Ach, die Jea... Ik vertrouwde het al niet toen ze mijn
laatste briefje niet beantwoordde. En nu vind ik op internet haar
overlijdensbericht van alweer vier maanden geleden.
Ik kende Jea Kiers alleen via de brievenbus. Rond
Kerstmis 2010 schreef ze me voor het eerst. Aanleiding was een verhaal uit HP/De Tijd, waarin ik uit de doeken had
gedaan hoe ik, eerder dat jaar, aan een loopbaan als grootvader was begonnen. Een
mooie reactie van een mij onbekende lezeres. Het artikel had haar opgebeurd
tijdens een ‘allerchagrijnigste’ tijd van medisch malheur, schreef ze. “Precies
wat ik nodig had om te beseffen: er zijn ook leuke dingen op de wereld!’ Daar
voegde ze nog een aantal hartelijke woorden over mijn kleindochtertje aan toe.
Bij de eerste, tweede en derde verjaardag van Madee en
rond de feestdagen bracht de postbode opnieuw brieven van Jea. Behalve
origineel verwoorde gelukwensen waren er wat aanwijzingen over de afzendster.
Er lichtte een silhouet op van een oudere, alleenstaande dame die ook in ‘het
vak’ had gezeten en die plezier in schrijven paarde aan een aanstekelijke
levenslust en een gezonde scepsis jegens mooipraters en betweters. Ze had heel
wat ziekteperikelen meegemaakt, maar bleef daar monter onder. In de loop der
jaren, schreef ze, was er zoveel aan en in haar ’gesneden en geknutseld’, dat
je van wat er op operatietafels was achtergelaten een mens zou kunnen opbouwen.
Het had haar beperkingen opgeleverd. ‘Maar wat zeur ik. Ik heb nog zoveel
boeken waar ik nog nooit aan toekomen ben, of waarvan ik de inhoud straal ben
vergeten.’
Haar laatste brief kwam uit een verpleeghuis, waar ze
terecht was gekomen na een lelijke val in huis. Het was een oord ´van het soort
dat ik altijd verfoeid heb´ maar dat in de praktijk nogal leek mee te vallen.
Ze wenste me een leuke verjaardag met Madeetje toe en hoopte ´op een fotografie
ter illustratie´. Ik stuurde haar het gevraagde prentje en sloot een
begeleidend briefje af met: ‘Nou Jea, knap flink op zodat je je oude leven weer kunt hervatten.’
Daar
kwam geen antwoord meer op. Op een vervolgbriefje evenmin. Twee maanden nadien
is ze overleden, lees ik nu in de overlijdensadvertentie, in de lieve leeftijd
van 85 jaar, ‘aan het eind van haar krachten, maar ongebroken van geest’. Dag,
Jea, en bedankt, ook namens Madee en haar ouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten