Ultra hip: de trampolinekerk

Nou gaan ze van een kerk bij mij in de buurt een trampolinehal maken. Ik las het in het plaatselijk sufferdje en was even van slag. Vanaf half januari 2015 wordt de Eindhovense H.Hartenkerk verhuurd aan het bedrijf SuperjumpXL, dat zijn bezoekers gaat trakteren op  55 trampolines om zich te bekwamen in de backflip en de squatjump.

Volgens de site van SuperjumpXL is springen in een trampolinekooi ‘helemaal hot’en ‘ultra hip’. Het fenomeen is overgewaaid uit – het zal ook eens niet – Amerika, waar elke stad wel een trampolinepark kent. De springhallen trekken zowel mensen die er komen fitnessen of sporten (in een variant op trefbal), als kinderen die er hun verjaarspartijtje houden.

Dat vind ik nou een lastig nieuwtje. Goed, de kerk stond al anderhalf jaar te wachten op een nieuwe bestemming, nadat het aantal godshuizen in Eindhoven wegens teruggelopen kerkbezoek sterk was ingekrompen. Die nieuwe bestemming is er nu dus, en nog helemaal hot en ultra hip óók. Het had slechter kunnen uitpakken: als  gokhal, uitdragerij of hamburgerknaller.

Toch zit het me niet helemaal lekker dat een eeuwenoud instituut voor geest en ziel moet wijken voor een laatste nieuwtje op het gebied van lichamelijk vertier. De tijdgeest heeft meer op met het profane dan met het sacrale, is meer van het doen dan van het denken en zoekt het liever aan de oppervlakte dan in de hoogte en de diepte. Die kentering ten opzichte van vorige generaties zagen we aanvankelijk aan voor progressief en bevrijdend. Maar langzamerhand vraag ik me af, of we er wel op vooruit gaan als we ons voortdurend maar van inzichten en gebruiken bevrijden.

Voor mij schuilt er nog steeds een zekere ontroering in zo’n irrationeel bouwwerk op de duurste meters van de stad, waar de eeuwen geeuwen en de mysteries misten. Zelfs al ga ik er niet naar binnen, dan nog weet ik dat achter die zware deuren de stilte woont, waarin bezieling en troost gedijen. Achter sommige van die zware deuren, weet ik nu, wordt die stilte verjaagd door de zware ploffen van trampolinespringers en de zware bassen van de begeleidende muziek, en dat stemt me wat melancholiek. En daar hebben ik en al die andere godverlatenen nota bene zelf de kiem voor gelegd. Ik hoor Satan schateren.