Veel dood in de krant, vandaag. Vele pagina’s over de raket
die twee jaar geleden vlucht MH17 uit de lucht schoot en 298 mensen van het
leven beroofde: indringend onderzoek, nieuwe feiten, blijvende vragen. En
tussen al dat grote nieuws een kort bericht: Koopmans (33) overleden.
Koopmans (33)? Er rinkelt een bel, maar ik weet niet meteen welke.
Als ik verder lees, wordt het duidelijk. Het gaat over Eveline Koopmans,
kankerpatiënte, bekend van het televisieprogramma Over mijn lijk en van haar veelgelezen berichten op Facebook. Ze
kreeg op haar 27ste baarmoederhalskanker. Chemo’s en bestralingen
sloegen onvoldoende aan. Eind 2013 kreeg ze te horen dat ze nog hooguit een
jaar te leven had; sindsdien leefde ze in reservetijd, en die leek niet op te
kunnen. Tot afgelopen dinsdag, toen ze na een snelle verslechtering van haar
gezondheid dan toch overleed.
De combinatie van het grote en kleine nieuws grijpt me aan.
Twee jaar geleden zag ik vanuit een ziekenhuisbed een televisiebeeld van een
stoet lijkwagens met resten van Nederlandse slachtoffers en draaide mijn hoofd
om. Ik kampte met gevaarlijke vaatproblemen en kon niet aanzien hoe de dood daar
op TV maar af en aan reed en al die verschrikkingen op mijn eigen angst
stapelde. Weer een half jaar later las ik over Eveline Koopmans, die een brief
had geschreven aan haar ‘lieve kanker’. Ze was dankbaar dat de ziekte haar veel
kostbare, intense ervaringen had gebracht, daar kwam het op neer. Het gaf mij
op mijn beurt een stukje in de pen, want hoezeer ik Eveliens inzicht ook
begreep, zelf vond ik het bedreigde leven toch liever dan de dreigende dood. Die
nu dus heeft toegeslagen.
Via haar Facebookpagina kom ik uit bij een mooi interview
dat ze deze zomer nog gaf aan Psychologie Magazine. Ze legt daarin uit dat ze
na haar fatale diagnose een jaar lang zo intens mogelijk had geleefd, om
vervolgens in een donker dal te vallen. Van daaruit was ze opnieuw op zelfonderzoek
gegaan en leerde ze geleidelijk aan de tijdelijkheid van het bestaan te
aanvaarden. ‘Een leven loopt altijd anders dan je voorspelt. Hoe meer we ons
vastklampen aan wat we hebben en verwachten, hoe moeilijker het is om te
accepteren dat het anders gaat. Pijn en ongeluk, maar ook geluk en alles wat je
hebt, is eindig.’
Alles is eindig: het is een even eenvoudig als moeilijk
inzicht. Want het wrange is dat uitgerekend het einde voor eeuwig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten