Een heel klein beetje beroemd

Het recente blogbericht dat ik voor tien mille op de bon was geslingerd wegens te weinig aandacht voor kleindochtertje Madee, werd via Facebook druk aangeklikt en oogstte ook nogal wat reacties. Dat kreeg Madee zelf ook in de gaten. Ze inspecteerde de hele sliert reageerders, keek me nadenkend aan en vroeg toen: “ Ben jij beroemd, opa?”

Moeilijke vraag. De verleiding van een gretige bevestiging was groot. Zo vaak doet de kans zich immers niet voor om zomaar een held te zijn voor je kleinkind, een glamouropa, in heel Europa niemand zo popi als hij! Maar de notie dat hoogmoed ooit voor de val komt zit er bij mij diep in, zodat ik het maar hield bij een mompelend: “Een heel klein beetje maar.” Daarmee was de kous voor haar meteen af, want een heel klein beetje roem is geen roem, dat weet zelfs een kind.

Zo zat ik ineens met het onderwerp ‘roem’ opgescheept. Op mijn werkkamer staat een kleine buste van Vondel, een erfstuk van mijn eerste schoonvader, die Neerlandicus was en me behalve dit beeldje ook een meter verzamelde werken van de grote dichter naliet. Ja, Vondel, dat was nog eens een beroemde schrijver. Het mooiste park van het land draagt zijn naam, net als tal van deftige lanen. Hij leeft ook voort in citaten zoals ‘De Wereld is een schouwtoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel.’ Maar ik sla die mooie, overgeërfde ‘volledige en geïllustreerde tekstuitgave in tien deelen’ nooit open, dus aan mij heeft Vondel met al z’n status niks.

Wat is roem? Felbegeerd, dat in elk geval. Het blijkt alleen al uit al die talentenjachten waarin mensen proberen te ontsnappen uit het doffe bestaan der naamlozen door te reiken naar het glanzende droomleven van de Bekende Nederlander. Talloze populaire bladen en tv-programma’s leven van de roem, Ook serieuze media berichten graag over de wereld van de glamour. Iemand die vaak op tv is schrijft een boek over iemand anders die vaak op tv is en binnen de kortste keren voeren ze samen de bestsellerlijst aan.

Ik zou graag langs mijn neus weg zeggen dat roem, zelfs een heel klein beetje roem, me koud laat. Het heeft namelijk wel statuur als je de achting van anderen niet nodig hebt voor het eigen welbevinden: dat tekent de ware onafhankelijke geest. Echter, zo onthecht ben ik nog niet en zal ik ook wel niet meer worden. Sterker, ik schrijf het ene blog na het andere met het naakte doel gelezen te worden. Dit is aflevering 444. Met een béétje doorwerken moet die meter verzameld werk nog lukken.