Pensionado

Nog twee weken en ik ben pensionado. Pensionado! Als ik het opschrijf, word ik er een beetje giechelig van. Gepensioneerden, dat zijn gezette heertjes met een kale kruin, die op een bankje in het park uitrusten van het eendjes voeren. Je hebt ook pensionada’s en die zijn altijd met een paar lotgenotes kwetterend onderweg naar een lifestylebeurs van Libelle of Plus Magazine. Maar ik pensionado?

Het kan eigenlijk niet kloppen. Ik hoor bij de categorie mensen voor wie het echte leven zo ongeveer in 1968 begon. Wie toen jong was, zou dat eeuwig blijven, forever young, zoals Bob Dylan zong. Onze ouders gingen met pensioen, dié waren oud, dat zouden wij nooit worden.

En toch schrijft het pensioenfonds me dat het bijna zover is en of ik maar vast een paar formulieren wil invullen. Terwijl ik door de papieren blader, realiseer ik me dat die pensionering ook een beetje theoretisch is. In de praktijk ben ik al een paar jaar geleden opgehouden met betaald werk, arbeidsongeschikt verklaard na oplopende medische trammelant. Sindsdien leid ik het leven van een vrijgestelde en vul ik mijn eigen agenda in. Van eendjes voeren en grijze beursen bezoeken komt het niet, maar er is genoeg ander tijdverdrijf. Zo tik ik regelmatig gratis en voor niks een stukje en stuur dat dan de wijde wereld van het internet in, waar het gretig wordt verzwolgen door duizenden dankbare volgers.

Maar goed, of ik die formulieren wou invullen. Het gaat onder meer over het partnerpensioen, lees ik. Dat ‘keren wij na uw overlijden uit aan de persoon die op uw pensioendatum uw echtgenoot of partner is’. – Na uw overlijden. Tikje wrang vind ik het wel. Er is namelijk best kans dat ik eerder sneef dan de persoon die mijn echtgenote is. Het is goed daar eens bij stil te staan. Zeker. Maar liever niet.

Ik moet denken aan mijn vorige stukje waarin ik schreef dat een mens niet te veel moet tobben over de toekomst en zich beter kan concentreren op het hier en nu. Maar wat als ik hier en nu moet nadenken over de risico’s van mijn toekomst? Ik geloof dat ik maar eens de eendjes ga voeren.