,
zodat we sinds de verkeerde aankoop qua koffie met genoegen malende zijn
gebleven.
We hebben de CD’s dan ook maar
op zolder gestald en niet het huis uit gestuurd, dat krijgen we nog niet over
ons hart. Maar nog even en we draaien ons eerste digitale plaatje. Ik denk
momenteel aan The times they’re a-changin’.
Zetten we er een bakje überanaloge koffie bij, hebben we Nu en Toen toch maar
mooi met elkaar verzoend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten