Deze
dag, 5 september, proclameer ik tot de Dag van de Kleine Helden. De dappere
doeners die telkens weer hun best doen iets van hun dag, hun baan, hun liefde
of hun leven te maken.De succesjes die zij boeken halen nooit de krant, of een
oorkonde of zelfs maar een lovend woord van een hotemetoot, maar de kleine
helden zijn er wát blij mee. Dat was hen toch maar mooi gelukt, zeggen ze
zachtjes tegen elkaar, en ze porren elkaar in de zij en heffen er een glas op,
en misschien nóg een, omdat men op één been immers niet kan staan.
Helemaal
toevallig is het natuurlijk niet, dat het vandaag Dag van de Kleine Helden is.
Om 09.27 uur werd ik zelf namelijk ineens een kleine held. Na tweeëneenhalve
week revalideren liep ik voor het eerst een trap op en af. Een heuse trap, met
zestien treden en een fikse draai. Op. En. Af. Had me dat bij aankomst in
revalidatiecentrum Blixembosch voorspeld en ik had het niet geloofd. Maar het
lukte, en niet eens met vallen en opstaan, maar royaal.
Eenmaal bovenaan de
trap, had ik de neiging koninklijk te wuiven naar een toegestroomde menigte applaudisserende
belangstellenden – zó opgetogen en trots voelde ik me met deze tussentijdse
zege in de strijd tegen spierverval. Het was net zo’n triomfantelijk gevoel als
die eerste keer na een lange periode van bedlegerigheid dat ik even op eigen
benen stond. Een sensatie van herwonnen autonomie, van een terugkeer in het
volle leven.
Net
als het staan heeft ook een eenvoudige activiteit als traplopen een dimensie
gekregen die ik niet kende omdat die zo vanzelfsprekend was. Die trap legt
ineens de wereld open, want ik kan nu naar boven en naar beneden om bijna
verloren territoria te heroveren: de slaapkamer, de douche, de werkkamer, de
tot loft geëxpandeerde zolder. En met die territoria komt uiteindelijk mijn
oude leven weer in zicht.
Zoals
de ene kleine held met zestien traptreden een wereldveroveraar wordt, zo
verstuurt een ander op een dag de belangrijkste brief uit zijn leven, stelt een
beslissende vraag aan een beminde, schrijft het eerste gedicht van een
veelgeprezen maar slecht gelezen bundel, of besluit een domme vete eindelijk
maar eens te vergeten. We halen er de krant niet mee, wij kleine helden, maar
we doen in elk geval ons best.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten