Al eens
een perfect stukje gelezen? Nou, daar gaat-ie dan.
Volgens
De Groene Amsterdammer, bezwijken
‘steeds meer’ twintigers onder hun tomeloze ambities. ‘Alles moet leuk,
bijzonder, perfect zijn. Mislukken is geen optie.’
Misschien
komt het doordat ik net geen twintiger meer ben, maar die ambitie lijkt me
behalve al te tomeloos ook al te argeloos. Net als het populaire motto You Only Live Once (YOLO). Wie
maar één maal leeft, denk ik dan, kan niet om de grijze dagen heen.
Het
leven zou stomvervelend zijn als het voortdurend leuk, bijzonder, perfect was.
Saaiheid, alledaagsheid en onvolkomenheid zijn broodnodig om hun opwindende
tegendelen überhaupt te herkennen. We zien de sierlijke gratie van de zwaan
omdat we eerder het lelijke eendje ontmoetten. Het vrije weekeinde zou zijn
glans verliezen zonder de doordeweekse agenda. Geen berg kan zonder de dalen en
vlaktes die hem zijn grandeur verlenen. Met andere woorden: perfectie kan niet
zonder het onvolmaakte (en is daardoor zelf ook imperfect).
Amour fou
Daarnaast
denk ik dat de hang naar het bijzondere en volmaakte zich niet tot twintigers beperkt.
De halve literatuur en filmkunst draaien om de droom van de amour fou of de nachtmerrie van de
ongelukkige liefde. In de glanzende wereld van de vakantiefolders heten
toeristenoorden paradijzen en is elke bestemming schitterend, bruisend en
uniek. De mode spiegelt voor dat ze van iedereen een ster kan maken. De media
zijn in de ban van succes. De schoonheidsspecialiste en cosmetisch chirurg
verdienen hun brood met onze uiterlijke onvolkomenheden. Woonbladen berichten
over paleizen met onwerkelijke, kreukvrije interieurs die vooral de inbreng van
een styliste verraden.
Dissonant
Nou,
geef mij maar de kras, de kerf, de deuk, het litteken, de vlek: sporen van
leven en geschiedenis, van struikelen en weer opstaan, van ervaringen en
belevenissen, soms verheugend, soms frustrerend. Die kras etc. is als de blue note die de jazz spannend maakt en als
de dissonante figuur die een straat kleur geeft: van essentiële betekenis.
Perfectie
leent zich eigenlijk alleen voor gelovigen. Zij hebben een god die uit pure
goedertierenheid bestaat en een hemel waar uitverkorenen van de eeuwige
zaligheid proeven. Maar ja, aarzel ik dan weer – eeuwig duurt wel érg lang,
gaat dat niet vervelen?
Moraal
van dit verhaal: geloof niemand die u perfectie belooft.
