Wachtend op Ieniemienie

Het nieuws dat een mens het meest aanspreekt, staat niet in de krant. De tia van oma, het brandje bij de overburen, de zoekgeraakte poes, een sterfgeval in de vriendenkring: ze halen de krant niet, maar zijn in eigen huis wel het onderwerp van de dag. Zo ook de komst van Ieniemienie.

Het gaat nu even niet om de muis van Sesamstraat, want die is er al, maar om die van een nieuw mensje. Dochter Femke en haar vriend Tomas maakten het deze week wereldkundig: ‘Helemaal in de wolken, in april verwachten wij een kindje!’ En wij dus een kleinkind, mag ik daar glunderend aan toevoegen. Het derde. Werktitel: Ieniemienie.

Het verwekken van leven is, denk ik, het enige wonder waartoe de mens in staat is. Daarom reageren directbetrokkenen er ook zo heftig op. Weinig persoonlijk nieuws leidt tot zoveel ontroering en blijdschap als dat van een zwangerschap. Brekende vliezen zijn pas écht breaking news.

Gisteren kwam dochter langs met een filmpje van de twaalfwekenecho waarop het mirakel in beeld werd gebracht. Voor een leek is zo’n opname moeilijk te ontleden, maar met enige duiding van de verloskundige viel in de abstracte grijze contouren toch wat gespartel te herkennen en bleek er onmiskenbaar sprake van beginnend leven. Een overbekend verhaal, en toch telkens weer verbluffend.

Daar stond ik met al mijn 64 jaren te kijken naar de prilste bewegingen van een piepjong embryo: de herfst die het eerste teken van de lente ontwaart. En ook de vader van de dochter die moeder wordt. Zo geven de generaties elkaar al ontelbare jaren het leven door. Het imponerende getij van de tijden.

Nog een beetje confuus van de spartelecho ging ik een eindje toeren op de scoot, naar de zomen van de stad, waar het stil was en kalm. En groen, wou ik schrijven, maar dat groen vermengde zich al met de eerste gelen en bruinen van het najaar. Terwijl de zon de middag verwarmde als was het nog zomer, dwarrelde de herfstblaadjes volop neer. Ook hier was het een komen en gaan, net als in de levens van de mensen. De één reisde naar het einde, de ander naar het begin. Zo zong het een poosje in me voort. Heen en weer, eb en vloed, licht en donker, yin en yang. En ineens dacht ik: het lied van het leven is een duet.