Voor mensen met kanker is een periodieke controle een
nagelbijtmoment. Is de vijand bedwongen of roert hij zich weer? Breekt er een
rottijd aan of breekt de zon door? Die paar minuten in de spreekkamer van de
specialist wordt het leven even teruggebracht tot een digitale vraag: ja of
nee, plus of min, duim omhoog of duim omlaag?
De afspraak met de uroloog stond al een half jaar in mijn
agenda. De zoveelste, sinds hij me in 2011 op prostaatkanker had betrapt. De
tumorhaard was toen operatief verwijderd; een paar opstandige cellen bleken
zich echter te hebben verschanst. Een hormoonbehandeling moest voorkomen dat de
rotzakjes gingen groeien. De effectiviteit van die therapie werd elk half jaar gecontroleerd
door meting van het PSA, een stofje in het bloed dat aangeeft of er tumoractiviteit
in het lichaam is. Tot dusver was het PSA geruststellend dicht bij nul was
gebleven.
Een paar dagen voor het nieuwe nagelbijtmoment moest ik
voor een wissewasje even bij een collega-uroloog zijn. Die bevond het wissewasje
in orde en tekende dat aan in medisch dossier. “Ik lees hier trouwens,” zei
hij, “dat uw PSA is gestegen. Het is nog steeds laag, maar wel verdubbeld. Dat
zien wij niet graag. Mijn collega zal daar dezer dagen nog op ingaan.”
Ik schrok me een ongeluk. Stijgend PSA! Ik zag mijn
toekomst al verschrompelen tot een donkere wolk van extra hormonen, gifkuren,
palliatieve pillen en andere misère. Die wolk bleef de dag overschaduwen, tot
ik mezelf voorhield dat het ging om een stijginkje van nul komma mwah en dat ik
niet direct in paniek moest raken. Dat hielp enigszins, al bleef er toch een
kern van onrust smeulen. Dat is wat het woord ‘kanker’ met je doet. Het is
synoniem voor gevaar, een signaal om je ogen open te sperren en alle stekels op
te zetten.
Gespannen kwam ik een paar dagen later de kamer van mijn
eigen uroloog binnen. “Uw PSA is nog steeds mooi laag,” sprak hij. “Er is een
lichte stijging, maar die is niet significant. Ik ben tevreden.” Prompt gingen
de stekels liggen. De toekomst vouwde zich weer open tot een mysterieus
vergezicht waar de einder schuilging achter de nevelen van de levensloop. Die
kanker, daar had ik voorlopig geen omkijken naar. Volgende afspraak in de zomer.
Een half jaar prostaatvakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten