Naaldhakken, navels en sneue koppen

Ik ging een vriendin afhalen van het station, was te vroeg en vulde de vacante tijd met het observeren van de medemens, een oude liefhebberij die me in mijn journalistieke verleden nogal eens van pas is gekomen.

De eerste medemens die me opviel, was meteen een wufte mevrouw – daar slik ik medicijnen voor, maar die helpen wat dit betreft niet honderd procent. Ze schreed op naaldhakken bellend door de stationshal en haar lange haren dansten op haar rug. Ze deed me denken aan een Finse met net zulk haar in een hippe club in Helsinki, een sombere blondine die zei dat ze dronk tegen de somberheid, wat niet erg hielp, en die uiteindelijk zachtjes omviel. Maar zij van de naaldhakken was zo somber niet, ze lachte althans heel wat af tegen haar mobieltje.

Bij de ingang van het station stond een Brabantse indiaan, een wat verwilderde man met een lange veer in zijn haarband, iets te zoeken in een van zijn vele plastic tassen. Hij leek me niet op weg naar een trein, meer van ergens naar nergens. Het moest een hele klus zijn, te zwerven door de stad met al dat roerend goed. Maar hij had de tijd, dat was duidelijk.

Er passeerden veel meisjes en zeker de helft droeg een te heet gewassen truitje boven een knipogende meisjesnavel boven een krap kort spijkerbroekje of een hevig gescheurde jeans. Hoe speelden de modegoden het toch steeds weer klaar om mensen een trend te verkopen? En hoe wisten de leraren van die meisjes nog hoe ze moesten kijken met al die meisjesbenen en meisjesnavels in de klas?

Bij de jongens en jongensachtigen in de hal vielen vooral de belachelijke kapsels op. De slapen vooroorlogs geschoren en bovenop een eenzaam bedje krullen, liefst geblondeerd, of een gestileerd vet kuifje. De één zag eruit alsof hij een glimmende drol op zijn kale knikker droeg, de ander deed denken aan de sneue kop van Bert (van Ernie & Bert): een paasei met een toefje pluis.

Toen zag ik mezelf zitten met mijn zilveren manen in mijn scootmobiel, het hoofd schuddend over de jeugd van tegenwoordig, en werd het toch wel tijd dat Marja arriveerde. En guess what? Toen arriveerde ze.