Bogart met rollator

Weer eens een halve dag een hoed gedragen. Dat kwam door Charles Bergmans, een bevriend schoenontwerper en kunstenaar, die een feest gaf en alle gasten vroeg aan te treden met hoofddeksel: ‘feestmuts, pet, hoed, baret, mijter, fez, karpoes, sombrero, tulband, badmuts, sjtreimel of desnoods een zuidwester.’

Ik had een zwierige hoed, ooit gekregen van hoedenmaakster Caroline de Roy van Zuydewijn in ruil voor een lezing over hoeden, een onderwerp dat me al lang boeit. Maar het was een zwart exemplaar, te somber voor de mooie nazomerfeestavond, en dus schafte ik een witte variant aan, een panama, de beroemde hoed van filmlegende Humphrey Bogart.

Het spiegelbeeld feliciteerde me met mijn Bogartlook. Het volgende ogenblik realiseerde ik me dat de avond langer zou duren dan mijn benen wilden, zodat ik aangewezen was op mijn rollator. En Bogart met rollator, dat kon eigenlijk niet.

Maar als iets eigenlijk niet kan, kan het eigenlijk toch ook wél, en dus ging ik naar Charles z’n fuif met panama en rollator, en niemand die het mal leek te vinden. Zelf vond ik het al gauw ook niet meer mal, misschien juist door die panama, want zo’n hoed is goed voor je zelfvertrouwen. Ik zag het ook aan andere feestgangers. Er liepen kekke hoedjes rond, gekke hoedjes, een filmdivahoed, een berenmuts, caps, helmen, een hoedje van papier, een piratenhoofddoek, een hoed als een schaal met fruits de mer, een hoofdtooi als een tuintje, en allemaal straalden ze stijl uit.

Hoeden maken mensen. Charlie Chaplin en Buster Keaton zijn ondenkbaar zonder hun hoedjes. Máxima wordt pas echt koninklijk als ze een van haar galante kingsizehoeden draagt. Prinsjesdag krijgt allure doordat alle vrouwelijke Kamerleden dan naar de hoedenwinkel zijn geweest.

Geen kledingstuk zo dramatisch als een hoed, schreef ik al eens in HP/De Tijd. Weinig mensen worden gevoelig geraakt door een sok of een trui, maar met een hoed ligt het anders: die accentueert een (gedroomde) karaktertrek, kan van een kantoorman een Blues Brother maken en van een lerares Latijn een vamp. Dat komt doordat een hoed de aandacht naar de ogen leidt. Hij trekt een streep bij de wenkbrauwen en balt het gezicht samen tot blik. Clown, cowboy, maffiosi, diva of dandy: wie zijn of haar uitstraling wil versterken, draagt een hoed. Chapeau dus voor de hoed.

Maar of ik ‘m morgen weer opzet achter de rollator, weet ik toch nog niet zeker.