De eerste ergernis van de dag
gold de Verschrikkelijke Buurman, die vanochtend om acht uur zijn schuurmachine
aanzette en me met een langgerekt mwroewaakkrrrrwieieieiegghhrr
de gordijnen injoeg – meer hoef ik de trouwe lezers van mijn feuilleton Huisje Godverdegodver niet te zeggen. En
de tweede ergernis bezorgde Arthur van Amerongen me met zijn column in de Volkskrant.
Ik ben geen fan van Van
Amerongen. Zijn taalvaardigheid is jaloersmakend, maar hij is me vaak te
drollig. Vanochtend leefde hij zijn gevoel voor humor uit op bejaarden. Hij had
zijn opa eens opgezocht in een bejaardentehuis ‘waar het, zoals het hoort, naar
urine, kool, diarree en rijstepap stonk’. Hij noteerde hoe een ‘struise
verpleegster’ grapte: ‘wat is 12 meter lang en stinkt naar pis?’ en meteen het
antwoord leverde: ‘Een bus met bejaarden!’ Ze zei het kennelijk inclusief
uitroepteken zodat we konden gaan dijenkletsen. Van Amerongen: ‘Later hoorde ik
ook nog een andere variant: een polonaise van bejaarden.’
Nee maar, die is goed! Twee
moppen over incontinente oude stinkers, het kan niet op! Het kon inderdaad niet op,
want Van Amerongen verhaalde óók nog eens met smaak hoe opa tussen het
schelden, vloeken en billenknijpen door midden in de conversatie zijn pantalon ‘vol
scheet’ en een infantiel liedje aanhief, waarop de geachte columnist maakte dat
hij wegkwam.
Het pies- en poepgenre vind ik
toch al iets voor grappenmakers die het vak nog moeten leren. Maar grappen
maken over incontinente oude en soms verwarde mensen is helemaal onder de maat.
Niet dat ik me aangesproken voel, komaan, welnee, totaal niet, hoe verzin je
het, ik moet er niet aan denken zeg. Maar ik kom wel eens in een verpleeghuis
en ontmoet er wel eens een dementerende bejaarde en vind dat allesbehalve
grappig. Het ruikt er trouwens ook niet naar rijstepap en dergelijke. Het enige
waar een luchtje aan zit, is dat een gezond iemand (Van Amerongen: ‘Ik ben
eigenlijk nooit ziek’) zich vrolijk maakt over gebreken van anderen.
Want dat is wat hij doet als
hij zit te schuddebuiken om bejaarden die per definitie allemaal incontinent
zijn en een uur in de wind walmen. Zo weet ik er nog wel een paar. Kijk die
mankepoot eens met zijn silly walks,
of dat lamme mens in d’r rolstoel, of die trage sukkel met zijn rollator: je
lacht je een ongeluk.
Arthur van Amerongen is 56. Hij
komt nog wel aan de beurt. De zeikstraal.
Beste Matt,
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder (91 jaar, dementerend) woont in Aafje Rotterdam. Een hypermodern verzorgingstehuis en zwaar onderbezet. Voor mij is het een heul herkenbaar verhaal. Ook ik tref regelmatig mijn moeder meurend naar pies aan. In haar luierbroek die we hebben moeten afdwingen met de nodige godvers.
En niet alleen dat. We hebben in de 8 maanden dat ze daar nu woont de hele staf de nodige sociale en professionele vaardigheden moeten bijbrengen. En Ja, oko dá'r stinkt het af en toe naar de kooklucht van de in de gaarkeuken bereidde maaltijden. En we moeten vaak genoeg (of teveel) de boel een beetje fijnsnijden om het eetbaar te maken. Onderbezetting en ongeschoold personeel. daar gaat het om. En als dat een beetje ridiculiseert om de pijn te verzachten dan mag dat.
nee nee jij trek het niet aan, eerlijk gezegd zoals je neer schrijft, ja snap ik heel goed, en ja veel incontinente oudere rieken naar urine, wat overigens niet altijd zomaar aan die oudere ligt, ik zat in mijn lagere school tijd naast leeftijd genoot die altijd naar urine rook later heb ik vernomen waarom dat zo was, ik kon er echt niet om lachen, en dan nog wat, ik doe me stinkende best om later als ik groot en oud ben niet te rieken, maar ja heb het niet voor het zeggen. mooi stukje weer :)
BeantwoordenVerwijderenDank!
Verwijderen